¶ QVÆritur, vtrum vino consecrato possit misceri aliquis liquor non
cō
secratus
consecratus
? & si talis mixtio fiat, an sit totum consecratum? vel pars, aut nihil,
vel pars sic, & pars non? Hæc est grauis difficultas. Sanct. Tho. 3. p. q. 77. a.
8. ponit aliquas propositiones. Prima,
si misceantur duo liquores
diuerssarũ
diuersarum
specierum, si sint in quantitate
sufficiẽti
sufficienti
, & fiat perfecta mixtio,
vtrum
vtrumque
corrumpitur & fit vnum tertium. Secunda, si
misceātur
misceantur
duo liquores eiusdem speciei, & in quantitate sufficienti,
vtrum
vtrumque
corrumpitur, & fit vnum
tertiũ
tertium
. Tertia, si vino consecrato apponatur
tantũdem
tantundem
aquæ, vel alterius
liquoris, non manet ibi corpus Christi: iam enim non est vinum. Quarta si
|
vino consecrato misceatur aliud
vinũ
vinum
non
consecratũ
consecratum
eiusdẽ
eiusdem
speciei in
quā
titate
quantitate
sufficienti,
nō
non
manet ibi corpus
Christi. Sed hoc
vltimũ
vltimum
intellige
quā
dò
quandò
per multum tempus, & per
motũ
motum
magnum (quod raro continget) fieret
perfecta mixtio. Tunc enim non manerent partes vini consecrati, quia essent diuisæ sub intrantibus alijs vini superadditi. Vnde post
sumptionẽ
sumptionem
sanguinis ecclesia consueuit accipere bis
vinum, vt si manserit aliquid sanguinis assumatur. Dico ergo sine metu
quod etiam addito multo vino
nō
non
cō
secrato
consecrato
, manet ibi corpus Christi, &
sanguis eius, et consequentèr quòd in
secũda
secunda
ablutione, melius erit assumere plus aquæ quam vini: quia tunc
corrumpẽtur
corrumpentur
species vini.