¶ SED quid si vnus coniugum habeat certas coniecturas quód alter
cō
iux
coniux
non consensit, vt quandò quis
cō
traxit
contraxit
cũ
cum
puella quæ omnino respuebat tale
cōiugiũ
coniugium
,
tamẽ
tamen
victa fuit à
parẽ
tibus
parentibus
, an talis possit exigere & reddere
debitũ
debitum
? Scotus. 3. d. 4. & alij doctores dicunt,
ꝙ
quod
quando non
cōstat
constat
quòd
fuit timor cadens in virum
constantẽ
constantem
,
& quòd ex tali metu consensit, si illa
dixit quòd accipiebat eum in virum,
deponenda est conscientia, & licitum
|
est reddere & exigere debitum: &
nō
non
est dubium de hoc. Si autem non possit conscientiam deponere, quia vidit
maximam resistentiam
puellę
puellae
, & modo dicit se non consensisse, dico quòd
hac conscientia durante, nec potest petere, nec reddere: imo dico
ꝙ
quod
in tali casu esto illa petat, non potest vir reddere debitum, nec peccat per hoc: sed debet illi dicere quòd consentiat modo.
Et si consentit, benè
quidẽ
quidem
. Si
autẽ
autem
dicat
ꝙ
quod
nec tunc vult consentire, non potest exigere, nec reddere:
nō
non
est
dubiũ
dubium
.
Si autem sit dubium pro
vtra
vtraque
parte
deponat conscientiam, & petat & reddat. Quod si non potuerit
conscientiā
conscientiam
deponere, non poterit petere, nec reddat debitum. Si verò habuerit formidinem quòd illa non consensit, dico
ꝙ
quod
sufficiet probabilitas pro altera parte,
& agat contra illam formidinem. Et
si in tali casu dicat quòd non consen|
sit non credat ei: nam si crediderit
nō
non
poterit ad eam accedere. Et si illa petierit debitum faciat eam prius
cōsentire
consentire
& posteà reddat.