¶ QVÆritur, an incurrat
sentẽtiā
sententiam
excōicationis
excommunicationis
qui facit, aut omittit
aliꝗd
aliquid
inuincibilitèr credens se incurrere
excōicationẽ
excommunicationem
propter illud?
V.
Verbi
g.
gratia
furatus
sum
decẽ
decem
aureos in ecclesia, & credo
|
inuincibilitèr
ꝙ
quod
ob illud
crimẽ
crimen
sit possita
excōicatio
excommunicatio
: cum
tamẽ
tamen
non sit, est
dubiũ
dubium
, an
incurrā
incurram
? Et videtur
ꝙ
quod
sic,
quia qui facit
actũ
actum
aliâs
bonũ
bonum
, si cogitat esse
malũ
malum
peccat propter illam
cō
scientiam
conscientiam
, ergo.
Respōd.
Respondeo
ꝙ
quod
in tali casu
pecco mortalitèr, & incurro
tantā
tantam
culpā
culpam
&
poenā
poenam
, quantam incurrissem, si
de facto fuisset imposita
excōicatio
excommunicatio
ꝓ
pro
illo opere, sicut ego cogito: quia
consciẽtia
conscientia
est quæ
dānat
damnat
, vel absoluit.
Secũdó
Secundó
dico
ꝙ
quod
talis
quādiu
quamdiu
habet
illā
illam
cō
scientiā
conscientiam
debet se in
oĩbus
omnibus
habere, ac si
verè esset
excōicatus
excommunicatus
:
nā
nam
aliâs peccauit
propter
cōsciẽtiā
conscientiam
quā
quam
habet. Tertiò dico
ꝙ
quod
talis de facto
nullā
nullam
excōicationẽ
excommunicationem
incurrit. Probatur, quia ipse
nō
non
potuit
supra se ferre
talẽ
talem
sententiā
sententiam
nec alius
tullit, ergo.
Itẽ
Item
, quia si ille cogitasset
eodẽ
eodem
modo,
ꝙ
quod
propter illud opus occurrebat
mortẽ
mortem
temporalẽ
temporalem
,
nō
non
incurrisset
illā
illam
propter solam
suā
suam
imaginẽ
imaginem
, ergo.
|
Ad
argumẽtũ
argumentum
in
cōtrariũ
contrarium
dico,
ꝙ
quod
non
est
idẽ
idem
iudiciũ
iudicium
de culpa & de poena,
nā
nam
culpa
pẽdet
pendet
ex
vniuscuius
vniuscuiusque
volũtate
voluntate
, poena
aũt
autem
nō
non
nisi à iure, vel à iudice