Avendaño: Thesaurus Indicus - The School of Salamanca

back | | continue

SECTIO VIII.

SECTIO VIII.

Occasione cuiusdam Monasterij Monialium sub Regula D. Augustini fundati sine Constitutionibus à Sede Apostolica confirmatis, aliqua vtiliter discutiuntur.

Section

107

*FVndatum illud Limæ, quæ alio no

Casus propositio.

mine Ciuitas Regum dicitur, Peruvianarum nobilissima, in qua sub titulo Incarnationis satis nobile & amplum extat Canonicarum (vt vocant) Regularium. In quo cùm aliquot fuissent iam pridem professæ, maioris perfectionis auidæ, de transitu ad Religionem aliam sub Regula Magni Patris cogitarunt. Nec erat illa in ciuitate dicta, vnde nouæ fundationis assumpta cura, & reipsa peracta auctoritate Capituli sede vacante, quinque à præfato Incarnationis claustro egressis, vt vna Abbatissa, aliæ præcipuis muneribus, recipiendis alijs anteirent: quibus, & alijs venerabile Capitulum peculiares Constitutiones attribuit, & ex illis, quæ futura Abbatissa prior Professionem ratificauit in manibus habentis ad effectum illum auctoritatem à Capitulo; deinde aliæ quatuor, & processu temporis aliæ post Nouitiatus annum Professionem emiserunt. Quem agendi modum cùm probassent aliqui, multi non contemnendæ auctoritatis improbarunt, id timentes quod experientia ostendit quàm debuerit ritè timeri, in vanum scilicet euasuram tanti operis molitionem: pro quo elucidando sit.

§. I.

§. I.

Nequit fundari Monasterium Constitutionibus à Sede Apostolica non confirmatis, etiam sub Regula ex approbatis ab Ecclesia.

108

*REgulæ ab Ecclesia approbatæ recen

Regulæ approbatæ.

sentur communiter à Scriptoribus, & ex Syluestro, Miranda, & Patribus Plato, & Layman, sic de illis Eligius Bassæus verb. Reli

Eligius Bassæus.

gio. 1. n. 12. Quatuor sunt Regulæ approbatæ, sub quibus omnes Ordines Religiosi militant, præter Carthusianos, qui habent sua statuta, & Societatem IESV, quæ suas Constitutiones, videlicet Basilij, Augustini, Benedicti, Francisci; tamen singuli suæ Regulæ proprias Constitutiones adiunxerunt, quibus inter se discrepant, etiam si eamdem Regulam sequantur. Sic ille. Vult autem Lezana Tomo 1. Cap. 7. n. 3. præter quatuor dictas extare quintam

Quid de Carmelitanis.

à D. Alberto Ierosolymitano Patriarcha Carmelitis traditam, & à multis Pontificibus, quos recenset, approbatam & confirmatam. Quod per me etiam licet, Religioni nulli prærogatiuas suas aut certas aut probabiles inuidentem. Licet Syl

Syluestet.

uester verb. Religio. 1. n. 7. de Regula D. Augustini loquens ita scribat: Sub qua etiam in Occidente aliquando fuerunt Carmelitæ, quibus Anno Domini. 1247. Innocentius Quartus per Hugonem Cardinalem addidit quædam declarantia & mitigantia illam. Sic ille. Quid autem Constitutiones supra Regulam addant, exponit idem Leza

Lezana.

na. Cap. 8. n. 1. & 2. dicens esse adinstar perfectionum accidentalium substantiali formæ adue

Discrimen inter Regulam & Constitutiones.

nientium: Regula enim est ab aliquo antiquo Patriarcha constituta vt in plurimùm, à summis Pontificibus approbata, & in Religione perpetua: Constitutiones verò non ita, sed à Prælatis aut Capitulis Religionum ordinatæ sunt, & multæ sine Pontificia auctoritate aut approbatione, & multæ pro temporum varietate mutari possunt, & de facto sæpiùs mutantur, pro quo citat P. Suarium Tomo 4. de Religione. Tractatu 8. Lib. 1. Cap. 1. n. 5. qui tamen non penitus doctrinæ |

propositæ fauet, vt videbimus inferiùs, circa accidentalem inquam Constitutionum rationem Regulæ comparatione.

109

*Iuxta quæ videtur dicendum Confir

Non videri necessariam approbationem.

mationem Sedis Apostolicæ non esse substantiam Religionis necessariam respectu Constitutionum alicui ex approbatis Regulis accedentium, vt in casu, de quo agimus. Quod & videtur sentire P. Suarez, quatenus citato loco affir

P. Suarez.

mat Constitutiones non semper à Sede Apostolica approbari. Id quod ex eodem desumpsit Ascanius Tamburinus de Iure Abbatissarum Disputat. 13. Quæst. 1. nu. 1. Pro quo & P. Azor

P. Azor.

Tomo 3. Lib. 13. Cap. 11. Quæs. 2. ita scribit: Secundò quæritur quid intersit inter Regulam Religionis & Constitutiones? Respondeo cum Ioanne Andrea, & Antonino, Regulam non posse nisi Romani Pontificis auctoritate mutari, Constitutiones verò posse Superiorum Regularium, præsertim in vnum conuocatorum, auctoritate, aut ex toto variari. Ratio vtriusque est, quia Regula est a Romano Pontifice, siue à iure communi confirmata, at Constitutiones solùm totius Ordinis auctoritate conduntur, & approbantur. Sic ille. Iuxta quem, cùm Constitutiones Confirmationem Apostolicam non requirant, ab Episcopis fieri possunt, vel à Capitulo Sede vacante, in noui Monasterij fundatione, eisdem subiecti: quia tunc non est Superiorum Regularium conuentio, à quibus fieri possint: & præsertim in Monialibus, quæ Capitula non habent, neque aptæ sunt ad seipsas, Constitutionibus conditis, gubernandum.

110

*Sic etiam circa distinctionem Regulæ & Constitutionum loquuntur alij, sed præcipuè Franciscus Cypæus Protonotarius Apostolicus,

Franciscus Cypæus

Archidiaconus, & Vicarius Generalis Antuerpiensis in Responsis de Iure Canonico Respon. 1. de Religiosis domibus n. 25. & seqq. neruosè contendens non esse necessariam approbationem Sedis Apostolicæ vt feminæ Regulam ex approbatis profitentes veræ Religiosæ dicantur, quando Constitutiones ab Episcopo acceperunt; immò & sine illis, si ex voluntate Fundatorum aliquæ Ordinationes accedant. Id probat, quia quædam Religiones approbatæ Regulam dumtaxat ab

Carthusia, & Societas IESV nullam ex antiquis Regulam sequuntur, sed proprias habent Constitutiones, & Instituta.

origine habent, non alias Constitutiones à Sede Apostolica approbatas: Aliæ Regulam non habent, sed Constitutiones, aut institutiones tantùm, vt Religio Carthusianorum, & Societas Iesv: vnde etiam Concilium Tridentinum Seßione 25. de Regularibus Cap. 16. Societatis Institutum vocat, non Regulam: & tamen quis ideò neget Societatem Religionem aut Ordinem esse? Quare P. Negronius in Commentarijs in Regulas communes Regulas Societatis relatus ab Auberto Myræo in forma institutionis Canonicorum, in notis, eam Regulæ, Institutionum, & Constitutionum acceptionem rectè & latè deducit. Vnde sufficit susceptio Regulæ, aut Instituti approbati, iuxta Cap. Perniciosum 18. q. 2. Confirmat ex vsu apud Belgas, vbi Episcopi in sibi subiectis Monasterijs, aut statuta, dum fundantur, tribuunt, aut dum visitantur, mutant; & quædam in formulis Professionis interserunt, satisque notabilia, vt scilicet voueant obedientiam, non solùm PręlatisPrælatis Regularibus, sed etiam sibi. Addit Cap. Cognouimus citato 18. q. 2. vbi Regulare moderamen Episcopis iniungitur Cap. de Monachis, Cap. Cellulas, Cap. Nullus, ibidem, vbi fundationes Cap. Abbates, Cap. Monasteria, ibidem etiam, vbi & Monachorum disciplina.

Assertio 1. Cum ratione Constitutionum diuersa est Religio, necessaria est illarum approbatio. Cap Ne nimia.

111

*Dico Primò. Quoties ratione Constitutionum distincta ab alijs Religio consurgit, illæ debent ab Apostolica Sede approbari, etiamsi Regula aliqua ex approbatis assumatur. Hoc videtur innegabile, supposita determinatione Ecclesiæ in Concilio Lateranensi sub Innocentio Tertio, & habetur. Cap. Ne nimia, quod est finale de Religiosis domibus: sic enim ibi: Ne nimia Religionis diuersitas grauem in Ecclesiam Dei confusionem inducat: firmiter prohibemus ne quis de cetero nouam Religionem inueniat: sed quicumque ad Religionem conuerti voluerit, vnam de approbatis assumat. Similiter qui voluerit Religiosam domum de nouo fundare, Regulam & institutionem accipiat de approbatis. Sic ibi. Cùm ergo manifestum sit sub aliqua Regula ex approbatis idem inconueniens sequi, si sub ea diuersæ Religiones instituantur, manifestum est de illis summum fuisse locutum Pontificem, & de diuersitate maxima dubitari non potest, si attendamus quanta sit inter Religiones Eremimitarum D. Augustini, Diui Dominici, & B. Mariæ de Mercede (vt alias omittam) differentia, quas constat sub Diui Augustini Regula militare. Idem etiam in Concilio Lugdunensi

Cap. Religionum.

sub Gregorio X. constitutum, & habetur in Cap. Religionum, quod est vnicum eodem Titulo, in 6. & sic procedit: Religionum diuersitatem nimiam (ne confusionem induceret) Generale Concilium confulta prohibitione vetauit, sed quia non solùm importuna petentium inhiatio illarum postmodum multiplicationem extorsit, verùm etiam aliquorum præsumptuosa temeritas diuersorum Ordinum, præcipuè Mendicantium (quorum nondum approbationis meruere principium) effrænatam quasi multitudinem adinuenit: repetita Constitutione districtiùs inhibentes, ne aliquis de cetero nouum Ordidinem, aut Religionem adinueniat, vel habitum nouæ Religionis assumat, cunctas affatim Religiones & Ordines Mendicantes post dictum Concilium adinuentos, qui nullam confirmationem Sedis Apostolicæ meruerunt, perpetuæ prohibitioni subijcimus, & quatenus processerant, reuocamus &c. Vbi nimia etiam confusio ex Religionum diuersitate cauetur. Cùm autem, vt ibidem asseritur, post Concilij Lateranensis prohibitionem multæ fuerint Religiones sine Sedis Apostolicæ auctoritate fundatæ, ex illis aliquot non est dubitabile sub aliqua ex approbatis Regulis institutas; & tamen omnes à Gregorio X. in præfato Concilio penitus reuocantur, siue annullantur, aut nullæ declarantur: non ita quæ approbatæ fuerant, licet circa eas id disponat, quod sequenti, §. con

Contra Zypæum ex concessio arguitur.

tinetur.

112

*Hinc est vt qui neruosiùs contenderat Constitutiones non indigere approbatione Apostolica, in casu Assertionis id non potuerit inficiari. Et ita citatus Zypæus nu. 33. concedens Ordines Militares, etiamsi sub Regulis approbatis militent, indigere Apostolica approbatione; ideò esse ait, quia earum auctores nouam Religionem inuenire voluerunt, & præter Regu|

lam Ordinis peculiaria vota, & præcepta Instituti primaria, & instar Regulæ, seu quæ simul complexa nouum Institutum facerent. Cùm ergo in casu nostro Ordinum Auctores nouam Religionem constituere velint, vt facto ipso probant, quandoquidem reipsa noua est, liquidò constat sine Apostolica auctoritate id non posse constare. Hinc est etiam vt sub Regulis approbatis tot diuersæ Religiones sint, quia earum Auctores diuersas profectò instituere voluerunt, addentes peculiaria vota & præcepta ab alijs diuersa: quod præsertim videre licet in Religionibus Augustinianis: quæ Eremitarum sunt, à Canonicorum Regularium Religionibus valde discrepant, neque alia ratione, nisi quia Constitutiones primariæ in vim Regulæ transeunt, vnde sunt veluti differentiæ constitutiuæ, vt loquitur P. Suarez Tomo 4. de Religione Tractat. 8. Lib. 1. Cap. 1. n. 5.

113

*Immò etiamsi nouæ fundationis aucto

Ad diuersitatem dictam sufficiunt valde peculiares Constitutiones, etsi de esse videatur intentio.

res non velint expressè nouam fundare Religionem, si Constitutiones adeò peculiares sint, vt notabilem differentiam inducant, & iuxta eas promittatur, verè nouam Religionem constituunt: hac enim ratione fundatæ sunt Recollectiones, seu Reformationes, quæ in suis exordijs sub obedientia eorumdem Prælatorum fuerunt, & vti non diuersæ quoad substantialia habitæ: sed tandem à prioribus seperatæ, & vt diuersæ à Pontificibus approbatæ, quia reuera diuersitas talis notabilem differentiam inducebat: vt in Minoribus, & Carmelitanis constat accidisse. Pro quo & deseruit id quod R. P. Marcus à Salme

Aptum in Mercenariis Patribus exemplum. R. P. Fr Marcus à Salmerone.

rone Generalis Religionis B. Mariæ à Mercede exhibet in Recordationibus historicis & Politicis Religionis eiusdem eximiè Reipublicæ Christianæ proficuæ Sæculo 4. Recordat. 45. §. 3. vbi ita scribit Anno 1603. Visum expediens Magistro Generali Monroyo, qui fulcra obseruantiæ ponebat, quam in Ordine exoptabat Recollectione fundata: & eidem exordium præbere constituit viris aliquibus Calciatis, bonæ opinionis, & laudabilium morum, Constitutiones disposuit ab eisdem obseruandas: paruum quidem volumen: sed nouo vitæ generi percommodum. Decem Capitula continebat, quæ proposita sunt Romæ sanctitati Clementis VIII. magno sanè Pontifici, & qui Religionum gubernationem adeò calluit, vt in eius Constitutionibus ad reformationem spectantibus videri potest. Sua Sanctitas negotium hoc peculiari Cardinalium Congregationi commisit, & prudenter casu discusso eam prohibuit præuidens inconuenientia, quæ habet, & quorum experientiæ inerant, in eadem Religione nouas Constitutiones introduci, quæ necessariò differentiam erant inducturæ Religionis, & confusionem in Dei Ecclesia. Decretum fuit vt sequitur.

In Audientia Sanctissimi Dom. N. Clementis Papæ VIII. habita per Reuerendiss. Patres dominos Prælatos visitationis & reformationis Apostolicæ die Dominica 25. Ianuarij 1604. facta relatione status Recollectionis, seu Reformationis à Generali Ordinis B. MARIÆ de Mercede Redemptionis Captiuorum in Prouincijs Hispaniarum nuper institutæ, cum fundatione trium, quatuorve nouorum Conuentuum, ac nouarum item Constitutionum promulgatione. Sanctitas sua prospiciens ex huiusmodi Conuentuum fundatione nouis vellata constitutionibus, Religionis induci diuersitatem, quæ in Ecclesia Dei confusionem parere solet, prædictam Recollectionem consulta prohibitione vetuit. Sic ibi.

114

*Quo quidem nihil afferri opportunius

Pontificiæ dispositionis expensio.

potuit, cùm ex eo constet nouas Constitutiones in Regulam transeuntes nouam Religionem efficere, etsi non admodùm numerosæ illæ sint, & consequenter illas esse prohibitas, ob eam, quam pariunt, confusionem; ea reddita ratione à Pontifice, quam Innocentius & Gregorius, annuentibus Concilijs Lateranensi & Lugdunensi, reddiderunt. Quamuis posteà Vrbanus VIII. Constitutiones aut præfatas aut alias confirmarit pro Discalciatis, vt videri potest apud Fr. Ludouicum à S. Raymundo Parte 2. variarum Resolut. meral. Tract. 3. num. 139. & Tractat. 5. num. 29. Item ex recursu ad Pontificem pro approbatione colligitur communis sensus Ecclesiæ circa negotium tale. Si enim sine illa constare dicta Reformatio poterat, pro qua decem tantùm Capitula adijciebantur, vt quid recursus talis? & quidem quod de confusione dicitur, magis timeri in noua Religione potest sub eadem Regula militare volenti, quàm si noua penitus sit, vt benè citatus Scriptor aduertit, sic etiam addens: Quis dixerit prudens non fuisse dictamen

Prudens Clem. VIII dictamen.

Magni adeò Capitis, & Capitis quidem Ecclesiæ, prohibere ne prætextu reformationis occasio præberetur duas ex vna efficiendi Religiones? &c.

115

*Et ita quidem sentiunt communiter Doctores, ex quibus P. Suarez citato Cap. 1.

P. Suarez.

num. 3. ita scribit: Quando Religiosi promittunt obedientiam secundum Regulam, necesse est vt

Doctorum attestatione roboratur.

sub Regula Constitutiones comprehendant; aliàs non tenerentur secundùm illas obedire, nec ad maiorem & sanctiorem obedientiam obligarentur Fratres Prædicatores. v., verbi g.gratia, quàm Canonici Regulares, qui omnes obligantur ab obediendum secundùm eamdem Regulam, si per Regulam sola Augustini Regula intelligenda est. Sic ille. Iuxta quem Constitutiones sub eadem Regula, in Regulam etiam transeunt, & per illas Religiones differunt, vnde mutari in totum nequeunt, quia id esset Religionem aliam constitui, vt docet ibidem nu. 5. & ita quando id accidit, necessariam esse Sedis Apostolicæ approbationem satis apertè indicat, dum ait aliquando Constitutiones à Sede Apostolica approbari, aliquando non ita: prius, quando ratione illarum stat in Religionibus diuersitas absoluta, quia ad substantiam earum spectant: posterius, quando talis diuersitas ratione illarum non intercedit, nec diuersi sunt Prælati, neque in transitu noua est opus Professione, & ita neque Nouitiatu. Videndus etiam Tractat. 9. Lib. 1. Cap. 10. num. 8. vbi circa Moniales eamdem diuersitatem esse ostendit, quæ in viris inuenitur, quoad Religionum distinctionem, & ita cum proportione de illis philosophandum, & quantùm ad approbationem necessariam esse similiter statuit num. 10. qui & videndus Tomo 3. Lib. 6. |

Cap. 12. num. 4. Iuxta cuius doctrinam loquitur Ascanius Tamburinus de Iure Abbatissarum

Ascanius Tamburinus.

Disput. 13. Quæst. 4. Pro quo & P. Lessius de Iustitia & Iure Lib. 2. Cap. 41. n. 13. & 18. & magis specialiter in Resolutionibus posthumis verb. Professio Religiosa Casu 8. de Professione in Ordine S. Benedicti locutus cum statutis ex parte tantùm à Sede Apostolica approbatis: Illud enim corpus

P. Lessius.

disciplinæ, quod manibus tenet, & secundum quod vouet, non est approbatum ab Ecclesia. vt ille loquitur omninò videndus, sicut & casu 21. Emmanuel Rodericus Tomo 3. qq. regni q. 48. arti. 3. & 4. in quo Syluestrum adducit verb. Religio 1. n. 2. vbi quidem sic habet: Religiones autem approba

Syluester.

tæ, vt refert & tenet Summa Angelica, sunt quatuor, vt notat Lan. in Clement. Regulares, de suppl. neglig. Prælator. Prima Basilij, secunda Benedicti. Tertia Augustini: Quarta B. Francisci. Sed hoc non benè dicitur, licet sint quatuor Regulæ Religionum approbatæ: quia non esset approbata Religio Carthusiensium, nec qui hodie eligeret nouum habitum sub aliqua prædictarum Regularum, sed essent excommunicati, vt supra dictum est: & ideò dico quòd quæ Religio sit approbata, & quæ non, per Litteras Apostolicas speciales est iudicandum, licet de aliquibus habeatur in Iure. Sic ille: qui cùm ait, Vt suprà dictum, ad id alludit, quod habet verb. Excommunicatio 9. nu. 45. vbi sic ait: Vigesima est (scilicet Excommunicatio) in Cap. vnico de Relig. domib. Lib. 6. vbi excommunicantur primò omnes nouum Ordinem aut Religionem inuenientes, vel habitum nouæ Religionis assumentes. Intelligi scilicet vt cum alijs simul viuant &c. Iuxta hunc ergo auctorem, qui sub aliqua ex quatuor Regularum nouum habitum assumeret, nouum scilicet, ab alijs sub eisdem militantibus Institutum condens, Apostolicam excommunicationem incurreret, si Apostolica deesset auctoritas; id quod vti certum statuit, & meritò, doctissimus Scriptor P. Pelliza

P. Pellizar.

rius Tract. 5. Cap. 2. nu. 2. doctrinæ P. Suarij innixus sic ait: Cùm etiam Constitutiones Ordinum à Pontificibus confirmatæ (quomodò solent esse confirmatæ, si sint Religionum approbatarum) sine speciali priuilegio mutari nequeunt, & si interueniat communis Ordinis consensus. Sic ille, videndus etiam num seqq. P. Palaus Tomo 3. Tract. 16. Disput. 1. Puncto 1. nu. 8. P. Thomas Sancius in Opere morali Lib. 1. Cap. 1. n. 15. & 19. iunctis ijs, quæ habet Lib. 7. Cap. 12. n. 2. Vbi Constitutiones etiam Regulæ non inuenire docet, & sic alij.

116

*Pro quo & est aliud valde notabile in

Notabilis obseruatio ex Cap. Vnicam de Relig. dom. in 6.

citato Cap. vnico de Relig. domib. in 6. §. sanè, vbi sic dicitur: Sanè ad Prædicatorum & Minorum Ordines (quos euidens ex eis vtilitas Ecclesiæ vniuersali proueniens perhibet approbatos) præsentem non patimur Constitutionem extendi. Ceterùm Eremitarum S. Augustini, & Carmelitarum Ordines, quorum institutio dictum Concilium generale præceßit, in solido statu volumus permanere. Hæc ibi. Iuxta quæ Ordo Prædicatorum ideò non est abrogatione à

Ordo PrædicatoruusPraedicatorum reuocatione non comprehensus ob utilitatem.

Concilio facta Mendicantium Ordinum comprehensus, quia vtilitas eum approbatum perhibebat. Si ergo non talis, fuisset proculdubio comprehensus. Atqui ordo talis sub Regula Diui Augustini militat: ergo non est id post Concilium sufficiens. Quæ est euidens Consequentia: idque non alia ratione, nisi quia noua Religio est, etiam si Regulam amplectatur antiquam; quia nouæ penitus, nisi Apostolica approbatio eis assistat, infirmantur.

117

*Quæ autem circa certam istam doctri

Obiecta diluuntur.

nam allata sunt, minimè vrgent: nam si ex Gratiani Decreto, illa sunt quidem Concilio Lateranensi priora, & ita per ipsum, sicut per Lugdunense etiam abrogata. Non esse autem Constitutiones semper accidentales perfectiones, sed transire in Regulam, iam est à nobis demonstratum. Ex vsu autem apud Belgas argui nequit. quia ibi aliqua permittit Pontifex generaliter non permissa, stante legis vniuersalis vigore. Quod & non latuit citatum Zypæum dicentem in Belgio circa hoc iuxta vsum antiquum procedi, apud Episcopos potestate instituendi Monasteria cum nouis Constitutionibus residente. Quamquàm de generali vsu non videtur res explorata, quandoquidem P. Lessius ibidem scribens, id quod vidimus, pronuntiarit.

118

*Dico Secundò. In Indijs id, quod est di

Assertio 2. Pro Indiis eamdem necessitatem extare.

ctum de necessaria approbatione inuiolabiliter obseruandum, vt scilicet non sufficiat Ordinariorum approbatio. Id probo. Quia si aliqua esset ratio vt obseruari non deberet, maximè quæ ex distantia peti potest. Atqui ea non sufficit: ergo nulla datur. Maior videtur certa, & Minor ostenditur: Quia cùm ratione distantiæ iuxta probabilem sententiam aliqua conceduntur Episcopis, ex ijs, quæ iuxta Ius commune non competunt: ideò est, quia potest esse periculum in mora, vt videri potest apud P. Thomam Sancium Lib. 2. de Matrimonio Disput. 40. nu. 3. vbi & Doctores adducit id solùm in casu vrgentis necessitatis admittentis: Atqui vt Monasterium sine Constitutionibus à Sede Apostolica approbatis fundetur nulla esse potest vrgens necessitas, aut periculum moræ: ergo ratio distantiæ non est sufficiens. Maior est comperta, & Minor videtur clara: Quia ratione scandali esse non potest, vt patet: neque ratione magnæ vtilitatis, quia maius est periculum talis vtilitatis amittendæ, si supra non securum fundamentum fabrica talis erigatur, & id accidat, quod in casu quæstionis videmus accidisse. Et quidem cùm domus ædificanda sit, & alia disponenda satis multa, quæ ad fundationes huiusmodi concurrunt; temporis non videntur angustiæ constringere, sed locum relinquunt Sedem Apostolicam adeundi. Si dicas posse sub conditione approbationis Monasterium fundari, & similiter emitti Professionem, id §. sequenti discutiendum.

§. II.

§. II.

An sub conditineconditione futuræ approbationis Pontificiæ Constitutionum fundari Religio possit, & emitti Profeßio, qualemque hæc vim sit habitura.

119

*NOn defuerunt qui ita fuerint arbitrati,

Professio sub conditione, aut ratihabitione valida iuxta plures.

communem doctrinam de ratihabitione casui, de quo erat sermo, accommodantes. Et de Professione quidem loquendo illam esse validam sub conditione emissam, si ab habente potestantem admittatur, seu per ratihabitionis spem, |

tenent multi, quos adducit & sequitur Bartholomæus à S. Fausto in Thesauro Relig. Lib. 5. Quæst. 239. & Eligius Bassæus Tomo 2. verb. Profeßio n. 2. Ex quo videtur consequenter elici validam etiam esse sub conditione approbationis Constitutionum, seu ratihabitionis, quia pro illa videtur ratio eadem militare, iuncta paritate in materijs alijs, in quibus ratihabitio locum habet, & retrotrahitur, sicut & contractus solent etiam sub conditione celebrari, de quo sunt obuij scriptores, & exempla pro talibus congerere, inutilis operęoperæ pretium est, cùm sint innumera, vti in principijs Iuris fundata, & inconcussis regulis, ex quibus consequentięconsequentiæ innumeręinnumeræ deducuntur. Magis ad rem ex matrimonio desumi potest, pro quo videri potest P. Thomas Sancius Lib. 5. de illo Disput. 8. qui consequenter de Professione loquitur in opere morali 5. Cap. 4. n. 80.

120

*Dico Primò. Sub ratihabitione, aut con

Assertio 1. Negant in casu, de quo agitur, quæ & validissimè comprobatur.

ditione, in casu, de quo loquimur, noua nequit institui Religio, & Professiones sic factæ nullius valoris sunt. Id probo Primò, quia licet circa alios Scriptores validum esse censeant talem procedendi modum, circa casum tamen huiusmodi nihil tale videntur admisisse. Secundò, quia vt talis Professio valeat, debet præcedere annus Nouitiatus, vnde & habitus susceptio, ex Concilio

Concil. Tridenr.

Tridentino Sessione 25. de Regular. Cap. 15. ibi: Nec qui minore tempore, quàm per annum post susceptum habitum in probatione steterit. Atqui nouæ Religionis habitum suscipere sub excommunicatione prohibitum, vt nuper diximus nu. 115. & antea nu. 111. vbi verba Pontificiæ Constitutionis induximus, vel habitum nouæ Religionis assumat. Ex quo non solùm habetur id non esse licitum, sed etiam vitio nullitatis laborare, vt ex tenore eiusdem Constitutionis euincitur, & vti certissimum Doctores affirmant. Tertiò, quia omnes qui de valore Professionis agunt, inter alias conditiones illam statuunt, vt debeat fieri in Religione approbata, vt videri potest apud Syluestrum verb. Religio 3. n. 18. & in alijs nouioribus à nobis adductis. Cùm ergo Professio ante Constitutionum approbationem non fiat in Religione approbata, nullius valoris esse videtur. Quartò,

Cap. Ne nimia.

in Cap. Ne nimia, citato seuerissimè prohibetur: Ne aliquis de cetero nouum Ordinem aut Religionem adinueniat. Quod exponens P. Suarez Tomo 3. de

P. Suarez.

Religione Lib. 2. Cap. 16. nu. 1. sic ait: Quæ verba necessariò intelligenda sunt de inuentione, quæ ad executionem & praxim transeat: nam cogitatione inuenire, vel scriptam inuentionem tradere, non est prohibitum, vt per se notum est &c. Atqui fundans nouam Religionem cum Constitutionibus non approbatis reipsa inuentionem suam ad executionem & praxim deducit: ergo Conciliari prohibitioni prorsus aduersatur. Quintò, quia fun

Incommoda talis fundationis.

datio talis magnis incommodis est obnoxia. Cùm enim Monasteria erigantur, & admittantur Professiones, ac more aliarum Religionum cultus diuinus peragatur: si Constitutiones non approbentur, omnia hæc cessabunt, & graue in populis orietur scandalum. Nam profitentes aut sciunt, aut nesciunt statum huiusmodi fundationis. Si hoc vltimum, grauis eis infertur iniuria, vt constat, dum mutationi, de qua diximus, exponuntur, cùm potuissent statum alium non variabilem amplecti, & suis rebus opportunè prouidere. Si Primum, vix id stare sine aliqua deceptione potest, dum id promittitur vt certum, quod valde dubium est, cùm Pontifices circa nouarum Religionum fundationes se difficiles soleant exhibere. PręterquamPræterquam quòd imprudenter se gerunt, dum quasi conueniens amplectuntur & profitentur reipsa, quod sub dubio est an tale sit, quia iudicium circa illud ad Sedem Apostolicam spectat. Tandem vrget ratio adducta n. 118. ex eo quòd in dilatione nullum sit periculum, & ita temerè deproperatur fundatio.

121

*Et ita quidem sentiunt, licet non expri

Sub ratihabitione & conditione esse inualidam Professionem qui sentiant, ex quo & arguitur.

mant, qui affirmant Professiones sub ratihabitione aut conditione esse inualidas, etiam posita ratihabitione, & purificata conditione, qui in terminis minùs difficilibus loquuntur: vt videri potest apud P. Suarium Tomo 3. citato Lib. 6. Cap. 11. n. 6. & Cap. 12. n. 18. & seqq. vbi & de matrimonio cum multis alijs, quos citat, idem statuit. Quod & tenet Basilius Poncius Lib. 3. de Matrimonio Cap. 14. num. 15. Quia verò sunt qui secus sentiant, vt vidimus, & eorum est sententia probabilis, vt affirmat P. Suarez suprà, non ideò existimandum est modum dicendi contrarium assertioni propositæ, eumdem gradum probabilitatis habere, quia rationes adductæ oppositum euincunt.

122

*Si dicas Pontificem posse ratam habere

Stante approbatione nouus consensus requiritur.

Professionem approbando Constitutiones, & ita illam non fore inualidam. Respondeo, etiamsi approbet, ex vi talis approbationis & ratihabitionis validam non esse, nisi nouus consensus sic professi succedat: quod quidem generaliter loquendo tenet P. Suarez locis citatis, contrarium

P. Suarez. P. Sancius. Bassæus. Lezana.

alijs amplexis, ex quibus P. Thomas Sancius, & Eligius Bassæus suprà & Lezana Tomo 1. Cap. 2. nu. 26. qui alios quidem adducunt, cùm tamen illi id minimè exprimant, sed tantùm dicant Professionem sub ratihabitione fieri posse, qua superueniente valet, vt videri potest apud Angelum, Armillam, Syluestrum, Tabiennam, P. Azorium, & alios, quos allegant, & intelligi possunt de ratihabitione cognita & acceptata à profitente siue expressè, siue tacitè consentiente, vt ordinariè accidit. Licet oppositæ sententiæ patroni censeant posita ratihabitione Professionem manere validam ante notitiam eius, qui illam emisit, quamuis notitia sit necessaria vt sciat se non posse statum mutare, & matrimonium futurum nullum, pro quo specialiter videndus P. Thomas Sancius. Hoc autem quod iuxta dictam sentenP. Suarij generaliter necessarium est, in ea, de qua agimus, caussa, maius fundamentum habet propter adductas rationes. Neque dicta sententia Eximij Doctoris singularis dicenda est, & contra Doctores alios, cùm ipse citato Cap. 12. n. 18. ita scribat: Pro hac sententia non referam auctores,

P. Suarez. ita asserentis non est sententia singularis,

quia non inuenio in specie punctum hoc ab eis tractatum; colligo tamen illam ex his, quæ de matrimonio docet D. Thomas &c. Ex quibus comprobatur id quod nuper diximus de Auctoribus non benè à quibusdam adductis, nam omnes nominatos viderat P. Suarez, & tamen punctum in specie tractatum se apud illos aut alios non inuenisse testatur. Citat etiam Bassæus pro eadem sententia Ascanium Tamburinum de Iure Abbatum Tomo 2. |

Disput. 6. Quæst. 21. nu. 3. vbi nec verbum: quod neque alibi apud ipsum inuenire potui. Et P. Suarium apertè sequitur P. Palaus Tomo 3. Tract. 16. Disput. 2. Puncto 1. n. 5.

123

*Dico Secundò. Si Constitutiones aliquæ

Assertio 2. Approbatio non requiritur quando Constitutiones sunt tantùm antiqui status reformationes.

sine Auctoritate Pontificis fiant, & videantur notabilem differentiam inducere attento statu Religionis, sustineri possunt, si per illas ad priorem rigorem, & primitiuum spiritum Religiosi reuocentur. Hoc constat ex pluribus Decisionibus Rotæ apud citatum Tamburinum ad calcem operis de Iure Abbatissarum circa reformationem Præmonstratensium, in quibus Bullæ Pauli V. & Gregorij XV. referuntur, quia licet sine concursu ad Sedem Apostolicam potuit videri id stare potuisse, reuera tamen nihil firmum sibi poterant reformationis seduli curatores promisisse, quia pro arbitrio Generalium in Capitulis poterant Constitutiones abrogari, & res ad priorem statum laxioris obseruantiæ reduci, vt ibidem dicitur: quod est quidem obseruatione dignissimum, & cum eo componendum, quod nu. 113, diximus de reformatione PP. B. Mariæ de Mercede, in qua visum est Clementi VIII. ex nouorum Conuentuum fundatione nouis vallata Constitutionibus, Religionis induci varietatem: cùm tamen in PP. Præmonstratensibus aliter sit iudicatum: quia in prioribus non erat reductio ad priorem vigorem, sicut in alijs, apud quos etiam non dicuntur noui Conuentus extitisse, sed in antiquis reformationem stabilitam: quamquam quod ad nouorum Conuentuum fundationem attinet, non videtur ad substantiam spectare, sed ad populorum existimationem magis ex eo circa Religionis diuersitatem firmandam.

124

*Dico Tertiò. Professio facta sub ratiha

Assertio 3. Professio talis non habet vim votorum simplicium.

bitione aut conditione dictis, non solùm in ratione Professionis inualida est, sed etiam in ratione votorum simplicium, nisi profitentes se voluerint in omnem euentum obligare: quod dum non constat, non est præsumendum. Sic colligitur ex P. Suario Tomo 3. de Religione Lib. 7. Cap. 2. n. 19.

P. Suarez.

& 20. vbi ita scribit de illo, qui profitetur in manibus Episcopi: Si quis faceret talem actum putans se facere illo modo veram Profeßionem secundùm aliquam Regulam approbatam, putans Episcopum habere potestatem ad admittendum illam, tunc propriùs dici posset illa Professio nulla, vt nunc loquimur, & reuera ex vi illius intentionis non relinqueret aliquam obligationem, quia erat sine sufficienti voluntate ratione deceptionis, qua interueniente ille non intendit se obligare ad talia vota nisi in statu verè Religioso, & ideò cùm hæc conditio obtenta non fuerit, obligatio oriri non potuit: nisi ponamus habuisse aliunde intentionem absolutam obligandi se, vt posset, iuxta dicta in superiori puncto. Sic ille n. 19. qui in sequenti similem casum agitat de profitente in manibus eius, qui non habet potestatem admittendi ad Religionem, & similiter contra Innocentium resoluit, ac de Religione approbata procedit. Et ideò si ex certa scientia facta est (verba illius sunt) illa nec apparens traditio aut Profeßio

Idem.

est, sed sunt simplicia vota facta coràm aliquo, quasi coràm teste; si autem ex deceptione facta est, tunc erit priuata Professio, non tamen relinquet obligationem voti simplicis Religionis, quia illud emissum non est, sed ad summum relinquere poterit simplicem obligationem votorum, quæ emissa fuerunt, si ex parte vouentis interuenit sufficiens intentio. Sic ille. Quod & tenet P. Palaus Tomo 3. Tract. 16. Disp. 2. Puncto 4. nu. 1. & seqq. id generaliter statuens

Peculiaris obligatio circa castitatem cucum coniuge profitente.

de Professione vndecumque inualida, siue ex quolibet capite, vno illo excepto casu coniugis bona fide profitẽtisprofitentis, qui ex præsumptione Iuris ad castitatem obligatur, vt petere debitum nequeat, & si superstes consorti sit, eam penitus obseruare teneatur. Sic enim habetur in Cap. Quidam, & Cap. Placet, de conuers. coniugat. Cuius ratio

Cap. Quidam. Cap. Placet.

est, quia sic vouens, cùm sciat se coniugatum (qui est casus Cap. Quidam) satis voluntatem manifestat suam circa absolutam obseruantiam castitatis, quod votum Ecclesia vult admittere, vt Canone præfato manifestat, quia illa est compatibilis cum statu coniugij modo dicto, & eo soluto meliùs: quod tamen, regulariter loquendo, in votis paupertatis, & obedientiæ non stat, & ita circa illa similis nequit præsumi voluntas. Qui autem vouet credens mortuum coniugem (qui est casus Cap. Placet) non minorem voluntatem ostendit quàm prior circa castitatem in gradu sibi possibili, vnde similis supra illum cadit dispositio. Generaliter autem loquendo non esse præsumen

Non præsumitur dicto modo profitentem se voluisse in omnem euentum obligare.

dam obligationem, quando de voluntate se obligandi non constat, ex eodem principio deducendum est: quia sicut Ius non præsumit, vbi fundamentum præsumptionis cessat, ita & quisque circa seipsum se gerere potest, vt non etiam præsumat, fundamento præsumptionis non extante: non extat autem quando Professio est nulla, præsertim in casibus, de quibus procedit disputatio.

125

*Est quidem communis, grauiumque

Non est eadem ratio in sciente se emisisse votum, & de voluntate se obligandi dubitante.

Scriptorum sententia, votum obligare quoties recordatur quis se illud emisisse; dubitat autem an habuerit voluntatem se obligandi, quia votum secum illam affert, & verè emissum constat, iuxta id, quod frequenter, & quasi connaturaliter accidit, debet interpretari, & ita pro eo stat præsumptio sicut & possessio. In casu autem nostro secus res habet, quia non est dubium circa voluntatem se obligandi, cùm constat verè illam extitisse, quando quis Professionem emisit, si ea esset valida: sed an verè votum ad aliud genus obligationis se extenderit deficiente valore Professionis, quod non est ita verosimile, & ita quæstio ad aliam reducitur apud Doctores obuiam, An scilicet qui dubitat an votum emiserit, ad illud teneatur? In qua communissima sententia firmat non teneri, quia præsumptio seu possessio stat pro libertate, vnde valde diuersa est ratio, & potiùs Assertio nostra ex communi sententia & doctrina in materia voti firmatur.

§. III.

§. III.

Quædam obiecta, & soluta.

126

*VIdetur obstare in primis Cap. Consu

Prima abiectio ex Cap. Consuluit.

luit, Qui Clerici, vel vouentes. Vbi de quadam femina velamen suscipiente à carente potestate admittendi ad Religionem sic dicitur: Habitus sine Profeßione susceptus, ne contrahatur impedit, sed contractum nequaquàm dissoluit. Quod ideò est, quia inualidata Professione remanet |

voti simplicis obligatio non dirimentis, sed impedientis matrimonium. Et ita in casu dicto id admittunt Doctores aliqui, præsertim ex antiquis, quos adducit P. Thomas Sancius in Opere morali Lib. 5. Cap. 4. n. 104. Deinde ex citatis Capp. Quidam, & Macet. n. 124. habetur coniugem emittentem Professionem sine consensu consortis manere obligatum ad castitatem. Circa quod P. Suarez Tomo 3. de Religione Lib. 7. Cap. 2.

P. Suarez.

n. 14. ait quod Ius duo declarat. Vnum est se non irritare tale votum, & quoad hoc est certum & infallibile, quia est in potestate ipsius Iuris: aliud est, iuxta interpretationem suam, illum, qui sic profitetur, habere sufficientem voluntatem se obligandi, quia promisit, quod in eius potestate erat. Hæc autem interpretatio est ex sola præsumptione, cui standum est quoties profitens non fuerit certus habuisse se contrariam intentionem. Hæc ille. Iuxta cuius doctrinam videtur corruere illud, quod de voluntatis se obligandi præsumptione diximus; non scilicet præsumendam, cùm de illa non constet, quandoquidem iuxta doctrinam Doctoris Eximij standum est præsumptioni quoties quis non est certus se habuisse contrariam voluntatẽvoluntatem. Id quod & tenet P. Palaus citato Puncto 4. n. 2. §. In expeditione.

127

*Sed hæc non vrgent, & in primis relictis expositionibus nonnullis, circa Cap. Consuluit, quia minimè verosimiles sunt, respondeo Primò ibi interuenisse emissionem votorum simplicium, circa quam cadit decisio, vt videri potest attentis omnibus, quæ in casusspecie dicuntur, & illo inter alia: Nec in manu alicuius Episcopi,

Cap. Consuluit expositum.

Abbatis, vel Abbatissæ, aut super altare professa est, vel obedientiam promisit. Cùm ergo sponte velamen acceperit ab eo, quem sciebat non posse vota Solemnizare, Presbytero inquam, si illa emisit, aut saltim Castitatis, vt videtur, quia dicitur non renuntiasse proprijs, & de voto obedientiæ nec verbum vllum, promissio illa voti simplicis fuit, & ita impediens, non dirimens matrimonium. Quòd autem de habitu tantùm sermo sit, ea est ratio, quia de habitu tantùm præcessit narratio: & quemadmodùm sub habitu comprehensum est votum, ita etiam in decisione. Prætereà, mulier illa, de qua est sermo, solùm dicitur velamen accepisse à Presbytero mutato habitu, vestibus pretiosis abiectis, & de votis nihil. Nulla ergo inde obligatio relicta, & ita potuit valide matrimonium contrahere, & etiam licitè, cessante scandalo: quod tenet Glossa ibi. verb. Non renuntiauit. Neque obstat quod ait Pontifex habitum susceptum impedire: nam dispensatio est conditionalis, si videlicet cum habitu votum intercessit, præsertim transacto anno. Aut quia ratione scandali impedimentum interuenire potuit, dum ea quæ habitum Religiosum elapso anno gestauerat, ad nuptias conuolare visa est. Pro quo est doctrina P. Suarij citato Cap. 2. n. 14. in fine, in casu, de quo statim: ait enim cessante obligatione ex ratione voti, posse dari impedimentum ratione offensionis ac scandali. Et hæc sit secunda responsio.

128

*Iam quod ex doctrina alia eiusdem Pa

De Coniuge profitente.

tris afferebatur, peculiare dici potest in casu, de quo ibi, quia Ecclesia præsumit iuxta id, quod regulariter accidit, cui præsumptioni debet, qui vouit, se conformare, stante eâdem ratione. Quoties enim coniugatus profitetur, absolutam videtur habere voluntatem castè viuendi eo modo, quo possit, iuxta id, quod. n. 124. dicebamus: & ita dubium ibi non præualet in fauorem vouentis, sicut etiam contingit dum quis dubitat an Professio fuerit valida: eo enim stante, non potest fieri contra illam, quia Religio est in possessione, & in dubio nequit spoliari. Pro quo est communis resolutio Doctorum, ex quibus aliquos adducit & sequitur P. Suarez Cap. 2. citato n. 6. & hæc solutio est satis fundata, & verosimilis, quamuis probabilitate non videatur carere contrarium.

129

*Potest insuper opponi contra resolutionem nostram id, quod Vrbanus VIII. statuit in Bulla quadam die 13. Ianuarij. an. 1652. quæ in

Bulla Vrbani 8. contra Iesuitissas.

cipit, Pastoralis Romani Pontificis, contra feminas quasdam, Iesuitissas nomine, quæ sine approbatione Sedis Apostolicæ Institutum quoddam Societatis IESV æmulum sectabantur, in curam animarum intentæ, & votis tribus, Religionum proprijs, in manu Generalis Præpositi quasi solemnibus nuncupatis: quòd scilicet si in omnem euentum promiserunt, vim simplicium votorum earum vota retineant, præstita obedientia Ordinario, cum solo vsu bonorum, non dominio, & omnimoda obseruantia castitatis. Ex quo videtur Religiosa vota, quæ scilicet animo Religioso fiunt, licet in ratione talium vim non habeant, obligationem tamen inducere perpetuò duraturam. Quod in voto obedientiæ præsertim videre est, cùm enim non vouerint obedientiam Ordinario, eidem præstanda decernitur. Sed certe in hoc nihil contra resolutionem superiùs stabilitam habetur: nam cùm in omnem euentum vouerint, perinde est ac si secluso omni respectu peculiaris Religionis vouissent, & ita remanet obligatio votorum simplicium, vt Pontifex declarat. Circa obedientiam verò obseruandum est non dici illam necessariò exhibendam Ordinario, sed sic: & ab omnibus suprà prohibitis abstinentes in sæculo, poterunt sub Ordinarij obedientia, & cum vsu, non dominio bonorum &c. Sensus ergo est sub Ordinarij obedientia futuras, & sic posse bonorum vsum habere, & de illis in vita, & post mortem ad vsus pios disponere. Est autem in eadem Bulla id, quod resolutioni fauet superiori, dum sic dicitur: Mulieres etiam ac Virgines, quæ eo ani

Concluditur Professionem dictam vim votorum simplicium non habere contra Nauarrum.

mo vota, licet de facto, vt præfertur, emiserunt, vt in nullo statu à Sede Apostolica reprobato ea emissuræ non fuissent, vtpotè conditione, sub qua tacitè vouerunt, non impleta, à votorum huiusmodi obligatione omnino solutas & liberas esse declaramus. Sic Pontifex. Cùm ergo de Religione alia non cogitatur, & Professio emittitur in non approbata, qualis est illa, cuius Constitutiones approbatæ non sunt, nulla relinquitur obligatio, quia deest tacita conditio approbationis. Quæ ratio pariter currit quoties Professio est nulla, quia deficit aliquid, quod tacitè supponebatur adesse, & ita rationem conditionis habebat. Et ita non est generaliter admittendum, quod Nauarrus tradit

Nauarrus

Lib. 3. Consiliorum, de Regularibus Consil. 8. n. 3. volens remanere obligationem votorum simplicium in quodam, qui sub Eremitarum nescio quo Magistro Professionem emiserat: non enim |

tacita conditio substitit, vel in omnem euentum vota sunt emissa.

§. IV.

§. IV.

An Monialis possit exire vt sit Prælata in Monasterij fundatione diuersæ Religionis, & ex eo defectu claudicent Professiones.

130

*SVnt qui circa hoc nullam dubitationis

Affirmant aliqui.

caussam inueniant, quasdam ab experientia afferentes probationes, sic enim sunt alia Monialiam Monasteria in hac Limana ciuitate fundata. Et vt de potestate exeundi difficultas esse possit, circa valorem tamen admissionis ad Professionem non videtur locum habere, quia

Et Professio videtur valida, etiamsi egressus non liceat, quia in Abbatissa non exercet iurisdictionem cuius est incapax.

ille non est actus iurisdictionis spiritualis in Abbatissa, cuius feminæ sunt incapaces ex communi Doctorum innixa Iuri sententia. Ad Episcopum autem quidquid ex ea parte deesse potest, est referendum, cui Moniales sunt subiectæ, & ita potest actum quo ad eius spiritualitatem solemnizare, vtpote iurisdictione plenissima gaudens, vnde & præcipere in virtute obedientiæ potest, quod Abbatissis non licet, iuxta magis receptam sententiam, pro qua Auctores congerit Diana Parte 5. Tract. 9. Resolutio. 16. & vt ait Glossa in Cap. Nullus de Elect. in. 6. verb. Regularibus. Episcopus Monachos ad Professionem recipit vt

Glossa.

Abbas, pro quo allegat Authent. de San. Episcopis. §. Iubemus. Col. 9. & Cap. Ex multa de voto, & voti redempt. in quo tamen nihil speciale habetur, nisi quod de subiectione Religiosorum dicitur, quando scilicet priuilegio carent exemptionis. Videtur ergo Abbatissæ admissio ad accidentalem tantum solemnitatem pertinere.

131

*Dico Primò. Generaliter loquendo ne

Assertio 1. Negans quod in Titulo quæritur.

quit esse Prælata alicuius Ordinis, quæ in eo expressè professa non sit. Sic Doctores communiter, qui licet de viris loquantur; eorum tamen rationes ex Iure depromptæ ad feminas extenduntur, iuxta communem doctrinam, pro qua Emmanuel Rodericus Tomo 3. qq. regular. q. 52. arti. 6. & P. Pellizarius Tract. 10. Cap. 3. n. 15. allegatis alijs, & celebri Glossa in Clement. Attendentes, de statu Monachor. Verb. Cecidisse. Pro quo & videri potest P. Suarex Tomo 4. de Relig. Tract. 8. Lib. 2. Cap. 3. n. 16. & Cap. 6. n. 7. Diana Parte 9. Tract. 9. Resolut. 62. Illos autem qui Assertionem generaliter amplectuntur, congerit Barbosa in Collectaneis ad Concilium Trident. Sessione 25. de Regularibus. Cap. 21. n. 1. & de Monialibus loquentes id tradunt, quos adducit & sequitur Bonacina Tomo 1. Tractatu de Clausura. Quæst. 1. Puncto 9. n. 10. Dum enim concedunt posse Monialem exire pro fundatione noui Monasterij, addunt debere esse eiusdem Ordinis, vt scilicet Abbatissa sit, aut ianuæ, vel rotæ assistat, ex quibus P. Thomas Sancius Lib. 6. Cap. 15. n. 45. positiuam negationem fundat. Fundamentum præstat Clementina. I. de Electione, in qua sic

Clement. I. de Electione.

Pontifex: Cùm rationi non congruat, vt homines disparis profeßionis vel habitus simul in eisdem Monasterijs socientur: Prohibemus ne Religiosus aliquis in Abbatem vel Prælatum alterius Religionis vel habitus de cetero eligatur. Quod si secus actum extiterit, sit eo ipso irritum & inane. Hæc ibi. Circa quæ

Glossa.

Glossa verb. Eligatur. sic habet: Non prohibet postulari ex caussa. Sed puto quod à Papa. Et sic nota, de Elect. Cap. Indemnitatibus, post principium. Lib. 6. Sed numquid per viam prouisionis talis præfici poterit? Quod videtur, cùm ista sint diuersa, de Præbendis. Cùm in illis. Lib. 6. Et hæc Constitutio ita vetus corrigit: in casu ergo non expresso statur iuri antiquo. C. de app. Præcipimus. in fine, de testamentis. Sancimus. Et licet hoc posset defendi, contrarium tamen esse videtur de mente constituentis perrationem hîc expressam, quæ communis est. Et hoc saltem in eo, qui prouidet ex iure ad ipsum deuoluto propter delictum, vel negligentiam Electoris. Facit infra de supplen. neglig. Prælat. Cap. 1. & quòd ibidem dicam. Hæc Glossa rationi decisionis innixa, quæ satis perspicua est, dum rationi non congruere dicitur, vt homines disparis professionis vel habitus simul in eisdem Monasterijs copulentur. Quod quidem in Monialibus etiam locum habere satis est manifestum.

132

*Dico Secundò. Ex defectu prædicto

Assertio 2. Ex eo defectu est inualida Professio.

redditur nulla Professio, quia fit in manibus non potentis admittere. Constat excommuni Doctorum sensu affirmantium creationem Monialium spectare ad Abbatissam cum Conuentu, sine quo admissio est nulla vt videri potest apud P. Sancium Lib. 5. Cap. 4. n. 65. & 76. Ascanium Tamburinum de Iure Abbatissarum Disput. 6. Quæst. 5. n. 3. P. Pellizarium suprà. n. 33. & seqq. apud quem Cardinalis Lugo ab ipso consultus, vt habet. n. 35. circa casum vrgentiori probationi fundamentum exhibentem, Zerolam in Praxi Epis

Zerola.

copali. Parte 2. Verb. Moniales. Quæst. 10. qui adducit Nauarrum Consilio 9. n. 12. de Constit. Ex quo euidenter infertur Assertio. Nam actum admissionis exercet Abbatissa vt verè & propriè talis, ratione superioritatis, quam habet, vt benè exponit P. Sancius, citato n. 76. Atqui verè & propriè talis non est, quæ non est eiusdem Religionis, vt iam non esse ostendimus: ergo admissio nullius est valoris. Ex quibus apparet nullius esse momenti quæ. n. 130. sunt allata vt probaretur admissionem quatenus ad Abbatissam pertinet esse aliquid accidentale. Quod verò ex praxi inducebatur, eatenus admittendum, quatenus cum licentia Pontificis factum credi possit, aut si ea deficiente in exordio, ad progressum stabiliendum accessisse.

133

*Sed est apud Doctores, quod præmissis

Obiectio ex eo quod ex distincto Ordine Prælatus assumi potest. Bonacina.

videtur aduersari, dum ex diuerso Ordine Prælatum assumi posse determinant, & eo supposito mouent peculiares quæstiones, vt videri potest apud Emmanuelem Rodericum Tomo 3. qq. regular. q. 52. arti. 26. Bonacinam Tomo 1. Tractatu de Clausura. Quæst. 2. Puncto 9. §. 4. Difficult. 1. in fine, vbi resoluit sic translatum manere Religiosum prioris Religionis, quia cum translatus sit vt sit immediatè Prælatus, non poterit habere Nouitiatum, & sic neque in ea, ad quam est translatus, profiteri. Sed certè Auctores dicti suis asser

Fit satis manifesta rationè dispositionis adducta.

tis non vrgent. Prior enim Arti. 25. præced. Statuit sic translatum debere emittere Professionem, & aliàs Prælatum esse non posse. Posterior autem intelligi debet de translato auctoritate eius, qui potest circa obligationem prædictam |

dispensare. Et hanc licentiam pro Monialibus concedere solitam Sedem Apostolicam cum consensu superiorum testatur Barbosa de potestate Episcopi Allegat. 102. n. 25. Quo pacto etiam accipiendum quod habet Nauarrus Consilio 3. de Regularibus. Lib. 3. Consiliorum. in. 2. Editione, vbi ita scribit: Quare concludendum est Religiosum vel

Nauarrus.

Monachum transeuntem legitimè ad aliam Religionem teneri tacitè, vel expressè ad profitendam illam, saltem quoad obseruantiam illorum, quæ seruari debent in illa vltra substantialia vota: siue tranferatur vt fiat in illa Prælatus, siue vt maneat ibi vt subditus, & filius Monasterij. Dico autem, vt filius, aut subditus Monasterij, quia si solùm transferatur vt sit temporarius, non tenebitur ad nouè profitendum, quod quotidie seruat praxis. Hæc ille: qui contra Fe

Distinctio translati vt Prælatus sit aut priuatus reiecta.

dericum de Senis asserentem Religiosum translatum vt sit Prælatus non indigere Professione noua, benè tamen translatum vt simplex Religiosus sit, concludit diuersitatem illam nullo iure niti, & ita nullum textum pro ea adduci. Quod quidem etiam dici potest circa diuersitatem temporarij, & non temporarij, quia pro ea nullum etiam adducit textum, & Clementina Generaliter loquitur, eiusque ratio ad omnes extenditur.

134

*Quando ergo quis vt temporarius sit transfertur, nec nouè profitetur, intelligendum est id auctoritate legitima fieri, Pontificia inquam, quia circa hoc solus Pontifex dispensare potest. Pro quo deseruit id, quod Auctor idem subijcit sic dicens: Dico etiam (tacitè vel expressè) propter eos, qui transferuntur vt sint Prælati: quia

Idem.

potest dici eos tacitè profiteri illas obseruantias, dum confirmantur, vel aliàs promouentur in Prælatos, qui obligantur præcepto & exemplo seruare illas; quo casu teneri potest Consilium Federici. Sic ille: qui dum confirmationis meminit, ad auctoritatem Pontificiam, iuxta quam id agitur, videtur allusisse: sicut dum ait, vel aliàs promouentur: quia scilicet possunt postulari, quod, vt vidimus. n. 131. à Papa fieri debet, iuxta Glossam ibidem adductam. Id quod etiam probari potest ex doctrina eiusdem Consilio 49. eodem tit. in quo lo

In translato quomodolibet annuus Nouitiatus requisitus.

quitur de Abbate quodam Præmonstratensi præsentato à Rege Catholico Papæ ad aliam Abbatiam Ordinis Cisterciensis, & resoluit debere in Religione Cisterciensi profiteri: cùm tamen dignitas illa temporaria esse possit, & ita etiam annuum Nouitiatum peragere, nisi Pontifex

Et cum tacita est Professio.

dispensârit. Ex quo apparet id, quod de tacita Professione dixit, ita esse intelligendum: cùm enim Professio sine annuo Nouitiatu esse nequeat, etiam tacita, vt videri potest apud P. Sancium Lib. 5. at. Cap. 3. n. 36. si is desit, & nihilominùs Professio locum habere dicatur, ideò erit quia dispensatio interuenit.

135

*Iam quod attinet ad egressum pro fun

Egressum etiam pro eodem Ordine à Sede Apostolica prohiberi.

datione Monasterij eiusdem Ordinis, sunt qui id concedant inconsulta Sede Apostolica, vt videri potest apud Bonacinam citato Puncto 9. n. 10. Et apud Barbosam. n. 25. citato. qui ex Decreto Congregationis sic cautius statuentis, quidquid aliàs censuerat, contrarium sentit cum alijs ibidem adductis. Non meminit autem, sicut neque alij Decreti Pauli. V. publicati die. 21. Decembris. an. 1617. absolutè id prohibentis: quod & fuit Religionum Procuratoribus intimatum, vt videri potest apud Lucam Castellinum Tractatu de Electione. Cap. 17. n. 5. & Dianam Parte 3. Tract. 2. Resolut. 99. in fine. Circa quod cùm P. Pellizarius Tract. 10. Cap. 5. n. 49. quæstionem moueat sic:

P. Pellizar. in consequenter resoluens.

Quæres. 15. An, & quomodo exire poßit Monialis ad fundandum novum Monasterium, aut etiam illud reformandum iam fundatum? Respondet sic: Respond. posse, modò id fiat de consensu Sedis Apostolicæ, idque ex Decreto S. Congregationis quæ teste Zerola Parte 2. Praxis. v. Monialis. dub. 8. & 12. decidit non licere hunc exitum caussa reformationis, aut nouæ fundationis, aut correctionis: sed in his omnibus casibus Sedem Apostolicam esse consulendam. Ita Nauarrus Lib. 3. Consil. de Regularib. Cons. 48. n. 7. Rodriquez suprà (scilicet Tomo 1. quæst. 49. arti. 4.) Sanchez n. 47. (ex Lib. 6. Cap. 15.) Tamburinus. n. 7. (Disput. scilicet 20. Quæst. 2. de Iure Abbatissarum) & alij apud ipsos: patetque quia isti casus sunt similes ijs, qui excipiuntur in Bulla Pij. V. vtpotè spectantes ad bonum commune illius Religionis. Constat ex dictis Quæst. 8. sub casibus expreßis à Pio. V. comprehendi etiam alios similes, aut vrgentiores. Sic ille, quem ideò exscripsi, vt inconsequentiam resolutionis ostendam, Auctorumque, quos adducit, mens fiat manifesta. Statuit exitum solummodò licere de consensu Sedis Apostolicæ, pro quo benè Zerolam allegat auctoritate Congregationis Sacræ loquentem. Deinde illos refert, qui contrarium docent, licere inquam sine recursu dicto, & probatio, quam subdit, pro eodem facit, atque ita concludit oppositum assertioni. Quid ergo dicemus ad hæc? Aliquid fortè deesse, vel ad multa attento humanum aliquid accidisse. Scimus, & hanc veniam petimusque damusque vicissim.

136

*Vbi & obseruandum P. Thomam San

Obseruatio auctoris licitum ecce egressum affirmantis.

cium Cap. 16. n. 47. vbi adducit Zerolam negantem, quod vidimus, & Congregationis auctoritate se tuentem, quæ statuit non licere exitum caussa reformationis, aut nouæ fundationis, vel correctionis, sed in his omnibus casibus Sedem esse Apostolicam consulendam, eo non obstante

P. Thomas Sancius.

ita concludere: At hi omnes casus retinendi sunt, & praxi sunt ita recepti. Sic ille. Et quidem non mirum ita censuisse, cùm ante Decretum Pauli. V. scripserit: quod & obseruare licet in multis alijs, qui pro sententia eadem afferuntur, vt Emmanuel Rodericus, Miranda, Nauarrus, Sorbus, & alij. Quòd si nonnulli post illud editum scribentes aliter sentiunt, ideò est, quia illud videntur ignorasse. Diana autem, qui probè illud nouit, eidem standum protestatur Tract. 2. citato. Resolut. 127. Et mirum quidem est Barbosam citato n. 25. illum pro sententia affirmatiua adducere, vtpotè qui eam tradiderit. Resolutione nuper allegata. 127. & 99. Cùm in hac vltima Decretum præfatum adducat, & in alia Decreto eôdem inducto, ab eo non esse recedendum asseueret. Non ergo sine examine illius est allegationibus deferendum, sicut & aliorum huius æui Scriptorum, de quibus à me dictum aliàs, qui in casus contingentia Decreto Pontificio standum consulam, sed facientes aliter non condemnabo.

§. V.

p. 237
§. V.

Circa neceßitatem annui Nouitiatus in ijs Monialibus, quæ Profeßionem nullam ob defectum Pontificiæ approbationis emiserunt.

SI videlicet accidat, aut Constitutiones approbari, aut ijs non approbatis aliæ approbatæ superueniant, quarum habuere notitiam, sed non copiam, aut notitia non habita easdem liceat amplecti. Circa quod

137

*Dico Primò. Annuus Nouitiatus omni

Assertio 1. Annuus NouitianusNouitiatus in casu quæstionis iterandus.

no est in prædictis casibus necessarius. Hoc est iuxta mentem Doctorum ferè omnium de Nouitiatu tractantium, dum illum dicunt esse probationem præuiam in Religione, vt illius institutum emissis substantialibus votis teneatur. Videatur P. Suarez Tomo 3. de Religione Lib. 5. Cap. 4. n. 2. & seqq. P. Thomas Sancius in Opere morali Lib. 5. Cap. 4. n. 2. & seqq. P. Palaus Tomo 3. Tract. 16. Disput. 1. Puncto 9. & seqq. P. Pelliza

P. Pellizar.

rius Tract. 2. Cap. 1. n. 1. vbi sic Nouitiatum definit. Est tempus probationis, quo Religio probat Nouitium, & Nouitius probat Religionem, ad effectum agnoscendi vtrùm expediat quòd ipsi admittantur ad profitendum, vel eijciantur. P. Azor Tomo 1. Lib. 12. Cap. 2. & 3. & alij obuij, qui iuxta Iuris dispositionem loquuntur, præsertim Concilij Tridentini Sessione 25. Cap. 15. de Regularibus, cuius illud exordium: In quacumque Religione tam vi

Concil. Trident.

rorum, quàm mulierum &c. Ex quibus probatio manifesta desumitur. Nam cùm Nouitiatus Religionem supponat, vbi Religio non est, neque Nouitiatus esse potest: Atqui Religio non est, pro qua non sunt Constitutiones approbatæ, vt vidimus; ergo neque valoris alicuius Nouitiatus in ea peractus. Accedit communis aliorum Doctorum & inconcussa sententia, pro qua P. Palaus citato Puncto 9. n. 13. iuxta quam ex parte admittentis Nouitium requiritur auctoritas ad illum admittendum, qua cessante ingressus est nullus: non enim Religio probari à Nouitio potest, quin priùs ab ea admittatur, vt eum probet, vt ille arguit dicens ita compertum esse apud omnes.

138

*Dico Secundò. Si post Professionem di

Assertio 2. Est item etiamsi superveniant approbatæ quorum est habita notitia.

cto modo factam superueniant Constitutiones approbatæ, quarum non est habita notitia, & sic Professæ velint iuxta eas viuere, necessarius est nouus Probationis annus: præter alia, de quibus statim. Probatur fundamento nuper adducto, quia Nouitiatus præcedens fuit nullus, vtpotè in Religione non approbata, & ita nullum habere effectum potest, quia quod non est, nullum parit effectum, ex vulgari apud Philosophos & Iurisperitos axiomate.

Dico Tertiò. Etiamsi habita sit notitia confusa

Assertio 3. Et etiam si animo profitendi illas sit peractus.

Constitutionum, & animo illas profitendi sit facta Professio, Nouitiatus est necessariò repetendus. Probatur, quia, quidquid sit de notitia, in Professione illæ memoratæ non sunt, sed aliæ, in ordine ad quas Nouitiatus præcessit, qui est proportionata dispositio ad Professionem, & ita diuersus pro diuersis Religionibus. Licet enim non sit necessarium, vt Nouitius omnes Religionis asperitates experiatur, cùm per integrum annum morbo depressum fuisse contingere possit, vt cum Nauarro, Emmanuele Roderico, Bonacina, & PP. Suario & Sancio probat ex professo Dom. Araxo in Decisionibus moralibus Tractat. 2. Quæst. 6. Dub. 7. illius tamen, vt idem cum alijs obseruat, vt propriæ talis Ordinis sunt, sub obedientia degens experitur saltim in genere: quod quidem in casu nostro non accidit, quia asperitates propriæ Ordinis approbati sub experientiam non veniunt, sed aliæ proportionatæ Professioni. Deficit etiam substantiale illud requisitum, quod vt tale Doctores agnoscunt, & cum eisdem citatus Scriptor expressit dicens: Sub obedientia degens: sub obedientia inquam veri Prælati, qui in casu præsenti non extat: ex cuius defectu nullum esse Nouitiatum iam vidimus. Itaque perstat fundamentum adductum pro Assertione prima: non inquam peractum Nouitiatum in Religione approbata.

139

*Ex quo corruit cuiusdam Religiosi dis

Cuiusdam discursus fundamento carens intentionem Nouitij sufficientem affirmantis.

cursus, qui dicebat Nouitiatum peractum intentione ad Religionem approbatam directa esse validum, & ratione talis intentionis ea, quæ in Nouitiatu non approbatæ acta sunt, ad approbatam pertinere. Quemadmodum cùm quis adorat hostiam, quam consecratam putat, dum à reputato Sacerdote, sed non verè tali eleuatur, adoratio tantùm materialiter versatur circa illam, cùm tamen intensio ad verum Christi corpus dirigatur: vnde verus actus adorationis est. Corruit inquam, quia negotium hoc probationis non in speculationibus, & primis aut secundis intentionibus consistit, sed in reali ac physica experientia asperitatum Religionis eius, quam quis intendit profiteri, & friuolum profectò apparet, vt qui non ieiunat certis diebus, neque ad Matutinas horas euigilat, & lino, non lana vtitur dum sic agit, dicatur asperitates Religionis eius experiri, in qua ieiunium, vigiliæ, & lana sunt in vsu, eo quòd directa ad illa intentione se gerat. Et quidem aliter apparere solitæ res sunt, cùm ad earum experientiam deuenitur, ac præcepta tantummodò animi brachijs apparebant. Vnde videmus multos, qui cum Iacobo & Ioanne ad propositas sibi Religionis asperitates dixerant, Possumus, dum

Matth. 20. v. 22.

experientia earumdem accessit, Non possumus, iterasse. Quibus addendum irrefragabile illud, de quo nuper, Nouitiatum inquam in Religione non approbata peractum, & vbi admittentis defuit auctoritas: mea enim imaginatio nequit huiusmodi supplere defectus. Adoratio autem cùm respectum ad rem adoratione dignam includat, neque realia experimenta requirat, stare in casu præfato potest. Vbi & dici potest adorationem huiusmodi, cum error interuenit tantùm esse materialiter talem, in ea enim fidelis quisque dispositione habituali est, vt tantùm adorare intendat hostiam ritè consecratam; vnde quando talis non est, solùm est materialiter talis, quæ per ignorantiam excusatur. At Nouitiatus vt legitimus sit duo exigit: quòd scilicet vt verè talis transigatur, intuitu scilicet assumendæ Religionis approbatæ: & quòd experimenta non imaginariè, sed verè & propriè sub obedientia legitimi superioris, & iuxta ipsius directionem, peragantur.

§. VI.

p. 238
§. VI.

Circa speciem casus vt reipsa se habuit extrema disceptatio.

140

*POst fundamentum, de quo nu. 107. vbi & de illius sub priori statu obseruantiæ Constitutionum Capitularium progressu, cùm post annos aliquot, præmisso Nouitiatus anno, habita fuisset copia Constitutionum, quæ pro Recollectis Augustinianis, quorum auctor Venerabilis Mariana à Iosepho, à Sede Apostolica confirmatæ sunt, omnes dicto modo professæ, easdem sunt amplexæ, annuente Prælato, & ex admissis sex in Professione earum obseruantiam promiserunt. Circa cuius Professionis valorem fuit qui censeret nec leuem posse dubitationem haberi. Cùm tamen dici potiùs oppositum debuisset, quandoquidem in Abbatissa necessaria defuit auctoritas, de quo §. 4. vnde & Nouitiatus fuit nullus. Præterquam quòd corpus illud Religiosum ex professis Constitutiones Capituli, & Venerabilis Marianæ, non erat à Pontifice approbatum, & ita incorporatio in illud valore erat destituta: pro quo est accommodata doctrina P. Lessij adducta n. 115. Aliæ verò quæ, vt diximus, Constitutiones approbatas sunt amplexæ, ex eo caussam suam neutiquam promouerunt, quia easdem amplexæ quidem, sed non professæ. Neque omnes in earum amplexu conquierunt, vnde ante exactum triennium eorum aliquæ ad priores prouocarunt. Et omnium circa hoc voluntate per secretam quæstionem explorata, cùm pauciores pro Capitularibus, quas professæ fuerant, instarent, vt præiudiciali huic occurreretur dissidio, præceptum omnibus est impositum vt illas obseruarent, quæ à Capitulo fuerant attributæ: Sic Illustrissimo Archiepiscopo per suum Generalem Vicarium intimante. Ex quo apparet quam debili fundamento fuerit machina ista subnixa, dum iam istæ, iam aliæ Constitutiones obseruandæ inducuntur, & Professiones quædam istas, aliæ diuersas emittunt.

141

*Res ergo tandem ad Apostolicam Sedem transmissa, à qua duo Breuia prodierunt, sed sine necessarijs ad faciendam fidem in externo foro huc inde delata. Ex illis vnum à Religioso est quodam impetratum, sed qui in narratione defecit, dum Monasterium dixit cum approbatis à Sede Apostolica Constitutionibus fundatum, solamque Confirmationem ad maiorem suam stabilitatem exoptari: quibus sua sanctitas benignè annuit. Ex illo ergo nihil, quod momenti quidquam præsenti caussæ afferre possit, eliciendum. Aliud planè Illustrissimi Dom. Archiepiscopi relationi ac postulationi respondit, in quo eidem facultas confertur, vt mitigatione Regulæ dictæ vener. Marianæ, in quibusdam, vt opportunum visum fuerit, adhibita, curet Moniales omnes eamdem obseruare, quam & debeant quæcumque deinceps ingressæ fuerint; profiteri. Et vt quæ iuxta Constitutiones Capituli professæ sunt, vltra id, quod vouerunt, non cogantur inuitæ. Ad prælaturas autem non admittendas, dum in eo inferioris perfectionis gradu perstiterint, nisi fortè in defectu aliarum, dum scilicet aptæ desiderantur. Quia verò diuersitas hæc minùs conueniens apparet, admonet sua sanctitas, mitigatione potiùs vtendum Regulæ, vt sic omnes eamdem amplectantur, quàm illius rigori insistendum ob desiderium in multis maioris perfectionis.

142

*Ex quibus videntur ea, quæ à nobis sta

Ex Breui Pontificio videntur validæ Professiones anteà fuisse.

bilita sunt, penitus infirmari. Professiones enim non declarantur inualidæ, sed earum potiùs valorem supponit Pontifex, dum Professas modis dictis ait non esse inuitas vltra id, quod vouere, cogendas, Ad reformationem non cogentur inuitæ. Ex quo infertur posse etiam inuitas cogi ad id, quod vouerunt, prorsus obseruandum. Pro quo est etiam argumentum aliud ex eo desumptum, quod de electione ad Prælaturas dicitur: Professas inquam iuxta Constitutiones Capituli posse in defectum aliarum eligi: Atqui nulla esse Prælata potest, nisi expressè professa, vt determinat Concilium Tridentinum Sessione 25. Cap. 7. de Regularibus. Quidquid ergo de Constitutionibus, Abbatissa, Nouitiatu &c. dictum est, non videtur vrgere.

143

*Sed certè vrget, & negotium hoc ita

Sed non ita esse ostenditur, & congruus illius sensus.

expediendum, vt volentibus Monialibus prædictis in Monasterio permanere, sua sanctitas earum Professiones admittat vt validas, dum eas ratas volunt, omnem præcedentem supplendo defectum. Quòd autem sic Professæ possint, quocumque modo Professio consistat, efficere de plenitudine potestatis potuit, quia & aliquando id ita habuit, vt scilicet tacita Professio sufficeret, ante Decretum videlicet in Cap. Nullus, de Elect. in. 6. & Cap. Indemnitatibus. eod. tit. vbi de Abbatissis specialiter idem statuitur, pro quo P. Suarez Tomo 4. de Relig. Tract. 8. Lib. 2. Cap. 3. Præsertim quia in casu nostro Professiones expressæ fuerunt, & licet inualidæ, dum à Pontifice admittuntur, meritò possunt expressæ reputari.

144

*Quia verò Breue dictum non est in ea

Quia authenticum non extitit, iuxta illud non est processum: sed transitus ad Monasteria alia pluribus concessus, in quibus & professæ.

forma exhibitum, qua fidem facere posset, qualis ad negotium adeò graue opus erat, & plures ex prædictis Monialibus pertinacissimè instabant vt transitus sibi ad Religiones alias indulgeretur, se non esse verè Religiosas conclamantes, velleque securum ac firmum Religionis statum obtinere; deliberatione habita id vndecim est concessum quod optabant, & ad diuersa Monasteria transierunt. Volentibus autem quibusdam post annum profiteri, id negatum, quia visum est expediens Pontificiæ Sedis iudicium circa negotium istud expectari, omissis quæstionibus de potestate transitus ob has, vel illas caussas, sed si expectandum; cur non in Monasterio, in quo præfessæprofessæ? Quia esse in illo pax non poterat ipsis in eo remanentibus, futuris alijs scandalo, cum periculo peruersionis. Quo euentu posse Moniales verè professas

Posse Moniales exire quando est periculum peruersionis censet Card. Lugo.

transferri doctè probat Cardinalis Lugo in Responsis Moralibus Lib. 3. Dub. 18. Fuerunt tamen viri docti, qui censuerunt potuisse & debuisse licentiam ad profitendum concedi, quia eo animo egressæ sunt, firmum, vt diximus, Religionis statum exoptantes: & durissimum sanè est, vt post prolixam adeò expectationem cogantur iterùm, nullis præfixis expectationi terminis, quod distantia immensa non patitur, expectare. Et quidem aut Religiosæ sunt, aut non? si hoc vltimum, quid eas prohibet profiteri? si illud: quæ |

fuit caussa legitima eiectionis, potest esse & transitus ad aliam Religionem, etiam minùs strictam, pro qua licentiam concedere Prælatus potest, si ratio etiam pro eo specialis occurrat, vt est com

Prælatus potest concedere licentiam pro Religione minùs præfecta.

munis sententia Doctorum, pro qua videri possunt P. Thomas Sancius plures adducens Lib. 6. Cap. 7. n. 68. P. Palaus Tomo 3. Tract. 16. Disput. 4. Puncto 26. n. 3. P. Lessius de Iustitia. Lib. 2. Cap. 41. n. 108. P. Azor Tomo 1. Lib. 12. Cap. 15. Quæst. 1. P. Sa v. Religio. n. 39. P. Pellizarius Tract. 3. Cap. 5. n. 65. Diana Parte 3. Tract. 2. Resolut. 43. Lezana Tomo 2. Verb. Transeuntes Regulares n. 18. & seqq. dicens innumeros ita sentire, ex quibus agrum copiosum inducit. Et licet P. Suarez Tomo 3. de

& pro Indiis ratio specialis.

Relig. Lib. 4. Cap. 8. n. 7. id neget, quia Concilium Tridentinum Seßione 25. Cap. 19. de Regularibus, id videtur prohibere, in casus præsentis circumstantijs id, vt æstimo, non negaret. Et quamuis Pontificia prohibitio extet pro Monialium exitu,

Etsi id non liceat Professio est valida sicut electio Abbatissæ, in qua aliqua desunt à Concilio Tridentino requisita.

& Concilij suffragatur auctoritas, stante iam illo, nullum est pro reuocatione Decretum, neque quidquam quod inualidam possit reddere Professionem. Quemadmodùm licet idem Concilium citata Seßione. Cap. 7. de Regularibus, statuat eligendam in Abbatissam debere esse quadragenariam, & quæ octo annos Religiosæ vitæ post expressam Professionem exegerit: tenet tamen P. Suarez Tomo 4. de Relig. Tract. 8. Lib. 2. Cap. 6. n. 8. non ita id esse necessarium, vt si aliter fiat electio, sit irrita, sed ad summum irritanda. Vnde & audio nonnullas ex egressis Professionem emisisse. Et de hoc satis.

Loading...

back | | continue