¶ QVÆritur, an sit
peccatũ
peccatum
mortale
post
matrimoniũ
matrimonium
publicũ
publicum
de præsenti
accedere ad sponsam ante
solennitatẽ
solennitatem
nuptiarum quod etiam vocatur matri|
monium? Videtur quod sic, quia in c.
nostrates. 30. q. 5. est
prohibitũ
prohibitum
. Et
etiā
etiam
quia videtur
ꝙ
quod
sit quidam
contẽptus
contemptus
ecclesiæ. In contrarium est quia talis
vtitur re sua.
Caieta.
Caietanum
facit de hoc quæ
stionem & dicit quòd non est
peccatũ
peccatum
.
Patet quia in lege naturæ
nō
non
erat peccatum, & in iure non est prohibitum
tam
tamquam
mortale. Nam in illo ca. nostrates, dicitur quòd non seruare illas conditiones non esset mortale: & est iam
vsus in multis partibus, ergo non est
peccatum.
Idẽ
Idem
tenet Siluester verbo
debitum coniugale. §. 9. & allegat Innocentium, &
Antoninũ
Antoninum
, &
Hostiẽs
Hostiens
.
in ca. 1. de sponsalibus. Imo addit
ꝙ
quod
si
timetur aliquod periculum, vel si differuntur velationes, consulendum esset eis consumare matrimonium. Et
quòd hoc sit etiam de mente sancti
Tho. patet quia. 4. d. 28. ar. 2. 3. dicit
ꝙ
quod
si sponsus per verba de futuro petat
|
debitum á sponsa, si illa credit quòd
ipse accedat cum affectu maritali non
peccat reddens debitum, ergo multo
minus si sponsus per verba de præsenti petat. Sic igitur dicendum est, quòd
nō
non
est peccatum mortalè: imo
aliquā
dò
aliquandò
non erit nec veniale.