QVÆSTIO LXXV. De Derisione. 
 
 DEINDE considerandum est de derisione. Et circa hoc quæ runtur duo. 
 
 ARTICVLVS PRIMVS. ¶ Vtrùm derisio sit speciale peccatũ , ab alijs præmißis distinctũ . AD Primũ sic proceditur. Videtur, quòd derisio nō sit speciale peccatum, ab alijs præmissis distinctum. Subsannatio enim videtur idem esse quòd derisio. Sed subsannatio ad contumeliam videtur pertinere. Ergo derisio non videtur distingui à contumelia. ¶ 2 Præterea. Nullus irridetur nisi de aliquo turpi, ex quo homo erubescit. Huiusmodi autem sunt peccata, quæ si manifestè de aliquo dicuntur, pertinent ad contumeliam: si autem occultè, pertinent ad detractionem, siue susurrationem. Ergo derisio non est vitium à præ missis distinctum. ¶ 3 Præterea. Huiusmodi peccata distinguuntur secundùm nocumenta quæ proximo inferũtur . Sed per derisionem non infertur aliud nocumentum proximo, quàm in honore, vel fama, vel detrimento amicitiæ. Ergo derisio non est peccatum distinctum à præmissis. SED contra est, quòd derisio fit ludo. Vnde & illusio nominatur. Nullum autem præmissorum ludo agitur, sed seriò. Ergo derisio ab omnibus prædictis differt. RESPONDEO dicendum, quòd sicut suprà dictum est, pecca{ Quæst. 72. art. 2. } ta verborũ præcipuè pensanda sunt secundùm intentionem proferentis. Et ideo secundùm diuersa, quæ quis intendit, contra alium loquẽs , huiusmodi peccata distinguuntur. Sicut autem aliquis conuitiando intendit conuitiati honorem deprimere, & detrahendo diminuere famam, & susurrando tollere amicitiam: ita etiā irridẽdo aliquis intendit, ꝙ ille qui irridetur, erubescat. Et quia hic finis est distinctus ab alijs, ideo etiam peccatũ derisionis distinguitur à præmissis peccatis. AD primum ergo dicendum, quòd subsannatio & irrisio conueniunt in fine: sed differunt in modo: quia irrisio fit ore, id est, verbo & cachinnis: subsannatio autem naso rugato, vt dicit gloss. super il lud † { Glo. interlin. & Augustin. hoc loco. } Psalm. 2. "Qui habitat in cælis, irridebit eos." Talis autem differentia non diuersificat speciem. Vtrun que tamen differt à contumelia, sicut erubescentia à dehonoratione. Est enim erubescentia timor dehonorationis, † { Li. 2. Orthod. fidei cap. 15. } sicut Damasc. dicit. AD secundum dicendum, quòd de opere virtuoso aliquis apud alios & reuerentiam meretur & famam, & apud seipsum bonæ conscientiæ gloriam, secundùm illud 2. ad Corinth. 1. "Gloria nostra hæc est, testimonium conscientiæ nostræ." Vnde econuerso de actu turpi, idest, vitioso, apud alios quidem tollitur hominis honor & fama: & ad hoc cō tumeliosus & detractor turpia de alio dicunt. Apud seipsum autem per turpia, quæ dicũtur , aliquis perdit conscientiæ gloriam per quandam confusionem & erubescentiā : & ad hoc turpia dicit derisor. Et sic patet quòd derisor communicat cũ prædictis vitijs in materia: differt autem in fine. AD tertium dicendum, quòd securitas conscientiæ & quies illius magnum bonum est, secundùm illud Prouerb. 15. "Secura mens quasi iuge conuiuium," & ideo qui conscientiam alicuius inquietat, confundendo ipsum, aliquod speciale nocumentum ei infert. Vnde derisio est peccatum speciale. ARTICVLVS II. ¶ Vtrùm derisio poßit esse peccatum mortale. AD Secundum sic proceditur. Videtur quòd derisio nō pos sit esse peccatum mortale. Omne enim peccatum mortale contrariatur charitati. Sed derisio non videtur contrariari charitati, agitur enim ludo quandoque inter amicos, vnde & delusio nominatur. Ergo derisio nō potest esse peccatum mortale. ¶ 2 Præterea. Derisio illa videtur esse maxima, quæ fit in iniuriam Dei. Sed non omnis derisio quæ vergit in iniuriam Dei, est peccatum mortale: alioquin quicunque recidiuaret in aliquod peccatum veniale, de quo pœnituit, peccaret mortaliter. Dicit enim Isidorus † { Lib. 2. de summo bono. ca. 16. in princ. } quòd irrisor est, & non pœnitens, qui adhuc agit quod pœnitet. Similiter etiam sequeretur, quòd omnis simulatio esset peccatũ mortale: quia sicut † { Li. 31. ca. 6. & 12. simul. } Grego. dicit in Moral. Per struthionem significatur simulator, qui deridet equum, id est, hominem iustum, & ascensorem, id est, Deum: ergo derisio non est peccatum mortale. ¶ 3 Præterea. Contumelia & detractio videntur esse grauiora peccata, quàm derisio: quia maius est facere aliquid seriò, quàm ioco. Sed non omnis detractio vel contumelia est peccatum mortale, ergo multo minùs derisio. SED contra est, quod dicitur Prouerbiorum. 3. "Ipse deridet illusores." Sed deridere Dei, est æternaliter punire pro peccato mortali, vt patet per id quod dicitur in Psalmo. 2. "Qui habitat in cælis, irridebit eos:" ergo derisio est peccatum mortale. RESPONDEO dicendum, quòd irrisio nō fit nisi de aliquo malo, vel defectu. Malum autem, si sit magnum, non pro ludo accipitur, sed seriosè. Vnde si in ludum vel risum vertatur, ex quo irrisionis vel illusionis nomen sumitur: hoc est quia accipitur, vt paruum. Potest autem aliquod malum accipi, vt paruum, dupliciter. Vno modo secundùm se: alio modo ratione personæ. Cùm autem aliquis alterius personæ malum, vel defectum in ludum, vel risum ponit: quia secundùm se paruum malum est, est veniale & leue peccatum secundùm suum genus. Cùm autem accipitur quasi paruum ratione personæ, sicut defectus puerorum & stultorũ , parum ponderare solemus: sic aliquem illudere, vel irridere, est eum omnino paruipendere, & eum tam vilem æstimare, vt de eius malo nō sit curandum, sed sit quasi pro ludo habendum. Et sic derisio est peccatum mortale, & grauius quàm contumelia, quæ similiter est in manifesto. Quia cōtumeliosus videtur accipere malum alterius seriosè, illusor autem in ludum: & ita videtur esse maior contemptus & dehonoratio. Et secundùm hoc illusio est graue peccatum, & tanto grauius, quanto maior reuerentia debetur personæ, quæ illuditur. Vnde grauissimum est irridere Deum, & ea quæ Dei sunt: secundùm illud Isaiæ 37. "Cui exprobrasti? & quem blasphemasti? & super quem exaltasti vocem tuam?" Et postea subditur; "Ad sanctum Israel." Deinde secun dum locum tenet irrisio parẽtum . Vnde dicitur Prouer. 30. "Oculum, qui subsannat patrem, & despicit partum matris suæ, effodiant eum corui de torrentibus, & comedant eum filij aquilæ." Deinde iustorum derisio grauis est: quia honor est virtutis præmium. Et contra hoc dicitur Iob. 12. Deridetur iusti simplicitas. Quæ quidem derisio valde nociua est, quia per hoc homines à bene agendo impediuntur, secũdùm illud Gregor. Qui in aliorum actibus exoriri bona respiciunt, mox ea manu pestiferæ exprobrationis euellunt. AD primum ergo dicendum, ꝙ ludus non importat aliquid contrarium charitati, respectu eius, cum quo luditur. Potest tamen importare aliquid contrarium charitati, respectu eius, de quo luditur, propter contemptum, vt dictum † { In corp. art. } est. AD secundum dicendum, quòd ille qui recidiuat in peccatũ de quo pœnituit, & ille qui simulat, nō expressè Deum irridet, sed quasi interpretatiuè: inquātum scilicet ad modum deridentis se habet. Nec tamẽ venialiter peccando aliquis simpliciter recidiuat, vel simulat, sed dispositiuè, vel interpretatiuè. AD tertium dicendum, quòd derisio secundùm suam rationem leuius aliquid est, quàm detractio, vel contumelia: quia non importat contemptum, sed ludum. Quandoque tamen habet maiorem contemptum, quàm contumelia, vt suprà dictum † { In corp. art. } est, & tunc est graue peccatum. 
 
 COMMENTARIVS. IN expositione huius quæstionis tria aduertenda sunt. Primum est, quòd huiusmodi peccata quæ consistunt in verbis, ex intentione iudicanda sunt: quoniam verba habent vim significandi ex intentione: vnde ex diuersis finibus intẽtis , diuersa peccata constituuntur: & sicut contumeliosus intendit auferre honorem, & detractor famam, susurro vero dirimere amicitiam: ita qui alterum irridet, intendit quòd confundatur & erubescat. Et quoniam hic finis distinctam malitiā habet ab omnibus dictis: ideo à D. Tho. distincta iniuria constituitur. Secundò est notandum, quòd omnes irrisiones sunt eiusdem speciei: habẽt enim eandem rationem formalem, vnde desumitur vnitas. Explicāda tamẽ est in cōfessione irrisio in particulari: sicuti diximꝰ de alijs vitijs. Tertiò est notandum, quòd irrisio virtutis est pestilentissimum vitium, & vt in plurimum est peccatum mortale, etiam si irrisio fiat materialiter & non formaliter, & etiā si fiat sine animo faciendi quod alius erubescat & confundatur. Probatur hoc. Talis irrisio est vilipendium virtutis adeo magnum, vt reputet virtutem non solum indignam cum qua homines confabulentur: verum etiam cum qua certent & contendant, ergo vt in plurimum est peccatum mortale. Secundò. Irridere virtutem, causat in anima iusti tristitiam spiritualem de bono virtutis, & erubescentiam de exercitio virtutis, & facit hominem iustum & sanctum tardum ad virtutem, & facit vt reputet bonum malum, & malum bonum, vt dicitur Isaiæ cap. 5. ergo est peccatum mortale vt plurimum. Vnde Psal. 1. vbi Septuaginta habent, "Et in cathedra pestilentiæ non sedit." In textu Hebræo habetur, "in sede derisorum non sedit," vbi vocat cathedram pestilentiæ vitium irrisionis. Vltimò. In hac quæstione sunt duo breuissima dubia. Primum est, An irrisio sit grauius peccatum quam alia peccata, quæ consistunt in verbis. Ad hoc dubium respondetur vnica conclusione. Irrisio est grauius peccatum quam contumelia, leuius autem quam detractio & susurratio. Prima pars probatur. Irrisio includit omnem malitiam contumeliæ, quoniam per se fit coram, & vltra hoc addit, quòd alius erubescat: ergo est grauius peccatum quam contumelia. Et confirmatur. Nam irrisio fit cum maiori despectu, ergo. Secunda pars probatur. Per detractionem & susurrationem auferuntur maiora bona, quam per irrisionem, nam aufertur fama & amicitia, ergo grauiora peccata sunt. DVbitatur secundò. Quare Diuus Thomas non posuerit peccatum murmurationis, cum consistat in verbis extra iudicium? Respondetur, quòd murmuratio reducitur tanquam aliquid imperfectum ad has quatuor species iniuriarum. Si fiat coram, intendendo dehonorare. Ad contumeliā autẽ : si fiat intendendo facere quod alius erubescat ad irrisionem, si fiat in absentia & intendat denigrare famā , ad detractionẽ . Si intendat dirimere amicitiam ad susurrationem. Ita Caietanus opusculo 17. responsionum, responsione. 13. dubio. 6. & in Summa verbo, murmuratio. Ratio est clarissima, quoniā murmuratio, vt notio nominis præ se fert, dicit iniuriam quæ potius in sono vocis, quam in verbis consistit, vnde comparatur ad alias iniurias, sicut aliquid imperfectum, & inarticulatum, ad aliquid perfectũ & articulatum, ergo ad alias iniurias reducenda est.