INDEX RERVM
ET VERBORVM LOCVPLETISSIMVS
TOMI PRIMI.
A
ABbatissæ, et aliæ
monasteriorũ
monasteriorum
& uirginum
matres, quòd
nullam habeant potestatem nec iurisdictionem
spitualẽ
spiritualem
. numero 4. pag. 142
Apostoli, an æqualem acceperint cum Petro potestatem. 10. 148
Amens, an poßit esse dominus. 22. 308
Apostoli domini quam potestatem, & authoritatem
habuerint in ecclesia. 7. 19
Apostoli omnes an habuerint
potestatẽ
potestatem
immediatè
à Christo, an solus Petrus à
Christo, & alij à Petro. 8.
145
Apostoli, quòd non solùm potuerunt relinquere sibi successores, sed etiam quilibet
successorum eorum potuerit similiter sibi relinquere successorem. 28. 268
Apostolorum aliorum quilibet à Petro, quòd potuerit
relinquere successorem, licet
nõ
non
uniuersalem, saltem
in
quacun
quacunque
prouincia uoluisset, qui esset uerus episcopus illius prouinciæ.
27. 267
Apostolis alijs quòd successerit nemo cum æquali potestate & authoritate iurisdictionis. 26. 266
Authoris
sentẽtiasententia
pro dubio,
an princeps secularis possit ponere impedimentum
matrimonio. 12. 458
Authoritas perfecta, & propriè spiritualis, quòd tota
inceperit ab aduentu Christi, qui fuit primus author, & dator clauium, &
|
Authoritas propriè, & perfectè spiritualis (quæ sunt
claues regni
cælorũ
cælorum
) quòd
nunquam fuerit in lege naturæ, nec in lege scripta
ante nostri Redemptoris
aduẽtumaduentum
, ostenditur. 5. 58.
B
Barbari, an priusquam aliquid audissent de fide Christi, peccabant peccato infidelitatis, eo quòd non
crederent Christo. 32. 332
Barbari, an ad primum fidei
Christianæ nuntium teneantur credere, ita quòd
peccent mortaliter, non
crendentescredentes
Christo, solum
per simplicem annuntiationem, &c. 34. 337
Barbari insulani quomodo in
ditionem Hispanorum uenire potuerunt propter
tyrannidem. 15. 368
Barbari Indi, quòd potuerint in Hispanorum ditionem uenisse per ueram, &
uoluntariam electionem.
16. 369
Barbari quando tenerentur
recipere Christi fidem sub
mortalis peccati pœna.
37. 340
Barbari, quòd causa religionis Christianæ propagandæ potuerunt in Hispanorum ditionem uenire. Et
quòd Christiani habeant
ius prædicandi, & annuntiandi Euangelium in prouincijs barbarorum. 9. 362
Barbari, quòd non sint debellandi, neque eorum bonis priuandi, si
permittãtpermittant
Hispanos liberè, & sine
impedimento Euangelium
prædicare, siue illi fidem
recipiant, siue non. 11. 364
Barbari, quòd in
Hispanorũ
Hispanorum
uenire potuerint
ditionẽ
ditionem
:
quia cum bona pars
eorũ
eorum
esset ad Christum conuersa, Papa, illis petentibus,
aut non petentibus, potuerit ex rationabili causa
dare illis Christianum principem, ut est Hispanorum
rex, alijs dominis infidelibus repulsis. 14. 367
Barbari, quòd societatis, &
amicitiæ titulo potuerunt
uenire in ditionem Hispanorum. 17. 370
Barbari, quòd nec propter
peccata alia mortalia, nec
propter peccatum infidelitatis impediantur quin
sint ueri domini tam publicè quàm priuatim. 19.
304
Barbari, quòd amentiæ præ
textu non impediantur
esse ueri domini, cum non
sint amentes. 23. 309
Barbari quomodo
potuerũtpotuerunt
uenire in ditionem Hispanorum ratione naturalis
societatis, & communitatis. 1. 352
Barbari, quomodo
potuerũtpotuerunt
in Hispanorum ditionem
uenire, eo quòd cum essent
conuersi, & Christiani effecti, eorum principes ui,
aut metu uolentes eos ab
idololatria reuocare, ab Hispanis fuerint protecti, &
sub eorum tutelam recepti
13. 366
Barbari rogati, & admoniti,
ut
audiãtaudiant
pacificè loquentes de religione, quomodo
si nolint, non excusentur à
peccato mortali. 36. 339
Barbari si nolint recognosce
re dominium aliquod papæ, quòd non ob id poßit
eis bellum inferri, & illorum bona occupari. 31. 327
Barbari si uellent prohibere
Hispanos quominus
exercerẽtexercerentcũ
cum
illis
cõmerciacommercia
, &c.
quid esset agendum. 6. 358
Barbari, siue eorum domini,
siue ipsa multitudo, impedientes Euangelij promulgationem, quomodo ab Hispanis (
abs
absque
tamen scandalo) poßint coërceri. Et
quid dicendum de his, qui
prædicationẽ
prædicationem
admittunt,
conuersionem tamen aut
interficientes uel punientes, siue terrentes ad Christum conuersos impediunt
12. 364
Barbaris an hactenus ita proposita & annuntiata fuerit fides Christiana, ut teneantur credere sub nouo
peccato,
ꝙ
quodnõ
non
satis liqueat
secundum
authorẽ
authorem
. 38. 340
Barbaris et si
quantũcun
quantumcunque
fides
annũtiataannuntiata
ꝓbabiliterprobabiliter
et
sufficiẽtersufficienter
fuerit, et noluerint
eã
eam
recipere,
ꝙ
quod
non
tñ
tamen
ob id liceat eos bello per|
Barbaris,
ꝙ
quod
non liceat prohibere Hispanos à communicatione & participatione illorum, quæ apud eos
sunt communia tam ciuibus, quàm hospitibus. 4.
356
Barbaris si simpliciter annuntiaretur & proponeretur, & nollent statim recipere, quòd hac ratione
non possent Hispani illis
bellum inferre, neque iure
belli contra eos agere. 35.
339
Bellum an poßit ex utraque
parte esse iustum. Ex quo
modo seclusa ignorantia
hoc non poßit contingere. 32. 402
Bellum defensiuum, quòd quilibet poßit suscipere, &
gerere, etiam priuatus.
3. 384
Bellum gerendi, aut incendendi penes quem sit authoritas. 2. 384
Bellum quando nullum esset
iustum. 13. 193
Bellum si satis commodè geri
potest non spoliando agricolas, aut alios
innonceninnocen
tes, quòd uideatur non licere eos spoliare. Et quid
dicendum de peregrinis, et
hospitibus qui sunt apud
hostes. 40. 401
Bellum ut dicatur iustum,
ꝙ
quodnõ
non
semper sit satis principem credere se habere iustam causam. 20. 395
Belli causas examinare qui
non teneantur, sed poßint
fide adhibita maioribus,
licitè militare. 25. 398
Belli iusti quæ poßit esse ratio, et causa. Et
ꝙ
quod
iusti belli causa
nõ
non
sit diuersitas religionis, probatur. 10. 309
Imperij amplificatio,
ꝙ
quod
non
sit iusta causa belli. 11. 389
Belli iustitia si sit dubia, quid
faciendum. Et quomodo si
Princeps unus sit in legitima posseßione, quòd manente dubio
nõ
non
poßit alius
bello, & armis repetere.
27. 399
Belli iustitia, quòd sit summopere, & magna cum
diligẽtiadiligentia
examinanda. 21. 396
ex bonis hostium
impẽsamimpensam
belli, et omnia
dãnadamna
ab hostibus iniustè illata. 17. 392
Bello iusto, quòd liceat recuperare omnes res perditas
& illarum partem. 16. 392
Bello iusto existente, quòd liceat omnia facere quæ ad
defensionem boni publici
sunt necessaria. 15. 392
C
Canones, siue regula uniuersalis obseruanda, si ex aliquo pacto, aut stipulatione
non statim ab initio oriatur matrimonium. 9. 448
Canones, seu regulæ belli gerandi
describũturdescribuntur
. 60. 424
Capta in bello iusto, utrum
fiant capientium, & occupantium. Et quomodo capta in iusto bello usque ad
sufficiẽtemsufficientem
satisfactionem
rerum ablatarum per
iniuriã
iniuriam
, & etiam
impẽsarumimpensarum
fiant
occupantiũ
occupantium
. 50. 417
Captiuos aut deditos an liceat interficere, supposito
quòd etiam fuerunt nocentes. 49. 417
Christus an totius orbis fuerit dominus. 15. 88
Christus inquantum homo,
ꝙ
quod
habuerit
potestatẽ
potestatem
remittendi peccata, et quomodo
sæpe usus fuerit ea, imò &
eam tradiderit Apostolis.
Et de remißione peccatorum per claues Ecclesiæ
traditas. 4. 31
Christus quòd dono Dei non
habuerit dominium
tepotempo
rale, quale est dominium
principum. 17. 90
Christus
ꝙ
quod
non fuerit rex hæ
reditaria succeßione. 16. 90
Christi regnum in toto orbe
quo titulo fuerit. 18. 92
Christus quando claues dederit Apostolis, uariæ sententiæ recensentur. 9. 64
Christiani an sint aliqui, quibus conuenire non poßit
potestati ecclesiastica. 1. 39
Christiani omnes, quòd nec
sint sacerdotes, nec omnes
æquales, sed quòd sit ordo
in ecclesia, & gradus ecclesiasticæ potestatis. 1. 135
mè si est deserta morte legitimi domini, &c. quid in
tali casu sit
agẽdũ
agendum
. 28. 400
Ciuitatũ
Ciuitatum
,
reruḿ
rerumquepublicarũ
publicarum
fons & origo,
ꝙ
quodnõ
non
fuerit
inuentũ
inuentumhominũ
hominum
, sed
tāquā
tanquam
à natura profectum. 5. 181
Claues ecclesiæ,
ꝙ
quod
solæ sufficiant ad
salutẽ
salutem
, & ad aperiendum
regnũ
regnum
cælorum,
ubi nulla alia uia esset
apertum. 7. 38
Claues regni cælorum, potestas remittendi peccata,
& excommunicandi, consecrandi &c. quòd sint in ecclesia. 6. 19
Clericorum aliqua exemptio
à potestate seculari, quòd
sit de iure diuino. 3. 100
Clericorũ
Clericorum
exemptio, maximè
quo ad personas, ita
ꝙ
quod
nec
iudicari, nec puniri à seculari potestate poßint,
ꝙ
quod
sit
multum conformis iuri diuino, & naturali. 6. 104
Clericorũ
Clericorum
exemptio siue sit
de iure diuino, siue non,
ꝙ
quod
tamen non poßit à principe seculari huiusmodi libertas, uel exemptio tolli. 7.
105
Clericorum libertas si esset in
manifestam Reipub. perniciem, & pontifices nollent remedium adhibere,
quid agendum. 8. 106
Clericorum personæ, quòd
non omnino, & quoad omnia sint exemptæ a potestate ciuili, ne iure diuino, nec humano. 4. 102
Clericorum, quòd non omnis exemptio sit de iure
diuino. 2. 97
Concilij facta determinatione, quòd nunquam in aliqua lege ecclesiastica dispensetur, an liceret nunquam Papæ dispensare in
tali lege, &
utrũ
utrum
dispensando ex
quacun
quacunque
causa,
peccaret mortaliter. 12.
248
Concilium quæ maximè debeat cauere, si quando
decretũ
decretum
aliquod esset faciendum, ut Papæ authoritas
illibata conseruetur. 25.
279
Concilium, quando, et in quo
casu posset conuocari, &
congregari contra uoluntatem Papæ. 24. 278
Concilium quando, & in
quo casu posset declarare,
& determinare, & etiam
statuere, ut in aliqua lege
ecclesiastica nunquam dispensaretur. 10. 247
Concilium quòd uidetur non
posse errare in determinatione, quòd in aliqua lege
ecclesiastica nunquam dispensetur. 11. 248
Concilium, si declarat aliquid
eße de fide, aut de iure diuino, quòd Papa in hoc nihil poßit declarare, aut
immutare, maximè si tale
ius spectet ad fidem, uel ad
mores ecclesiæ uniuersalis. 2. 228
Condemnatione facta etiam
post mortem hæretici,
ꝙ
quod
retro agatur confiscatio
ad tempus commißi criminis, ad
quamcun
quamcunque
peruenerit potestatem. 12. 302
Consensus inter uirum & fœ
minam, an sit de ratione
matrimonij. 4. 431
Contritio quid importet. 8.
40
D
Decretum si fieret à concilio
quòd in aliquibus legibus
ecclesiasticis nunquam
dispẽsareturdispensaretur
, quòd tale decretum non deberet apponi
in multis legibus, sed solum
in paucis,
hiś
hisque
grauißimis, & ualde necessarijs.
13. 260
Decreto facto per consilium,
quòd in aliqua lege ecclesiastica nunquam dispensetur. Si illo non obstante,
Papa dispensaret, utrum
teneret factum, esto quòd
malè faceret. 14. 260
Deus quomodo uniuersalis ecclesiæ duas instituerit dignitates. 21. 21.
Dolor qualis sufficiat ad remißionem peccatorum
cũ
cum
clauibus. 10. 43
Dolor quando non dicatur
contritio. 9. 41
Dominium utrum perdatur
ratione infidelitatis. 7.
299
Dominij ut quis sit capax,
an usus rationis requiratur. 20. 305
Dubitans de iure suo, etiam si
pacificè poßideat, quomodo examinare teneatur
|
diligenter causam, si fortè
poßit certum scire uel pro
se, uel pro alio. 29. 401
Dubius in rebus,
qũoquando
post
cõ
sultationemconsultationem
rei dubiæ debeat sequi id, quod diffinitum fuerit à sapientibus
esse illicitum, etiam si aliâs
esset licitum. 2. 292
Dubius in rebus, si post consultationem rei dubiæ diffiniatur à
sapiẽtibussapientibus
illud
esse licitum, quod aliàs est
illicitũ
illicitum
, ut sit tutus in
consciẽtiaconscientia
an debeat sequi sententiam illorum. 3. 292
Dubius in rebus ut sit tutus
in conscientia, quomodo
debeat consultare illos, ad
quos spectat hæc docere.
1. 291
Ducere relictam fratris sine
liberis defuncti, ut in causa regum Anglorum contingit, quòd
nũquamnunquam
fuerit prohibitum iure diuino legis ueteris. 7. 482
Ducere uxorem fratris defuncti, quòd non sit prohibitum lege naturæ. 6.
479
Deus quòd ea sapientia, qua
constituit in naturalibus,
ut inferiora regerentur à
superioribus, eadem etiam
prouidit, ut in ecclesia sua
ordo rerum esset circa dignitates, & officia. 13. 24
E
Ecclesia ex quibus constet.
5. 121.
Ecclesiæ quòd insit aliqua
potestas, & authoritas
tẽ
poralistemporalis
in toto orbe. 11. 81
Ecclesiastici, quòd iure sint
exempti, & liberi à potestate ciuili, &c. 97
Ecclesia sicut aliquas personas sua authoritate reddit
illegitimas ad contrahendum, an princeps hoc possit facere. 11. 454
Ecclesia utrum præter ciuilem, & laicam potestatem
necessario habeat etiam
aliam spiritualem. 3.17
Ecclesiasticæ personæ, dato
quòd non essent exemptæ
iure Diuino, aut Cæsareo,
quòd summus Pontifex potuit eas eximere à potestate ciuili. 5.103
quòd non uideatur spectare ad totum
clerũ
clerum
. 20.162
Electio summi Pontificis ad
quem spectaret cardinalibus deficientibus, negligentibus, aut perniciose
inter se
dißidẽtibusdißidentibus
. 19.161
Eligendi summum
PõtificemPontificem
ratio, quæ nunc seruatur
in ecclesia, quòd non sit
de iure diuino. 24.265
Eligendi summum
PõtificemPontificem
ratio, quòd sit ex constitutione, & authoritate ecclesiæ, aut summorum
Pontificum, quæ eadem
est, & eadem authoritate
mutari posset. 25.266
Episcopus quilibet, quòd in
sua prouincia potuit condere legem, ut presbyteri
eligerent episcopum, uel
aliam formam institutionis dare, etiam sede Petri
inconsulta. 29.270
Error duplex eorum, qui dicunt uirtute clauium non
uere remitti peccata, sed
solùm ostendi remissa. 5.36
Error quorundam recensetur, qui dicebant, nullum
in peccato mortali exi
stentem habere dominium
in quacunque re. 5.297
Examinata causa, quòd
quã
diuquamdiu
rationabiliter perseuerat dubium, legitimus possessor non teneatur cedere
posseßioni, sed quòd poßit
licitè retinere, ostenditur.
3.401
F
Frater, quòd secluso iure humano, sine quacunque Papæ dispensatione posset accipere uxorem fratris siue cum liberis, siue sine liberis defuncti. 8.484
G
Gradus ecclesiæ, quòd perseueraturi sint in ecclesia
usque ad ultimum iudicium, & mortuorum resurrectionem. 15.154
Gradus in Leuitico prohibiti, quòd non omnes iure
naturali sint prohibiti,
ostenditur. 5.471
Gradus omnes, qui Leuit. 18.
& 20.
prohibẽturprohibentur
, an sint
iure naturali prohibiti.
1.464
tiones, & omnis alia alienatio bonorum, quòd à die
commißi criminis sint inualidæ, &c. 13. 302
Hæreticus an de iure humano perdat dominium bonorum suorum. 9. 301
Hæreticus in quo casu etiam
titulo oneroso posset bona sua licitè alienare. 18.
304
Hæreticus, quòd à die commißi criminis incurrat
confiscationem bonorum.
10. 302
Hæreticus, quòd iure diuino
non amittat dominium bonorum suorum ob hæresim commissam. 8. 301
Hæreticus, quòd sit dominus
bonorum suorum in foro
conscientiæ antequam
cõ
demneturcondemnetur
. 14. 303
Hæreticus, quòd titulo gratioso potest transferre bona sua, puta donando. 16.
304
Hæretico, quòd non liceat titulo oneroso, puta uendendo, aut dando in dotem, bona sua transferre,
si crimen posset uenire in
iudicium. 17. 304
Hæreticorum bona, quòd
non liceat fisco occupare
ante condemnationem,
quamuis de crimine constet. 11. 302
Hæreticus, quòd licitè potest
uiuere ex bonis suis. 15. 304
Hominis miseria recensetur.
Et quid faciendum oportuit, ut illius neceßitatibus consuleretur. 4. 178
Hispani, quando, & in quo
casu possent sæuire in barbaros tanquam in perfidos hostes, & in illos omnia belli iura prosequi,
eos spoliare, imò & in
captiuitatem redigere,
quin etiam & dominos
priores deponere, & nouos constituere. 8. 360
Hispani quòd potuissent barbaros redigere sub eorum
ditionem, si certò constaret eos esse amentes. 18. 371
Hispani, quòd habeant ius
peregrinandi ad Indorum
barbarorum prouincias,
& illic degendi, sine tamen eorum nocumento
aliquo, nec possunt ab illis
|
Hispani si omnibus modestissime tentatis, non possunt
consequi securitatem cum
barbaris insulanis, nisi ciuitates
occupãdooccupando
, & subijciendo illos, an hoc facere
licitè poßint. 7. 360
Hispanis, quòd liceat apud
Indos barbaros negotiari,
sine patriæ tamen incommodo,
importãdoimportando
merces,
quibus illi carent, &c. &
offerendo inde aurum, &
argentum, uel alia quibus
abundant. nec
illorũ
illorum
Principes possunt
impedimẽtoimpedimento
esse quominus subditi exerceant
cõmerciacommercia
inter Hispanos, &c. 3. 355
Hostes multare parte agri,
quòd liceat ratione iniuriæ illatæ, & nomine pœ
næ, hoc est ad
uindictã
uindictam
. Et
quomodo hac
etiã
etiam
ratione
potest arx, aut oppidum
cum moderamine occupari. 56. 421
Hostes si nolint restituere
res iniuria ablatas, &
nõ
non
poßit, qui est læsus, aliunde recuperare, quomodo
poßit
undecun
undecunque
satisfactionem capere, siue à nocentibus, siue ab innocentibus. 41. 411
I
Ignorantia ad hoc quòd alicui imputetur, & sit
peccatũ
peccatum
, uel uincibilis, quid requiratur. Et quid de ignorantia inuincibili. 33. 336
Imperator, quòd non sit totius orbis dominus. 25. 313
Indi barbari, utrum essent
ueri domini ante aduentum Hispanorum priuatim, & publicè. Et utrum
essent inter eos aliqui uiri
principes, & domini aliorum. 4. 294
Innocentes, à quibus in futurum imminet periculum,
an liceat interficere. 38.
409
Innocentes, & pueri esto
quòd non sint interficiendi, an saltem liceat ducere
illos in captiuitatem, &
seruitutem. 42. 412
InnocẽtesInnocentes
interficere in bello, an liceat. 34. 406
Innocentes interficere, quòd
nunquam per se & ex
|
Interficere an liceat omnes
in bello nocentes. 44. 413
Interficere innocentes per
accidens, etiam scienter,
quòd aliquando liceat, &
aliquando non. 37. 408
Interficere an liceat infantes
& fœminas in bello contra Turcas. Et quid
dicendũ
dicendum
de agricolis apud Christianos, togatis, peregrinis, hospitibus, & clericis.
36. 407
Interficere quòd aliquando
& liceat & expediat
oẽsomnes
nocentes, & hoc maximè
in bello contra infideles.
Et quid in bello contra
Christianos. 48. 416
Interficere quòd liceat indifferenter omnes, qui in
actuali conflictu prælij,
uel in
oppugnatiõeoppugnatione
, aut defensione ciuitatis contrà
pugnant, & quandiu res
est in periculo. 45. 414
Interficere quòd non semper
liceat omnes nocentes solùm ad uindicandum iniuriam. 47. 415
Interficere quòd liceat nocen
tes, parta uictoria, & rebus iam extra periculum
positis. 46. 414
Iniuria accepta, quòd sit unica & sola causa iusta ad
inferendum bellum. 13. 390
Iniuria quælibet, & quantauis, quòd non sufficiat ad
bellum inferendum. 14. 391
Iure diuino quòd nullus alius
de numero Christianorum
præter fœminas excluditur à potestate ecclesiastica, siue ordinis siue iurisdictionis. 6. 144
Inuasus à latrone, aut inimico, an poßit repercutere
inuasorem, si poßit fugiendo euadere. 4. 384
Ius conueniendi an satis sit
ad matrimonij essentiam.
3. 430
L
Lex aliqua etiam positiua,
quòd posset esse in ecclesia, & fortè aliquæ tales
sunt, in quibus expediret,
ut nunquam dispensaretur. 9. 244
Lex diuina quòd sicut habet uim obligandi ad culpam,
ita & lex humana. 17. 200
Lex humana & diuina in
quo differant, & in quo
etiam conueniant. 16. 198
Legis ratione cessante, an
cesset obligatio. 22. 208
Leges ciuiles an obligent legislatores, & maximè reges. 21. 206
Leges humanæ quando obligent ad mortale, & quando ad ueniale, qualiter dignosci poterit. 19. 203
Legum humanarum transgressores, ad quam
culpã
culpam
obligentur, ad
mortalẽ
mortalem
, an
ad uenialem solum. 18. 202
Libertas, quòd non sit minor
in regali principatu,
quã
quam
in aristocratico, & democratico. 11. 191
Liberi, si apud Indos nascantur ex parentibus Hispanis illic domicilium habentibus, et uelint esse ciues,
ꝙ
quod
non poßint arceri uel à
ciuitate, uel à
cõmodocommodoaliorũ
aliorum
ciuium,
ostẽditurostenditur
. 5. 357
M
Matrimonij consensus qualis
sit, inquiritur. 8. 444
Matrímonij uinculum, quomodo ex lege naturali aut
diuina non contrahatur,
nisi coniugum ipsorum
consensu, licet Deus sine
dubio, nullo consensu uiri
& fœminæ interposito,
constituere poßit. 6. 435
Matrimonium, quòd nulla
authoritate humana possit constitui, nisi consensu
contrahentium, probatur.
7. 440
Matrimonium quantum ad
sui essentiam quid sit. 5.
434
Matrimonium quid sit. 1. 428
Matrimonij quotuplex finis. 2. 429
Matrimonium si quis deceptus contrahat, an teneat. 19. 452
Militibus, an liceat ciuitatem permittere in præ
dam. Et quomodo non sit
illicitum, sed & necessarium. 52. 419
Militibus, quòd non liceat
prædas agere, aut incendia facere sine authoritate, aliàs tenerentur
ad restitutionem. 53. 420
Mobilia omnia quomodo iure
gẽtiumgentium
fiant occupan|
tis, etiam si excedant compensationem damnorum.
51. 143
Monachæ an non teneantur
obedire Abbatissæ. 5. 143
Monarchia, siue regia potestas, quòd non solùm iusta
sit, & legitima, sed quòd
reges etiam à iure diuino
& naturali habeant potestatem, & non ab ipsa
republica, aut prorsus ab
hominibus. 8. 186
Mulieres, quòd nec sacerdotes esse poßint, nec
aliquẽ
aliquem
ordinem aut potestatem
ecclesiasticam habere, quæ
sit de iure diuino. 3. 140
O
Obsides, qui uel tempore induciarum, uel peracto bello ab hostibus recípiuntur, utrum interfici possint, si hostes fidem frangerent, & conuentis non
starent. 43. 413
Occupare quòd liceat ab hostibus, & tenere arcem aliquam, aut ciuitatem pro
paranda securitate, & uitando periculo, aut pro
defensione, & ut tollatur
ab hostibus occasio nocendi, &c. 55. 420
Papa an & quando esset audiendus rege contradicente, & quando non, in his
quæ ad aliquam legem ciuilem, aut administrationem
tẽporalemtemporalem
attinent.
14. 86
Papa, an sit orbis Dominus.
2. 68
Papa in quo genere decretorum aut canonum nihil
poßit immutare dispensando, & multo minus
ababro
gando. 1. 216
Papæ mandatum, aut dispensatio, quòd
nõ
non
semper obliget subditos ad parendum.
18. 266
Papæ mandatis, an liceat
resistere per appellationem ad
futurũ
futurum
concilium.
21. 272
irritante concilij, quòd
posset dispensare in statutis eius. 5. 236
Papa quid poßit, aut quid
non poßit, &c. quòd non
spectet ad subditos illud
determinare, ut examinare, probatur. 17. 265.
Papa, quòd nullam potestatem temporalem habeat
in barbaros Indos, neque
in alios infideles. 30. 327
Papa quòd non sit dominus
ciuilis, aut temporalis totius orbis, loquendo propriè de dominio, & potestate ciuili. 27. 322.
Papæ, quod non liceat dispensare in legibus, & decretis
conciliorum pro suo arbitrio, & sine causa rationabili, etiam ubi nihil continent iuris diuini. 7. 239
Papa, quòd potuerit
negotiũ
negotiumcõuersionisconuersionis
Indorum
barbarorũ
barbarorum
solis Hispanis demandare, & omnibus alijs
nõ
non
solùm prædicationem,
sed etiam commercium interdicere. 10. 363
Papa, quòd non habeat potestatem deponendi prin
cipem secularem, etiam ex
iusta causa ratione authoritatis temporalis. 6. 76
Papa, quòd non habeat confirmare, nec poßit infirmare leges ciuiles. 7. 76
Papa, quòd habeat potestatem temporalem in ordine
ad spiritualia. 29. 324
Papa, quòd in ordine ad finem spiritualem habeat
amplißimam potestatem
temporalem supra omnes
principes, & reges, & imperatorem. 12. 82
Papa, quòd non habeat iudicare, saltem uia ordinaria, de causis principum,
aut regnorum titulis, nec
potest ad eum
ppellaariappellari
in
causis ciuilibus. 5. 74
Papa, quòd dispensando in legibus, & decretis, tam
conciliorũ
conciliorum
, quàm aliorum
pontificum, poßit errare,
& grauiter peccare. 6. 239
Papa, quòd multo minus potest abrogare sine causa
rationabili decreta
cõcilijconcilij
,
|
Papa quòd non deberet ægre
ferre, sed potius gaudere,
quòd fieret aliquod decretum à concilio, quo caueretur, ut in aliqua lege ecclesiastica nunquam dispensaretur. 20. 271
Papa sicut peccaret dispensans
cõtracontra
decretum concilij, quòd ita etiam peccaret
petẽspetens
dispensationem,
& utens illa, ostenditur.
15. 262
Papa si dispensaret, in quo
casu subditi non tenerentur parere dispensationi.
19. 270
Papa si facta declaratione,
& decreto à concilio, contrarium mandaret, quid
agendum. 23. 275
Personæ aliquæ ex hoc, quòd
in Leuitico sint prohibitæ
contrahere, quòd non sit
argumentum illas tempore legis
euāgelicæ
euangelicæ
iure diuino esse prohibitas. 3. 467
Personæ aliquæ ex hoc, quòd
iure diuino prohibeantur
contrahere, quòd
nõ
non
suffi
cienter probetur si
cõtrahantcontrahant
, matrimonium esse
nullum & irritum. 2. 465
Personæ quæ sint prohibitæ
à matrimonio iure diuino,
quòd terminari non possit nisi ratione naturali,
hoc est, ex morali philosophia, & propositionibus
cognitis ex lumine naturali. 4. 470
Petrus, quòd inter Apostolos omnes fuerit authoritate, & potestate primus
& princeps, cum summa
supra totam ecclesiam potestate. 11. 150
Petrus beatus, quòd potuerit
eligere, & designare successorem, qui, eo defuncto,
sine alia electione esset
summus Pontifex. 23. 264
Petrus beatus, quòd uel solus, uel cum alijs Apostolis potuerit
constitureconstituere
formam, & rationem, qua
post obitum eligeretur ei
successor. 22. 263
Petri successores, quòd potuerunt, & possunt pro suo
arbitrio episcopos creare
in singulis prouincijs, &
quascun
quascunque
leges de hac re
prius latas tollere, & nouas condere, prouincias
distinguere, & omnia ad
hoc spectantia pro suo iudicio, & potestate facere
30. 270
Petro Apostolorum principe
defuncto, quòd aliquis ei
successerit cum simili &
authoritate, & potestate
iurisdictionis in totum orbem. 17. 158
Petro mortuo, quòd ecclesia
habeat potestatem subrogandi, & instituendi alium
loco illius, etiam si Petrus
nihil de hoc prius constituisset. 18. 160
Pontificis
dispẽsationesdispensationes
, quòd
sint in duplici differentia,
& quæ sint. 16. 264
Pontificis mandatis resistere
& non parere, quòd non
uideatur
permittendũ
permittendum
cuicunque priuato sua authoritate, etiam si huius modi
mãdatamandataeß
ẽteßent
contra deter
minationem
cõcilijconcilij
. 22. 276
Potestas ad quid constituatur in republica. 4. 18
Potestas aliqua spiritualis
ꝙ
quod
potuerit esse in statu innocentiæ. 1. 53
fectibus. Et quomodo nonnulli
hæreticorũ
hæreticorum
ab
utra
utraque
claue tollunt omnem effectum merè
spiritualẽ
spiritualem
. 2. 78
Potestas ecclesiastica, quòd
quantum ad aliquam potestatem sui habuerit
ortũ
ortum
à iure naturali, uel positiuo. 3. 48
Potestas ecclesiastica, quòd
sit uerè & simpliciter causa alicuius effectus spiritualis. 1. 28
Potestas ecclesiastica quòd
non solùm fuerit in Apostolis, sed etiam in alijs. 13. 153
Potestas ecclesiastica quo iure sit introducta. 1. 47
Potestas ecclesiastica siue ordinis, siue iurisdictionis,
quòd tota fuerit in Petro
Apostolo. 7. 145
Potestas ecclesiastica, siue spiritualis quomodo poßit
esse in tota ecclesia, ostenditur. 2. 110
Potestas gubernandi quòd
scientiam exigat. 9. 29
Potestas merè temporalis,
quòd nulla sit in papa, uidelicet quæ ad finem ordinetur temporalem. 8. 76
Potestas omnis ordinis & iurisdictionis, quæ prius erat
in Christi Apostolis, quòd
illis defunctis perseuerauerit in ecclesia, probatur.
14. 154
Potestas omnis seu publica,
seu priuata qua respublica secularis administratur, quòd non solum iusta
& legitima sit, sed ita
Deũ
Deum
actorem habeat, ut nec orbis totius consensu tolli,
aut abrogari
poßtposset
, ostenditur. 1. 175
Potestas omnis spiritualis
quæ fuit in lege naturæ,
licet potuerit esse solùm
authoritate humana, quòd
tamen uerisimile sit uel
quòd ex speciali reuelatione diuina, uel instinctu &
motione diuina fuerit constituta authoritas aliqua,
& potestas spiritualis, &
aliqua sacrificia & sacramenta, & aliæ cæremoniæ
spectantes ad cultum diuinum, & ad salutem spiritualem animarum. 3. 56
Potestas ordinis in ecclesia,
quòd tota deriuata sit, &
|
Potestas, quòd sit duplex, publica, & priuata. 2. 175
Potestas regia quamuis contineat omnem potestatem
ciuilem,
ꝙ
quod
tamen non habeat
authoritatẽ
authoritatem
ad
cultũ
cultum
diuinum, & actiones spirituales, ostenditur. 10. 20
Potestas spiritualis, quæ fuit
in ueteri testamento, quòd
tota expirauerit, & antiquata fuerit in lege euangelica, nec amplius perseuerauerit. Et quòd sacerdotes noui
testamẽtitestamenti
non sint
successores
illorũ
illorum
, sed omnino sit noua potestas. 7. 61
Potestas spiritualis, quòd statim post peccatum fuerit
in lege naturæ. 2. 55
Potestas spiritualis, quòd sit
præstantior, &
eminẽtioreminentior
,
potestate temporali, ostenditur. 1. 67
Potestas spiritualis, quòd fuerit aliqua in lege scripta,
probatur. 4. 57
Potestas spiritualis tota, quæ
fuit in ueteri lege, quomodo primo & solum in
tribu leuitica fuerit. 3. 110
Potestas spiritualis tota, quæ
fuit in ueteri lege, quòd
fuerit de iure diuino positiuo. 5. 50
Potestas temporalis, & ciuilis, quòd sit integra apud
paganos. 8. 19
Potestas temporalis in summo pontifice, qualiter intelligatur. 13. 83
Potestas temporalis, quòd
non dependeat à spirituali
omnino eo modo, quo ars,
siue facultas inferior dependet à superiori. 9. 77
Potestas temporalis quòd
nõ
non
dependeat à summo pontifice, sicut aliæ potestates
spirituales inferiores, &c.
3. 71
Potestas uere, & propriè spiritualis, qualis nunc est in
ecclesia, quæ uocatur potestas ecclesiastica, quòd
nec primo, nec per se, imò
nullo modo sit immediatè
in tota ecclesia uniuersali
eo modo, quo potestas ciuilis est in republica. 4. 113
Potestatis publicæ secularis
tres causæ explicantur. 10.
190
Potestatis spiritualis testimonia ex scripturis recensentur. 12. 22
Potestatem ecclesiasticam aliquam, quòd nullus alius à
Christo uideatur accepisse
præter sacros Apostolos.
121. 152
Potestatem omnem, quam
Apostoli habuerunt, quòd
receperint immediatè à
Christo, probatur. 9. 147
Potestatem totam in ueteri
lege iure diuino
institutã
institutam
,
quòd potuerit Israëliticus
populus sua authoritate
instituere, etiam si à Deo
instituta non fuisset. 6. 62
Potestates qui potius appellentur, ab authore recensentur. 2. 17
Potestates, quibus infidelium
respublicæ gubernantur,
an sint legitimæ. Vel, an
inter paganos sint legitimi principes, & magistratus. 9. 190
Præcepta parentum, quòd
eodem modo obligent, sicut
leges ciuiles. Et idem de
præceptis meritorum in
uxores. 24. 209
Prætores, & magistratus omnes citra Principem,
ꝙ
quod
grauiter errent, & peccent, iudicia exercentes
cõtracontra
priuilegia
clericorũ
clericorumquāuisquamuisperniciosorũ
perniciosorum
. 9. 106
Princeps iusti belli recuperatis rebus ab hostibus, quid
ulterius poßit facere. 18.
393
Princeps, quòd
eãdemeandem
authoritatem habeat ad indicendum &
inferendũ
inferendum
bellum, sicut respublica. 6. 387
Princeps, siue subditus, qui
ex ignorantia sequutus est
bellum iniustum, si postea
constiterit ei de iniustitia
belli, an teneatur restituere. 33. 404
Principis gloria propria,
aut aliud
cõmodumcommodum
, quòd
non sit belli iusta causa.
12. 390
Principi iusti belli, quòd liceat parta uictoria, recuperatis rebus, ac pace
etiã
etiam
& securitate habita, uindicare iniuriam ab hostibus
acceptã
acceptam
, et animaduertere in hostes, & punire illos
ꝓ
pro
iniurijs illatis. 19. 394
Princìpes Christiani, quòd
non poßint,
etiã
etiam
authoritate Papæ, coërcere Barbaros à peccatis contra legem naturæ, nec ratione illorum eos punire. 40. 344
Principes hostium an liceat
deponere, & nouos ponere & constituere, uel sibi
principatum restituere.
Et quomodo non paßim,
et ex
quacun
quacunque
causa belli
iusti hoc liceat facere. 58.
422
Principes hostium quando legitimè possent deponi,
ostenditur. 59. 423
Principum leges, & constitutiones quomodo
obligẽtobligent
in
foro conscientiæ. Et quid
de præceptis parentum in
filios, & maritorum in
uxores. 15. 196
Puer an poßit esse dominus
ante usum rationis. 21. 307
R
Reguli, siue Principes, qui
non præsunt reipub. perfectè, sed sunt partes alterius reipub. quòd non possint bellum inferre, aut gerere. Et quid dicendum de
ciuitatibus. 9. 388
Remedia duo efficacia ad remißionem peccatorum à
Deo in ecclesia relicta. 6. 37
maior Christianorum, reliquis etiam renitentibus
monarcham unum creare
iure poßit, cui omnes principes & prouinciæ parere teneantur. 14. 193
Respublicæ, aut principes
plures, si habeant unum
communem dominum, aut
principem, an poßint per
se inferre bellum sine authoritate superioris principis. 8. 388
Rex si uellet non obligare ad
culpam, an posset. 20. 206
S
Sacerdotes ueteris legis, an
haberent potestatem ferendi leges, & præcepta faciendi obligantia in foro
animæ. 6. 59
Sedes Apostolica in quocunque casu uacaret
manẽdomanendo
in solo iure diuino, ad
quẽ
quem
spectaret electio. 21. 262
Senatores reguli, & uniuersaliter omnes qui admittuntur, uel uocati, uel
etiã
etiam
ultro uenientes ad consilium publicum, uel regis,
quòd
teneãturteneantur
iniusti belli
causam examinare. 24. 397
Spoliare an liceat innocentes inter hostes. Et quibus
rebus sint
spoliãdispoliandi
. 39. 410
Subditi si habeant conscientiam de iniustitia belli,
ꝙ
quod
non liceat illis sequi bellum, siue errent, siue non.
23. 397
Subditi, an teneantur examinare causam belli. Et quomodo si subdito constet de
iniustitia belli, non liceat
ei militare, etiam si Princeps impediret. 22. 396
Subditis quòd non solum liceat in bello defensiuo in
re dubia sequi principem
suum in bellum, sed etiam
in bello offensiuo. 31. 402
Subditos militantes quando
non excusaret ignorantia
de iustitia belli. 26. 398
Summus Pontifex, dato quòd
haberet potestatem secularem in mundo, quòd
nõ
non
posset eam dare principibus secularibus. 28. 324
Summus pontifex, quòd non
solum poßit dispensare in
statutis conciliorum, sed
in totum, & aliquando
abrogare talem legem, uel
|
ABstinere perpetuò à certo genere alimentorum, etiam in extrema neceßitate, utrum sit laudabile Cartusiensi, quòd
etiã
etiam
secluso scandalo non uideatur illicitum in extrema
neceßitate abstinere à carnibus. 8. 86
Accipere aliquid pro sepultura, an sit licitum, &
quando. 10. 235
Accipiens aliquid temporale
ratione contractus simoniaci, an teneatur restituere quicquid simoniacè
accepit. 1. 221
Actus intensior, quòd non
augeat habitum per
totã
totam
suam latitudinem, sed so
lum secundum excessum
quem habet supra
habitũ
habitum
,
probatur. 3. 8.
Actus intensior habitu, an
augeat habitum secundum
suam totam latitudinem,
an solùm secundum excessum, quem habebat supra
habitum. 2. 7
Actus quilibet meritorius,
quòd augeat gratiam secundum totam suam latitudinem, & non solum secundum excessum supra
habitum. 4. 15
Agentia plura, quòd
nunquã
nunquam
producant maius lumen, uel calorem in primo puncto suæ sphæræ, uel
actiuitatis, quàm produceret unum illorum, quòd
|
Alimentis insalubribus &
nocuis uitam reddere breuiorem, quòd non liceat,
neque tamen uti tenetur
optimis. 34. 148
Animam ponere pro amicis
licet sit stultitia huius
mũ
dimundi
, quòd tamen sit sapientia apud Deum. 27. 143
An
licitũ
licitum
sit dare aliquid
tẽ
poraletemporale
pro spirituali. 1. 157
Animæ
defunctorũ
defunctorum
, maximè
quæ sunt è numero damnatorum, an se misceant artibus & operibus magicis.
17. 286
Appetitus sensitiuus, quòd
poßit esse causa priuationis usus rationis. 12. 337
Appetitus sensitiuus, quòd
poßit eße causa priuationis usus rationis. 12. 339
Auxiliari quòd liceat amico
etiam cum quantocunque
uitæ discrimine. Et quid
dicendũ
dicendum
de uxore, quæ etiam
cum magno periculo marito peste laboranti adsideret. 31. 145
B
Beneficiũ
Beneficium
adeptus, qui qui
dem non dederat
pecuniã
pecuniam
episcopo, sed alius pro eo,
ipso ignorante, an teneatur restituere. 8. 233
Beneficium habens, cui per
aliquod tempus ministrauit, quòd licitè poßit authoritate papæ concedere
beneficio, retenta certa
pensione super beneficium
& sine
quocun
quocunque
onerali
officio spirituali. 49. 215
Beneficium si quis contulit,
aut permutauit pro pensione, etiam authoritate
apostolica, an talis pensio
poßit uendi, aut pecunia
redimi, dubitatur. 53. 218
Beneficium si quis conferat
cõsanguineoconsanguineo
aliàs idoneo,
quantumcunque motus à
consanguinitate, quòd
nõ
non
peccet mortaliter. 28.
192
Beneficium simoniacè acquisitum, an sit restitutioni
obnoxium de iure diuino.
5. 228
Beneficia conferre propter
preces principaliter, an
sit simonia. 30. 193
innumeri, qui sibi mortem
consciuerunt, utrum excusationem habebunt, eo
quòd putabant in hoc se
fortiter & laudabiliter
agere. Et quid de Samsone,
Rasia, & Saule. 37. 150
C
Carnium usus, utrum ante
diluuiũ
diluuium
esset concessus. 3. 64
Carnibus humanis an uesci
liceat. 5. 70
Carnibus uesci humanis, an
in extrema neceßitate liceat. 6. 75
Cartusiensi an liceret in casu
neceßitatis extremæ carnes comedere. 10. 92
Charitas an augeatur per
quemlibet charitatis
actũ
actum
.
Et quomodo de hoc tres
opiniones recitantur. 1. 5
Charitatis per quemlibet
actum quantumuis remissum, quòd mereatur quis,
& habebit maiorem gloriam. 11. 28
Charitas, quòd non augeatur
per
totã
totamlatitudinẽ
latitudinem
actus,
sed solùm secundum excessum actus supra habitum.
5. 15
Charitas, quòd nunquam sit
æqualis gratiæ, saltem in
adulto. 6. 15
Charitas quomodo dupliciter diminuatur. Vno modo per peccatum ueniale,
alio modo per mortale.
20. 41
Charitas, uel gratia, an
per peccatum ueniale diminuatur. 21. 41
Condimentis, & artificio, an
liceat uti ad edendum cibos suauiores. 4. 70
Conferre beneficium intuitu
consanguinitatis, quòd
nõ
non
sit simoniacum. 27. 192
Conferre spiritualia ad captandum
quodcun
quodcunque
commodum non spirituale, siue digno, siue indigno,
quòd sit illicitum. 31. 195
Conferre spiritualia ad captandum
quodcun
quodcunquecommodũ
commodum
non spirituale, quomodo ignorat author an
hoc sit mortale, si aliàs collatio fiat digno. 32. 196
Conferre spiritualia ad captandum
quodcun
quodcunque
commodum non spirituale,
quomodo si fiat digno,
nõ
non
putat hoc peccatum esse
propriè simoniam author. 33. 196
Contractus aliquis, qui non
nunc est simoniacus, an sit
uel poßit iure positiuo fieri simoniacus. 13. 174
Contrahentes cum Papa, an
sint simoniaci, aut incur
rant pœnam iuris. 4. 234
D
Dæmon malus, an sit operum magicorum author,
uel an referenda sint potius in bonos angelos, uel
in ipsum Deum omnipotentem. Et an omnino sint
dæmones. 10. 269
Dæmon superior, an & quomodo poßit inferiorem dæ
monem tenere alligatum
annulo, aut imagini. 31.
306
Dæmones quòd angelis cogi
poßint, & aliquando cogantur. 22. 296
Dæmones esse, quòd etiam
stando in recta, et legitima
Philosophia, nullo modo sit
negandum. 11. 271
Dæmones, et magi, quòd uirtute
dæmonũ
dæmonum
poßint mouere, & transferre corpora
de loco ad locum. 33. 308
Dæmones, et magi, quòd uirtute dæmonis non poßint
immediatè imprimere in
rebus naturalibus, & materialibus
aliquã
aliquam
formam,
ut
calorẽ
calorem
, frigus, morbum.
aut sanitatem. 35. 312
mortis dominus,
nõ
non
homo,
qui quantum ad hoc, est peculiariter seruus Dei, unde
occidere seipsum, est Deo
iniuriam facere. 23. 138
Deus supposito quòd
nõ
non
possit
rerũ
rerum
naturas mutare,
quomodo fecerit
hominẽ
hominem
cum naturali inclinatione
ad malum. 6. 120
Deum antequam cognoscat
quis, aut poßit cognoscere,
quòd potest peccare.
Dispositio qualitatum
naturaliũ
naturalium
, quòd nulla sine speciebus sensibilibus sit sufficiens ad usum
ranionisrationis
. 14.
342
Doctorem
nõ
non
habens extrinsecum, quomodo uideatur
pro tempore posse habere
de Deo
ignorãtiamignorantiam
inuincibilem. 3. 355.
E
Ecclesiastici liber an deberet
recipi inter Canonicas scripturas, quomodo in ecclesia dubitatum fuerit, &
quid tenendum. 1. 322
Educatio docta, & instructio, quòd multum faciat,
ut aliquis perueniat ad
usum rationis. 15. 342
Emptio, aut uenditio eorum,
quæ iure positiuo sunt spiritualia, quòd sit iure diuino prohibita. 15. 175
Emptio, & uenditio rerum
spiritualiũ
spiritualium
quòd
nõ
non
solùm
sit simoniaca, sed omnino
dispensatio, & permutatio
non gratuita. 8. 168
Emptio, aut uenditio, quòd
non solùm ex intentione
apud idololotras fuerit crimen simoniæ uerum, sed
etiam ex obiecto. 21. 187
G
Gloria, quòd respondeat gratiæ, & non charitati. 7. 15
H
Habitus data opinione quòd
non augeatur per actum
remissum, an plures actus
remißi poßint augere habitum, uel
etiã
etiam
unus actus
continuatus poßit æquiualere in merito uni actui
intenso. Et de triplici istius
quæstionis opinione. 15. 33
Habitus in augmento, an habeatur respectus
nõ
non
ad intensiorem actus gradua|
Habitus, quòd sine dubio augeatur,
quandocun
quandocunque
peruenitur ad
meritũ
meritum
æquale
cum actu intenso, siue per
multiplicationẽ
multiplicationem
, siue per
intensionem. 19. 37
Homicidium de iure naturali
& diuino permissum, quibus sit commissum. 19. 130
Homo ad
cognoscẽdumcognoscendum
quòd
Deus est, saltem sine doctore extrinseco, quòd indigeat non paruo tempore etiam post capacitatem
ad percípiendum disciplinas. 2. 354
Homo cùm omnis
primũ
primum
ad
usum rationis peruenerit,
etiam si
Deũ
Deumne
neque
cognoscat,
ne
neque
poßit cognoscere, quòd potest bene moraliter agere. 7. 363
Homo in Barbaria educatus,
sine instructione, & mentione deitatis, & religionis, an cum
primũ
primum
peruenit ad usum rationis, possit Deum cognoscere. 1. 353
Homicidium omne ex intentione, quòd præcepto de
nõ
non
occidendo est
prohibitũ
prohibitum
seu publicæ, aut priuatæ
personæ, præter quàm id,
quod reip. aut publicis magistratibus, & principatibus fuerit
cõmiß
ũ
commißum
. 20. 130
Homini omni ad usum rationis peruenienti, an pateat
aditus ad
salutẽ
salutem
, & uitam
æternam. 2. 324
Homo, quòd in multis casibus
quamuis licitis uijs poßit
uitam seruare, quomodo
tamen
nõ
non
teneatur. 24. 139
Homo, quòd non inclinetur
ad
diligẽdumdiligendum
se plus quàm
Deum, uel proprium bonum plus quàm commune. 10. 121
Homo, quòd semper teneatur
defendere uitam proximi.
etiam quandocunque licet, quòd non sit exploratum. 25. 141
I
Inclinatio hominis quamuis
sit ad malum, quòd tamen
nõ
non
sit mala, malitia morali, quandiu manet intra
terminos appetitus. 7. 120
Inclinatio hominis, quatenus homo est, quòd sit bo|
na, & quòd ad nullum malum, aut uirtuti
contrariũ
contrarium
inclinet, argumentis probatur. 3. 107
Instans primum, uel tempus
usus rationis, in quo quis
primo deliberat actu, quòd
non sit in quo potest primò deliberare. Et multa de usu rationis. 27. 351
Interficere seipsum, quòd semper sit impium, ostenditur.
Et multa de inclinatione
naturali, an sit semper
prona ad malum. 2. 102
Interficere seipsum quare
nõ
non
liceat. 21. 231
Interficere licebat
adulterã
adulteram
,
aut furem in lege Moysi,
quod et licuit ante legem,
& licet in lege euangelica. 14. 128
L
Legans monasterio perpetuò mille aureos ut faciat
sacrum perpetuò: hæres
dicit, Ego dabo beneficium
simplex huius missæ, et dimittatis legatum, an hoc
sit licitum, & fieri poßit
sine simonia. 13. 238
Legis diuinæ duplex consi
deratio. 10. 375
Liberum
arbitriũ
arbitrium
aut usum
rationis habere, quòd non
sit
idẽ
idem
, quod habere actus
intellectus, & uoluntatis.
4. 326
Liberũ
Liberumarbitriũ
arbitrium
habere,
ꝙ
quod
sit
idẽ
idem
, quod esse
dominũ
dominum
suarum operationum. 6. 333
Liberum arbitrium habere,
aut usum rationis, quòd
non uideatur idem, quod
posse agere, & non agere
positis requisitis ad agendum ad sensum, in quo
cõ
munitercommuniter
doctores capiunt.
5. 328
Liberum
arbitriũ
arbitrium
, quòd duo
requirat, & quomodo secundum potest esse sine
primo, & posito primo,
ponitur secundum. 7. 335
Locare operas in administratione spiritualium, quòd
non plus liceat, quàm ipsa
spiritualia,
ne
neque
licet aliquid recipere pro labore
spirituali magis, quàm
pro ipso spirituali. 20. 243
Lumẽ
Lumen
productum quòd nunquam sit maius, quàm sit
lumen in maximo lumi|
Magia aliqua, quòd dici possit naturalis, & sine commercio alicuius substantiæ
spiritualis. 7. 263
Magia ars an omnino sit,
hoc est, an inter mortales
sit ars, uel facultas aliqua
ad
uidendnmuidendum
, &
faciẽdumfaciendum
opera illa mirabilia, quæ
de magis scribuntur, &
circunferuntur. 1. 251
Magica ars alia, præter
naturalẽ
naturalem
, quæ non uiribus &
causis naturalibus
cõstetconstet
,
sed potestate aliqua, et uirtute immateriali, & separata nititur,
ꝙ
quod
non sit
dubiũ
dubium
quin reperiatur. 9. 267
Magiæ studiosi qui fuerint,
recensetur. 8. 266
Magi, an uirtute
dæmonũ
dæmonum
possint corpora localiter
trāsmutaretransmutare
, hoc est, per multa
terrarũ
terrarum
spatia, summa (ut
ferunt) celeritate. 32. 307
Magi, an poßint cogere dæ
mones pro suo arbitrio.
20. 294
Magi, an poßint miracula facere. 18. 288
Magi an poßint pro suo ar
bitrio immutare corpora,
alterãdoalterandosecundũ
secundum
qualitates, immittendo, & contrà
sanitatẽ
sanitatem
præstando. 34. 311
Magi, quòd aliquando possint cogere dæmones. 25. 298
Magi,
ꝙ
quod
in suis operationibus
nõnunquã
nonnunquam
utantur facultate
solũ
solum
naturali. 15. 280
Magi, quòd nihil operentur,
aut potestate diuina, aut
angelica. 14. 279
Magi,
ꝙ
quod
non poßint miracula facere,
ꝓbaturprobatur
. 19. 291
Magi quomodo poßint dæ
mones cogere, & non alio
modo. 26. 299
Magi,
qũoquando
habentes fœdus
cũ
cum
aliquo dæmone principali, possunt cogere inferiores dæmones,
nõ
non
aut ipsum
principalem dæmonem. Et
quid si non habeant tale
fœdus. 27. 299
Magorũ
Magorum
facta licet nonnulla
fiant solum per
illusionẽ
illusionem
,
& præstigia
sensuũ
sensuum
, quòd
tamen quædam in re, &
secundum
existentiã
existentiam
fiant,
ostenditur. 5. 256
Magorum opera, quòd non
omnia sint uana, & conficta. 3. 255
Magorum tota opera, &
efficacia in quo fundetur.
28. 300
Magica ars, esto quòd sit alicuius efficaciæ, an tota
eiꝰ
eius
uis refertur circa illusionem sensuum, & imaginationis, ita quòd ex parte
rei nullus sequatur effectus, nec sint entia uera, et
naturalia, quæ à magicis
fiunt, sed solùm
præstigiũ
præstigium
& illusio oculorum. 4. 266
Magicorum opera, et mirabilia quæ
referũturreferuntur
, quòd
eorum plurima sint falsa,
conficta, & ex hominum
uanitate credita. 2. 254
Mediatores, qui pro alijs
cõ
tractuscontractus
constituunt simo
niacos, quas incurrant pœ
nas. 24. 138
Meritum, quòd nullo modo
proportionetur intentioni. 16. 35
Meritum quòd non duplicetur, nisi sit magna continuatio & perseuerantia
in actu. 18. 37
Meritum, quòd non solum
proportionetur
intẽtioniintentioni
,
sed quòd nec magna multitudo actuum remissorum
æquiualeat uni actui intenso, uel perfecto. 17. 35
Mortem sibi
cõsciscereconsciscere
, quomodo sicut semper
impiũ
impium
,
ita & mortem non solum
patienter, sed liberè etiam
subire, quòd
plerun
plerunque
consilium, nonnunquam præ
ceptum sit. 1. 101
N
Nauigare, & artem militarem exercere etiam cum
magno uitæ periculo seruatis circunstantijs (quæ
magis & ut
plurimũ
plurimum
contingunt)
ꝙ
quod
liceat. 32. 146
Papa quòd det clerico pensionem aliquam in alieno
beneficio, solùm quia sit
clericus, quòd non uideatur irrationabile. 51. 217
Papa, quòd in simonia, quæ
est iuris diuinis, æquè, uel
grauius poßit esse simo
niacus, sicut alius homo.
39. 202
Papa, quòd non poßit uendere sine uitio simoniæ ex
quacunque causa quodcunque beneficium ecclesiasticum. 44. 208
Papa, quòd non poßit dare
alicui pensionem aliquam
super beneficio ecclesiastico, qui nullum ministerium
ne
neque
temporale,
ne
neque
spirituale conferat in ecclesia, uel alio pio titulo. 50.
216
Papa quomodo si alicui iusto
uel iniusto titulo concedat pensionem sine obligatione ad aliquod ministerium spirituale, neque ratione alicuius tituli spiritualis, quòd talis pensio sit
merè temporalis. Et quomodo uendere talem pensionem, aut redimere pretio quolibet temporali,
nõ
non
sit simoniacum. 52. 217
Peccatum ueniale quòd nullum poßit tollere
gratiã
gratiam
,
dato quòd quilibet tollat
partem gratiæ. 22. 44
Pensio, quæ aßignatur alicui
super beneficium alterius
ratione alicuius ministerij
spiritualis, quòd licita est,
& honesta. 48. 214
Pensio
quæcun
quæcunque
, quam Papa imponet, uel ex officio
suo, uel ad alterius supplicationem, modò non sit
causa permutationis, &
sine obligatione ad aliquod officium, uel ministerium spirituale, quòd possit uendi, & sine simonia
redimi. Et an talis pensionarius teneatur ad
officiũ
officium
canonicum. 54. 219
Pontifices parati ad
dãdumdandum
beneficia
cõsanguineisconsanguineis
sine deliberatione, quòd peccent mortaliter. 29. 193
Præbendæ omnes militares,
quas commendas uocant,
quòd authoritate Papæ
poßint uendi pro
tẽporalitemporali
sine uitio simoniæ. 45. 212
Præceptum de non occidendo, quòd sit iuris naturalis, & non positiui, sicut
etiã
etiam
alia præcepta Decalo
gi,
secũdumsecundumauthorẽ
authorem
. 12. 128
Præceptum de
nõ
non
occidendo,
ꝙ
quod
semper fuerit æquale &
ante legem, & in lege, &
tempore Euangelij. 13. 128
Præcepto de non occidendo,
quòd non magis prohibeatur homicidium authoritate publica, quàm priuata. 16. 129
Præcepto hoc, Non occides,
quomodo prohibeatur omne homicidium, quòd
stando in lege naturæ sola
est malum, & irrationabile. 14. 118
Præcepto, Non occides, quid
& qualiter homicidium
prohibeatur. Et de triplici
opiniõeopinione
ibi recitata. 11. 125
Præstare obsequium pontifici, ut illa ratione posset
consequi beneficium, an,
& quando esset simoniacum. 37. 201
R
Ratio quòd nusquam sit, nec
unquam fuerit, nec erit,
ubi non sit notitia de Deo
probabilis, & cui omnes
teneantur rationabiliter
credere. 4. 356
Rationis ad usum
perueniẽsperueniens
,
qui nec Deum cognoscit,
nec potest cognoscere, an
talis poßit peccare. 8. 366
Rationis ad usum quilibet
perueniens, quòd non teneatur se conuertere in
Deum explicitè, distinctè,
& formaliter. 12. 388
Rationis ad usum quilibet
perueniens, quòd ad
actũ
actum
aliquem teneatur statim.
13. 290
Rationis ad usum quilibet
perueniẽsperueniens
, quòd teneatur
se conuertere in bonum eo
modo, quo tunc potest, id
est conformiter ad
cognitionẽ
cognitionem
, quam habet. 14. 392
Rationis ad usum quòd quis
poßit uenire, & pro aliquo tempore non habere
notitiam Dei. 5. 859
Rationis ad usum ueniens,
etiam si Deum non cognoscat, an talis poßit bene
moraliter agere. 6. 359
Rationis usus
primũ
primum
instans,
quid sit, uel quid uocetur.
Et quomodo deliberatio
non poßit esse libera, id
est, quòd sit in potestate ho
minis deliberare, & non
deliberare. 20. 348
Rationis usum an poßit aliquis habere circa aliquam
materiam, uel obiectum, et
non circa aliud, utpote circa materiam iustitiæ, &
non circa materiam temperantiæ, ut sit capax rationis ad
deliberãdumdeliberandum
, &
iudicandum an sit iurandum, uel nocendum alicui,
& non sit capax ad
consultandũ
consultandum
, de fornicatione
sed habeat se ad illam tanquam puerum. 16. 344
Rationis usum an poßit habere quis ad peccandum
uenialiter prius, quàm ad
peccandum mortaliter. 11
380
Rationis usum habere, quid
sit. 3. 326
Rationis usum habere sufficientem circa artes, qui
nõ
non
habeat circa materiam
moralem, quòd uideatur
poßibile. 17. 344
Rationis usum habere sufficientem circa artes, qui
non habeat circa
materiã
materiam
moralem, licet sit poßibi|
le, quòd tamen uideatur
multum difficile, uel nun
quāmquam
contingere. 18. 344
Rationis usum habere circa
aliquam materiam moralem, & non circa omnes,
putatur impoßibile ab authore. 19. 345
Rationis usum quòd unus homo habeat, & alius non,
unde proueniat. 8. 336
Rationis usum, quòd unus
homo habeat, & alius
nõ
non
,
poßit immediatè ex parte
intellectus, & uoluntatis
prouenire. 9. 337
Rationis usum quòd unus habeat, & alius non, quòd
talis differentia non proueniat ex aliquo habitu à
natura concreato, uel intellectu, uel in uoluntate,
qui solum sit in uno, &
non in alio, uel in puero,
& in adulto. 10. 337
Recentiorum dictum, quòd
detur tempus induciarum,
in quo aliquis potest deliberare, quòd sit uanum.
26. 350
Religionem si quis ingrediatur, an ille, qui eum reci
pit, poßit pro ingressu aliquid recipere. 12. 237
Restitutio pecuniæ acquisitæ
per simoniam, quòd non
sit de iure diuino. 4. 226
Restitutionem qui bona fide
fecit dando pauperibus,
uel illi, à quo accepit, an
teneat factum. 7. 233
S
Sacrificare homines Deo, ut
faciunt barbari, quòd sit
& iure diuino, & naturali prohibitum. 7. 79
Sepulturæ ius priuatum an
poßit quis obtinere, &
quomodo. 11. 237
Simonia aliqua, quòd sit omnino præcisè de iure
poposi
tiuo. 16. 175
Simonia an contingat circa
pensiones. 47. 213
Simonia an sit aliqua circa
ea quæ sunt uerè spiritualia, & secundum se & de
iure positiuo. Et quomodo
contractus aliquis, uel permutatio spiritualis secundum se de iure positiuo sit
simoniaca. 17. 176
Simonia omnis an sit iure diuino prohibita, & an ali|
Simonia, quomodo fortè esset, si preces, fauor, uel laus,
& amicitia deducerentur
in pactum. 35. 198
Simonia, quomodo esset, si fauor, uel preces, uel laus resoluerentur tanquam pretium in aliquod temporale. 34. 198
Simonia, quòd sit diuino iure
prohibita. 10. 170
Simonia, quòd sit illicita. 9.
170
Simonia, quòd sit iure naturali prohibita. 11. 171
Simonia, quòd in beneficijs
uniuersaliter sit de iure positiuo, & quomodo Papa
poßit ea uendere sine rationabili causa, & sine uitio simoniæ, uel ex rationabili causa, & sine peccato. 42. 205
Simonia, quòd non committatur nec circa scientiam,
aut doctrinam, nec circa
aliud spirituale à spirituali creato. 5. 163
Simoniæ crimen, an inter paganos, & idololatras esse
potuerit. 20. 187
Simoniæ definitio. Et quid sit.
Et unde sit dicta simonia.
2. 159
Simoniæ in definitione, quid
per emptionem, & uenditionem intelligitur. 7. 168
Simoniæ peccatum quòd in
lege naturæ & potuerit
esse, aut fuerit. 19. 186
Simoniæ
obiectũ
obiectum
circa quod
uersetur. 3. 160
Simoniæ peccatum, quòd in
lege scripta et potuit esse,
& fuit. 18. 185
Simoniacus an poßit esse
summus pontifex. 38. 202
Simoniacus an sit is, qui timore,
cõsanguinitateconsanguinitate
, precibus, & fauore, aut obsequio administrat spiritualia. 22. 188
Simoniacus an de iure naturali et diuino teneatur restituere, an de solo positiuo. 3. 222
Simoniaci pœna quæ sit. 16.
239
Simoniacum quòd sit, conferre officium ecclesiasticum pro obsequio, quum
tale obsequium est pecunia
|
æstimabile, ita quòd tandem
resoluitur in commodum
temporale. Et quid si non
adsit pactum expressum,
uel tacitum. 36. 199
Simoniacum quòd
nõ
non
sit conferre spirituale sine respectu ad commodum, uel incommodum, timore indignationis. 23. 189
Simoniacum utrum sit sperare beneficium spirituale
ex officio temporali. 40.
204
Simoniacè consecutus beneficium
ecclesiasticũ
ecclesiasticum
, quòd
nihil iuris
acꝗratacquirat
in illo,
ne
neque
faciat fructus suos, sed
teneatur resignare. 2. 222
Spirituale dare digno ex timore mali temporalis, ut
uitæ, aut exilij, aut carceris, dummodo hoc non redundet in aliquod commodum temporale, uel sit ex
pacto, aut aliquo modo
per modum pretij, quòd
non uideatur esse malum.
25. 190
Spirituale dare ex timore alicui digno, quòd uideatur
non esse malum. 24. 189
Spirituale, quòd in hoc proposito uocetur donum Spiritus sancti. 6. 166.
Spirituale quid dicatur in
materia simoniatica. 4. 161
Spiritualia promittere, an
sit simonia. 41. 205
Spiritualia, quòd sint aliqua
iure positiuo. Et quæ sint.
14. 174
T
Titulus triplex recipiendi
temporalia mediantibus
spiritualibus describitur.
18. 240
Temporale esto, quòd non
poßit aliquis recipere pro
spiritualibus titulo emptionis & uenditionis, an
aliquo titulo spirituali
poßint esse media ad aliquod temporale. 17. 239
V
Vendere Canonicatum simplicem, quòd
nõ
non
minus sit
simonia, quàm uendere beneficium cum cura animarum. 43. 207
Verba nulla, nec exorcismi,
quòd non habeant efficaciam infallibilem ad cogendum dæmones, &
arcendũ
arcendum
|
illos, ita ut semper sortiantur effectum suum. 24. 298
Vitam per abstinentiam ex
intẽtioneintentione
reddere breuíorem, quòd non liceat. 12. 95
Vitam quantum quis per alimenta poßit protelare,
ꝙ
quod
non teneatur. 13. 96
Vitam reddere
breuiorẽ
breuiorem
per
abstinentiam, utrum liceat. 11. 95
Vitæ conseruandæ ratione
quòd non sint omnia media adhibenda, sed solum
illa, quæ ad hoc sunt de se
& ordinata, & congrua.
35. 148
Vita quòd non sit in discrimine pro bonis temporalibus ponenda, inter quæ
gloria, honor, & fama reponuntur. 36. 149
Vitam abbreuiare quòd nullo modo liceat, etsi non te
neatur omnia media licita
etiam facere, ut sibi uitam
reddat longiorem. 33. 147
Vitam suam propriam quòd
quilibet teneatur conseruare per alimentum, probatur. 1. 51
Vsum rationis posse tolli per
habitus existentes in uoluntate, puta ex odio, uel
amore uoluntatis, quòd
sit probabile, posita etiam
omnimoda rectitudine ex
parte sensitiua. 13. 340
Vti
alimẽtisalimentis
, quibus uita breuior reddatur, quando non
esset peccatum. 14. 96
Vti quis singulari inedia, &
cibo nocuo, quando non
excusaretur à mortali peccato. 15. 97