¶ QVÆRItur, an sit præceptum de
sumptione eucharistiæ? S. Tho. 3. p. q.
80. a. 11. ponit duas conclusiones. Prima ex
pręcepto
præcepto
diuino tenentur omnes fideles
cōmunicare
communicare
. Patet Ioannis
6. nisi manducaueritis carnem filij hominis, & biberitis eius sanguinem,
nō
non
habebitis vitam in vobis. Item consuetum est in ecclesia infirmos
cōmunicare
communicare
, quod non est
pręceptum
præceptum
in iure
possitiuo
positivo
: & qui hoc transgreditur putat se graue malum fecisse, ergo
pręceptũ
præceptum
est in iure diuino. Hoc tenet Dur.
4. d. 9. q. 2. & Palu. d. 9. q. 1. Et hoc præ
ceptum
diuinũ
diuinum
obligat sicut alia præ
cepta affirmatiua tempore necessitatis: quando scilicet quis est in tali statu,
ꝙ
quod
iam probabilitèr credit se
nō
non
habiturum vlterius opportunitatem re|
cipiendi. Secunda conclusio. S. Tho.
Ex statuto
ecclesię
ecclesiæ
quilibet fidelis tenetur
cōmunicare
communicare
semel in anno: vt
patet in ca.
oĩs
omnis
vtrius
vtirusque
sęxus
sexus
. Qui
autẽ
autem
iā
iam
cōmunicauerit
communicauerit
in vita, & semel
in anno, in articulo mortis non
cōmunicans
communicans
propter negligentiam
quandā
quandam
non peccabit mortalitèr: vt bene dicit
Siluester verbo eucharistia, 3. Hoc patet, quia damnatis ad mortem non datur eucharistia. Verum est quòd hæc
est pessima consuetudo iudicum, præ
tendunt reuerentiam
eucharistię
eucharistiæ
, sed
sunt fabulæ: non putant se esse iudices
nisi occîdant, tamen non damnantur
tanquam rei peccati mortalis.