Secundò ex suprascripta disputatione apparet, an verum sit quod Alexand. in dict. §. cùm quis. opinatur, scribens, hæredem defuncti posse præscribere rem à defuncto mala fide † possessam, si nolit vti accessione possessionis defuncti, & inuentariũ fecerit, ac præscriptio sit tricennalis, quæ titulum non requirat. ita sanè Alex. in dict. §. cùm quis. nume. 22. cui Iason inibi. Fel. in dict. cap. si diligenti, numer. 6. & Balb. in dict. quæstio. 12. accedere videntur. Etenim præmissa communi sententia, quam ipse Alexand. veram esse censet, ego non video quid referat hæredem inuentarium fecisse vt liber ex hoc sit à vitio personali ipsius defuncti: cùm hæres rem ipsam habuerit ab eo, qui malam fidem habuit, titulo hæredis eum repræsentantis. Imò inuentarium ad hoc hæredi nocet: siquidem hæres id conficiens, profitetur, rem illam titulo hæredis velle obtinere. Et præterea constat, rem illam hæreditariam fuisse. Quo fit, vt minimè probari possit hæc Alexandri sententia. Præsertim quòd restrictio ad tricennalem præscriptionem non omninò congrua est. Nam titulus hæredis sufficiens, & iustus est ad præscribendum. l. tertia. cum similibus. ff. pro hærede. vnde responsio textus in dicta lege, cùm hæredes. non habet rationem à defectu tituli, sed à vitio personali, & sic à mala fide defuncti, quem hæres repræsentat. Quod probatur: nā titulus alioqui iustus ad præscribendum non ideò repellitur, quòd malam fidem habeat is, qui titulum eum dedit, & à quo titulus processit: sicuti passim in hoc tractatu adnotatum à nostris est. Et ideo nec in hac conclusione, nec in præcedenti agendum est de titulo, nec de eius effectu, sed tantùm de mala fide defuncti, quem hæres repræsentat. Quamobrem si vitium istud malæ fidei per inuentarium solenniter confectum remissum foret, titulus hæredis sufficiens esset ad præscribendum etiam spacio longi temporis, decem vel viginti annorum. Sic sanè deficiat prorsus isthæc Alexandri adnotatio.