¶ Vicesimasecunda propositio, Facta
* tali declaratione, & decreto concilii, si papa contrarium mandaret, possent uel episcopi, uel concilium prouinciale per se resistere tali mandato, uel etiam implorare principes, ut authoritate eorum resisterent summo Pontifici, impediendo executionem mandatorum eius. In
ista conclusione erat tota difficultas, & propter quam tota disputatio est exorta. Hæc conclusio primò tenendo, quòd concilium est supra papam, non indiget noua probatione: &
ita tenentes illam partem,
nõnon reuocarent in dubium. sed quia, ut suprà diximus, hîc procedi|
mus secundum utranque opinionem, simpliciter probatur
cõclusioconclusio. Et primum quod mihi
fecit animum tenendi hanc sententiam, fuit,
quòd doctores egregii, & aliter magni defensores authoritatis pontificiæ, etiam in ordine
ad concilium tenent expressè hanc
sentẽtiamsententiam,
ut Caiet.
in ipso opere, in quo tenet superioritatem papæ supra concilium, c. 27. dicit post
alia, Resistendum est ergo
etiãetiam in faciem papæ
publicè dilaniantis ecclesiam: uerbi gratia,
quia non uult dare beneficia ecclesiastica, nisi
pro pecunia, aut commutatione officii, &
cum omni obedientia & reuerentia neganda
est iis, qui emerunt possessionem talium beneficiorum. Et Syluest. in uerbo, papa. §. 4.
Quid
autem, inquit, faciendum est quando papa suis
moribus
ecclesiãecclesiam destruit? & §. 15. dicit, quòd
si papa sine causa uellet abrogare ius positiuum: respondet, peccaret quidem, nec esset
permittendum nec ei obediendum in malis,
sed resistendum per honestam reprehensionem. Vnde si uellet totum thesaurum ecclesiæ
aut patrimonium Petri dare parentibus, uel
eius ecclesiam destruere, uel huiusmodi, non
esset permittendum, sed resistendum. Et ratio
est, Quia in destruendo nihil potest, & si de
destructione constat, potest resisti. Ex istis
omnibus habetur, quòd ubi mandata uel facta papæ essent in destructionem ecclesię, po|
test resisti, & impedire executionem mandatorum. ergo si iam constet ex determinatione concilii, quòd huiusmodi dispensationes
sint in destructionem ecclesiæ, poterunt gubernatores ipsius ecclesiæ, & principes resistere in his. Secundo probatur, Quia uim ui
repellere licet iure naturali. Sed papa infert uim huiusmodi mandatis & dispensationibus, quia facit iniuriam, ut suprà probatum
est: ergo licitum est resistere illi. Vnde, ut dicit Caietanus, omnia ista loquimur, non quòd
aliquis posset esse iudex papæ, nec authoritatem habeat in illum, sed per modum defensionis: cuilibet enim est ius ad resistendum
iniuriæ, & impediendum, defendendúmque.
Sequitur corollarium, Quòd non solùm liceret non parere talibus mandatis, sed etiam facto & ui, si opus esset, resistere illis, & impedire armis executionem illorum mandatorum,
& maxime intercedente publica authoritate,
ut principis, &
compredenderecomprehendere, & punire
executores talium mandatorum, semper tamen seruato moderamine inculpatæ tutelæ,
non excedendo reuerentiam, nec negando
aliquo pacto
authoritatẽauthoritatem illius, sed solùm allegando, quòd hoc est iniustum, & in detrimentum ecclesię. Et confirmatur totum hoc.
Quia profectò
tyrãnicũtyrannicum est dicere, quòd summus pontifex habeat maiorem authoritatem
|
ad gubernandum ecclesiam, quàm rex ad gubernandam ciuitatem, & rempublicam temporalem: & si rex faceret graues iniurias, posset ei resisti, non solùm uiribus & iure, sed
etiam facto: ergo etiam possumus papæ. &
hoc de ista conclusione.