¶ QVÆritur, vtrum ipsemet excommunicatus teneatur vitare fideles? &
loquor de omnibus excommunicatis
quocunque modo. Respondeo, & sit
prima propositio,
excōmunicatus
excommunicatus
cuius
excōmunicatio
excommunicatio
est occulta non tenetur ratione
excōmunicationis
excommunicationis
abstinere in publico consortium aliorum,
&
cōmunionem
communionem
, etiam in diuinis, sed
potest & debet se in omnibus ita habere, ac si
nō
non
esset excommunicatus.
Hæc
ẽ
est
cōclusio
conclusio
Siluestri verbo
excō
municatio
excommunicatio
. 3. §. 5. Probatur nullus tenetur se infamare, imò omnes
tenent̃
tenentur
iure diuino & naturali ad
tuẽdam
tuendam
famā
famam
maximè
propriā
propriam
(curam habe de
bono nomine) ergo.
Itẽ
Item
quia quilibet
tenetur non scandalizare alios, sed si
|
excommunicatus secrete fugeret
aliorā
aliorum
consortia scandalizarentur illi nescientes causam, ergo
nō
non
debet fugere.
Secunda, publicè
excōmunicatus
excommunicatus
tenetur vitare alios fideles
tā
tam
in publico
quam in secreto: de hoc
nō
non
est
dubiũ
dubium
.
De quantitate publici excommunicati publice si communicet cum alijs in
diuinis & prohibitis, idem est
iudiciũ
iudicium
ac de peccato participantium cum eo,
non peccat ille magis
quā
quam
illi: excepto
quod fideles post
cōciliũ
concilium
Constātiẽse
Constantiense
habent facultatem inducendi excommunicatos non nominatim, nec propter notoriam clerici
percussionẽ
percussionem
, ad
aliqua in
quibꝰ
quibus
si se
intromitterẽt
intromitterent
ipsi
excōicati
excommunicati
nō
non
rogati, grauiter
peccarẽt
peccarent