¶ El. ix. † q̃ la circunstancia del dia dela fiesta, no se ha de confessar necessariamente: Porq̃ no haze mortal, lo q̃ sin ella no lo fuera tal, ni de otra especie, ni por otro respecto, sino fuere obra seruil, vedada en fiestas, qual no es el pecado, segũ S. Tho. f { in. 3. sent. d. 37. art. 5. q. 2. }. Esta ilacion alibi g { s. in. d. c. Cō sideret . a. n. 17. vsq; ad. 40. } por otros fundamẽtos cōfirmamos , respondiendo a otros tantos cōtrarios , seguiẽdo en ello al cardenal Caieta. h { 2. Sec. q. 7. &. 2. Sec. q. 122 art. 4. ĩ Quodl. 10. & in sũma verb. dies festos } en muchas partes, y al resoluto Syluestro en otras i { s. verb. Circũstantia . q. 3. & ver. Dies dñi ca. q. fi. & in aurea rosa. casu. 63. vbi testatur doctissimos quosq; ordinis dñicani conuenisse, & hanc opinionẽ suscepisse. }, y a Iacobo Almayno k { in. 4. dist. 17 col. 24. }. Aunq̃ la Comun opiniō en dos casos se puede guardar, como alli lo diximos l { vbi supra. n. 40. }, cōuiene a saber, quādo el pecado se haze a fin de hazer obrar manual vedada en aquel dia, o quando se peca mortalmẽte , con intencion, y proposito de quebrantar la fiesta. ¶ El. x. que la circunstancia del dia de ayuno, o de oracion, no se ha de confessar necessariamẽte , sino quādo se peca con ꝓposito delo quebrātar , por ello, por q̃ no haze algũa delas dichas tres cosas, segũ lo prouamos alibi m { in. d. princ. d. c. Cōsideret . nu. 32. ver. Ad primum. }.