¶ SED
vtrũ
vtrum
, statim quòd homo peccat mortalitèr, possit
excōmunicari
excommunicari
?
Respond.
ꝙ
quod
non, quousque sit contumax & rebelis ecclesiæ. Patet Matth.
18. si peccauerit in te frater tuus corripe eum, adhibe tecum, dic ecclesiæ, &
vltimo venit excommunicatio, sit tibi
quasi ethnicus. Idem constat ex Paulo
hęreticum
haereticum
hominem post primam
& secundam admonitionem debita.
Vndè de iure nullus potest
excōmunicari
excommunicari
, nisi præcedat trina admonitio:
vt patet in cap. sacro sancta de senten.
excōmunica
excommunica
. Trina
tamẽ
tamen
admonitio
non est de essentia
excōicationis
excommunicationis
: vt benè notat Palude. d. 18. in. 4. &
Durā
Duran
.
ibidem, & Glosa in cap. prædicto, &
in ca. statuimus. Nec hoc est
cōtra
contra
euā
gelium
euangelium
, nam in euangelio ostenditur
ordo iuris, non tamen dicitur, quòd ille est necessarius. Verum est quòd
nō
non
expedit alitèr fieri quàm in
euāgelio
euangelio
|
expressum est. Nihilominus si quis semel admonitus
excōmunicaretur
excommunicaretur
ꝓ
per
mortali,
excōmunicatio
excommunicatio
esset valida.
Non dubito
tñ
tamen
quin admonitio sit de
essentia
excōmunicationis
excommunicationis
: ita quòd si
quis
excōmunicaretur
excommunicaretur
antequā
antequam
esset
admonitus,
excōmunicatio
excommunicatio
non teneret.
Cōtra
Contra
hoc potest fieri vnum argumentum, quia incurrentes
excōicationes
excommunicationes
latas in iure non
admonent̃
admonentur
prius,
vt patet de incendiarijs, de percussoribus
clericorũ
clericorum
&c. qui
quidẽ
quidem
ipso facto
incurrunt in
sententiā
sententiam
, ergo.
Respō.
Respondeo
ꝙ
quod
tales iam sunt admoniti ab ecclesia,
& à lege Christi prohibente talia crimina, & ista est sufficiens admonitio.