PRO explicatione est prima conclusio.
Probabile est & verosimile, quòd obijcere falsum crimen in tali casu sit
mendaciũ
mendacium
perniciosum &
peccatũ
peccatum
mortale
cōtra
contra
iustitiā
iustitiam
ex genere suo. Hæc
cōclusio
conclusio
probatur,
tũ
tum
argumentis factis, tum etiam autoritate Magistri Soto. ¶ Secunda
cōclusio
conclusio
. Probabilius
& verosimilius est,
ꝙ
quod
obijcere falsum
crimẽ
crimen
in tali casu est
peccatũ
peccatum
veniale mendacij,
nō
non
tamen est peccatum mortale
cōtra
contra
iustitiā
iustitiam
,
neque est mendacium perniciosum. Prima
pars est clara & manifesta,
mendaciũ
mendacium
enim
habet
intrinsecā
intrinsecam
malitiā
malitiam
à qua neque per
diuinā
diuinam
potentiā
potentiam
separari potest,
neq;
neque
aliqua causa honestari. Secunda pars probatur omnibus argumentis quibus supra in
quæst. 70.
artic. 3. probatum est tanquam probabilius
|
& verosimilius, quòd obijcere falsum
crimẽ
crimen
ad repellendam iniuriam testis testificantis
falsum, vel contra ordinem iuris, tantum est
peccatum mendacij, neque
aliquā
aliquam
continet
iniuriam, & est tantum mendacium officiosum. Ex illis enim argumentis manifestè sequitur nostra conclusio. Nam ille testis qui
obijcit contumeliam, vel obijcit falsum crimen, vel verum contra ordinem iuris, facit
iniuriam reo, nemo enim habet ius ad inferendam contumeliam alteri: ergo tunc reus
defendendo se illo modo non peccat mortaliter. Item omnes doctores conueniunt
in hoc
ꝙ
quod
interrogatus contra ordinem iuris,
non peccat contra iustitiam, si neget veritatem, sed
solũ
solum
contra veracitatem, & est mendacium officiosum non perniciosum,
etiā
etiam
si
inde sequatur aliquando infamia accusatoris: ergo idem omnino erit in nostro casu.