¶ QVÆritur, de causa
excōicationis
excommunicationis
an sit peccatum mortale? Quæstio
hęc
haec
potest duplicitèr intelligi. Primó de
iure. i. vtrum non debeat ecclesia
excōicare
excommunicare
, nisi propter mortale. Secun|
dò de facto, an si excommunicet propter veniale, vel aliud
factũ
factum
quod non
sit peccatum, excommunicatio tenet.
In primo sensu
cōmunis
communis
opinio est,
ꝙ
quod
nullus potest iure excommunicari, nisi propter mortale. Patet ex verbis domini Matthæi. 18. vbi tradita fuit potestas excommunicandi, si peccauerit in
te frater tuus &c. Clarum est quòd de
venialibus non requiritur illa diligentia. Item ex concilio Meldensi. 11. q. 3.
capit. nemo. Et hoc tenendum est pro
certo: licet aliquandò viderim oppositum defendi.
Secũdò
Secundò
dico, quòd licet
excommunicatio possit iure ferri pro
quolibet mortali, quia finis ipsius est
solus Christus vt patet. 1. Corinthio. 5.
quā
quam
tollit quodlibet mortale,
tamẽ
tamen
nō
non
debet ferri nisi pro grauissimis criminibus de quibus alitèr non speratur sanitas. Patet quia est vltima medicina
ecclesiastica, & nocet
plusquā
plusquam
si gla|
dijs feriretur: vt ait August.
Itẽ
Item
, quia
excōmunicatio
excommunicatio
non debet ferri quousque peccator non audiat ecclesiam.
Item, quia Paulus non meminit
excō
municationis
excommunicationis
, nisi propter incestum,
cũ
cum
tamẽ
tamen
essent plura alia crimina. Vndè patet,
ꝙ
quod
pro temporali
dāno
damno
non
potest ferri excommunicatio, nisi sit
nimis graue. Et quidem iudices pessimè faciunt, & grauitèr peccant concedendo
excōmunicationes
excommunicationes
pro rebus
leuibus,
por las
vbas
vuas
,
mā
çanas
mançanas
&c. Et
est vna de pessimis consuetudinibus
quorundam ministrorum ecclesiastica potestate
abutẽtiũ
abutentium
ista, quæ omnia
iam corrupta sunt. Et anathematis nomen, quo audito maiores nostri tremebant, & irrisioni nostris temporibus
expositum est. Et ego credo, quòd
istę
istae
excōmunicationes
excommunicationes
non obligant, nisi
præsumatur esse mortale id pro quo
feruntur: non enim de hoc dubito.