¶ Sed restat dubium, si ita est, quòd subditi
non tenentur parêre huiusmodi dispensationibus, qua uia possit resisti mandatis Papæ, si fortè uelit cogere ad parendum.
RespõdeoRespondeo, & sit
20. conclusio. Non
* uidetur mihi quòd ex|
pediat, nec liceat
resistetereresistere mandatis papę per uiam appellationis ad futurum concilium. Bene scio quòd Panormita. & Gerson &
OchãOcham,
defendunt, quòd licet appellare à papa ad
cõciliumconcilium: sed illi (ut suprà dixi) sunt plurimùm
infesti authoritati summorum Pontificum. Et
sic probatur breuiter ex capit. ipsi sunt. 9. q. 3.
Ipsi sunt canones, qui appellationes totius ecclesiæ ad huius sanctæ sedis examen uoluerunt deferri, ab ipsa uerò nunquam prorsus
appellari debere sanxerunt. & eadem q. capitu.
nemo. nec ualet responsio, id est à nullo alio
prælato. & nunquam, id est à nulla particulari
ecclesia: quia de hoc nunquam fuit: ergo. Sed
quia de hac re sunt multæ quæstiones, & contentiones, uolo extendere probationes. Certè
si in aliquo casu licet appellare ad concilium,
nescio quare non in omni casu, ubi Pontifex
facit
iniuriãiniuriam, imò ubi est
dubiũdubium utrũutrum faciat. Et
arguitur sic, Vel appellatio à summo Pontifice ad concilium est de iure diuino, & ius diuinum non distinguit in causa grauiori uel leuiori. Ergo si licet in aliqua causa appellare, ergo in qualibet quantumcunque leui. Si autem
est de iure positiuo, primùm nullum tale ius
profertur, ubi talis appellatio concedatur, nisi
fortè ex aliquo concilio moderno, & schismatico, & dubio, quale fuit Basiliense. nec authoritas glos. uel Panormita. hoc tenentium est
|
alicuius momenti sine confirmatione iuris. si
hęc
nõnon est de iure diuino, sed iure positiuo, &
si est aliquod tale ius, nunquam distinxit inter
causam & causam: unde nullo modo consequenter loquuntur doctores, qui concedunt
quòd in causis grauissimis à papa potest appellari, non autem in aliis. Et dico non esse appellandum, etiam si teneamus, quòd concilium
est supra papam. Quamuis enim ita sit, tamen
cùm sit papa, oportet quòd ultima decisio causarum spectet ad
eundẽeundem. Et confirmatur, Quia
à rege non est appellatio: sed non est neganda
tanta authoritas papæ in spiritualibus, sicut regi. ergo. Sed dato quòd
secũdùmsecundùm se liceret, dico quòd non expedit. Præterea hoc probatur
experientia, & exemplis, quæ in moralibus faciunt magnam probationem. Omnes enim appellationes hactenus factæ ad concilium, malè cesserunt, & tandem deuenerunt in schisma
aliquod, uel etiam hęresim.
SecũdòSecundò, quia hoc
esset magna occasio turbationis in ecclesia:
primùm, quia si papa timeret ne facta eius deberent rescindi in concilio, nunquam uellet
congregare concilium cum magna iactura rerum ecclesiasticarum. Profectò uelle
cõgregarecongregare sine illo, uel non licet, uel esset ualde difficile. Semper enim erunt aliqui, imò maior pars,
qui uelit
seꝗsequi partes
PõtificisPontificis, & unus princeps
fauet
cõcilioconcilio, alius
põtificipontifici. et sic nihil pacificè,
|
nec ad
utilitatẽutilitatem ecclesiæ posset fieri: imò
erũterunt
multo maiores turbationes, ut
experiẽtiaexperientia cõpertũcompertum est. Ab eo tempore, quo propter nouas
opiniones
doctorũdoctorum põtificespontifices inceperũtinceperunt timere
cõciliaconcilia, ecclesia manet sine
cõciliisconciliis, & manebit
cũcum magna calamitate et pernicie religionis.