¶ QVÆRItur,
vtrũ
vtrum
qui contraxit
matrimonium possit ad
religionẽ
religionem
trā
sire
transire
? Respondeo, quòd
post
postquam
matrimonium est consumatum non potest
.
|
Et ita
tenẽt
tenent
omnes doctores. Et est determinatio ecclesiæ. Probat. S. Tho.
quia nullus potest dare alienum, sed
consumato matrimonio neuter coniugum est sui iuris: iuxta illud Pauli vir
sui corporis potestatem
nō
non
habet sed
vxor, ergo. Et de hoc sunt multa iura
in titulo de conuersione
coniugatorũ
.
coniugatorum
Sed ab hac regula generali sunt exceptiones. Prima
qñ
quando
vnus coniugum
cōmisit
commisit
adulterium, alter potest transire
ad
religionẽ
religionem
libere: vt habetur expressè ca. agathose. 27. q. 2.
Scũda
Secunda
exceptio
est si vterque coniugum voluerit profiteri religionem
tũc
tunc
licebit ambobus
ingredi eam. Est tamen
notandũ
notandum
ꝙ
quod
de
licentia vnius coniugis alter potest
trā
sire
transire
ad religionem, dummodo ille qui
dat licentiam ingrediatur etiam religionem, vel sit in ætate senili in qua
non sit ei periculum continentiæ.
Nā
Nam
si tale periculum ei immineret illa li|
centia nihil valeret, & professio alterius nulla esset. Si autem sit in ætate
tā
tam
senili
ꝙ
quod
iudicio prælatorum non sit ei
periculum de castitate, tunc potest dare
licentiā
licentiam
etiā
etiam
si alter coniux maneat
in seculo. De istis sunt multa loca in iure videatis vos illa. Dicit
etiā
etiam
Palu. 4.
d. 27. q. 3. quòd quotiescunque licet viro transire ad religionem, licet etiam
ei transire ad sacros ordines in seculo.
In nullo doctore hoc inueni, & credo
quòd dicit
verũ
verum
, quia tunc nullum est
impedimentum. Vnde si vxor
cōmissit
commissit
adulterium, maritus potest promoueri ad sacros ordines etiam si non intret religionem. Et idem
dicẽdum
dicendum
est
si vxor sit extra periculum
incontinẽ
tiæ
incontinentiæ
, & dederit viro licentiam.