9
¶ QVÆritur, an incurrat sentẽtiā sententiam excōicationis excommunicationis qui facit, aut omittit aliꝗd aliquid inuincibilitèr credens se incurrere excōicationẽ excommunicationem propter illud? V. Verbi g. gratia furatus sum decẽ decem aureos in ecclesia, & credo | inuincibilitèr quod ob illud crimẽ crimen sit possita excōicatio excommunicatio : cum tamẽ tamen non sit, est dubiũ dubium , an incurrā incurram ? Et videtur quod sic, quia qui facit actũ actum aliâs bonũ bonum , si cogitat esse malũ malum peccat propter illam cō scientiam conscientiam , ergo. Respōd. Respondeo quod in tali casu pecco mortalitèr, & incurro tantā tantam culpā culpam & poenā poenam , quantam incurrissem, si de facto fuisset imposita excōicatio excommunicatio pro illo opere, sicut ego cogito: quia consciẽtia conscientia est quæ dānat damnat , vel absoluit. Secũdó Secundó dico quod talis quādiu quamdiu habet illā illam cō scientiā conscientiam debet se in oĩbus omnibus habere, ac si verè esset excōicatus excommunicatus : nam aliâs peccauit propter cōsciẽtiā conscientiam quā quam habet. Tertiò dico quod talis de facto nullā nullam excōicationẽ excommunicationem incurrit. Probatur, quia ipse non potuit supra se ferre talẽ talem sententiā sententiam nec alius tullit, ergo. Itẽ Item , quia si ille cogitasset eodẽ eodem modo, quod propter illud opus occurrebat mortẽ mortem temporalẽ temporalem , non incurrisset illā illam propter solam suā suam imaginẽ imaginem , ergo. | Ad argumẽtũ argumentum in cōtrariũ contrarium dico, quod non est idẽ idem iudiciũ iudicium de culpa & de poena, nam culpa pẽdet pendet ex vniuscuius vniuscuiusque volũtate voluntate , poena aũt autem non nisi à iure, vel à iudice
Loading...