Dubitans de cōsensu consensu coniugis quid facturus.

¶ SED quid si vnus coniugum habeat certas coniecturas quód alter cō iux coniux non consensit, vt quandò quis cō traxit contraxit cum puella quæ omnino respuebat tale cōiugiũ coniugium , tamẽ tamen victa fuit à parẽ tibus parentibus , an talis possit exigere & reddere debitũ debitum ? Scotus. 3. d. 4. & alij doctores dicunt, quod quando non cōstat constat quòd fuit timor cadens in virum constantẽ constantem , & quòd ex tali metu consensit, si illa dixit quòd accipiebat eum in virum, deponenda est conscientia, & licitum | est reddere & exigere debitum: & non est dubium de hoc. Si autem non possit conscientiam deponere, quia vidit maximam resistentiam puellę puellae , & modo dicit se non consensisse, dico quòd hac conscientia durante, nec potest petere, nec reddere: imo dico quod in tali casu esto illa petat, non potest vir reddere debitum, nec peccat per hoc: sed debet illi dicere quòd consentiat modo. Et si consentit, benè quidẽ quidem . Si autẽ autem dicat quod nec tunc vult consentire, non potest exigere, nec reddere: non est dubiũ dubium . Si autem sit dubium pro vtra vtraque parte deponat conscientiam, & petat & reddat. Quod si non potuerit conscientiā conscientiam deponere, non poterit petere, nec reddat debitum. Si verò habuerit formidinem quòd illa non consensit, dico quod sufficiet probabilitas pro altera parte, & agat contra illam formidinem. Et si in tali casu dicat quòd non consen| sit non credat ei: nam si crediderit non poterit ad eam accedere. Et si illa petierit debitum faciat eam prius cōsentire consentire & posteà reddat.
Loading...