¶ QVÆRItur, vtrũ peccata per poenitentiam remissa reddeāt per sequẽs peccatum? Sāct . Tho. 3. p. q. 88. arti. 1. dicit quòd in peccato duo possunt cō siderari , vnum est ipsa culpa, alterum reatus ad poenam, & tunc ponit tres conclusiones. Prima peccatum nō potest reddire quantum ad culpam. Patet nam si sortes occîdit hominem & egit de illo homicidio poenitentiam: & iterum post poenitentiam furatus est, hoc vltimum peccatum furti non habet maculam homicidij. Secunda cōclusio , peccatum non reddit quātũ ad reatum poenæ sensus. Quia noua poena sensus debet̃ peccato huic nouo, & non illa prior. Tertia conclusio peccata pręterita reddeunt persequẽs peccatũ quantum ad poenam dāni aliquo modo: quia eadẽ poena dāni erit pro quolibet peccato: & eodẽ modo priuatur visione diuina. Et hoc modo intelligit̃ illud Iacobi, qui in vno peccauerit factus est omnium reus. Verũ est ꝙ peccata præcedẽtia dicuntur aliquo modo reddire per quandā ingratitudinem, ad istũ sensum, ꝙ grauius ẽ peccatũ quod nunc post remissa peccata fit, quā si prius non essent remissa peccata. Post remissionẽ em̃ iterum Deũ offendere magna ingratitudo ẽ . Hæc aũt grauitas quæ ratione ingratitudinis consurgit, cũ nō mutet speciẽ peccati secundũ oẽs , nō est de necessitate cōfitenda . Non em̃ est opus, vt dicat post sum mihi dimissa peccata adulteratus sũ . Patet igitur ꝙ peccata semel remissa non reddeunt per peccatum sequens. Sine poenitentia em̃ sunt dona Dei, Roman. 11.