¶ QVÆritur, an panis consecrationis debeat esse azimus. i. sine fermento? Respon. sanct. Tho. 3. p. q. 74. a. 4.
quòd non est de essentia
sacramẽti
sacramenti
,
ꝙ
quod
panis sit azimus, sed potest confici
etiā
etiam
|
in
fermẽtato
fermentato
, quia est verus panis.
Cō
ueniens
Conveniens
tamen est quòd quilibet consecret
secundũ
secundum
ritum suæ ecclesiæ. In
ecclesia autem circa hoc non est vnus
ritus solus, nam Græci conficiunt in
fermentato: vt dicit Grego. in regno.
Sed consuetudo latinorum consecrandi in azimo conuenientior est
quā
quam
cō
suetudo
consuetudo
Græcorum.
Nā
Nam
Christus celebrauit in azimo, vt patet Matth. 26.
prima autem die
azimorũ
azimorum
accesserũt
acceserunt
discipuli ad IESVM dicentes, vbi vis
paremus tibi commedere pascha? Et
Luc. 22. venit
aũt
autem
dies
azimorũ
azimorum
in qua
necesse erat occîdi pascha. Græci verò propter detestationem
Nazareorũ
Nazareorum
qui putabant legalia simul esse obseruanda
cũ
cum
euāgelio
euangelio
: quia in lege
Iudęorum
Iudaeorum
cōmedebantur
commendabantur
panes azimi, ipsi
elegerunt non consecrare in azimo.
Et
etiā
etiam
vt expressius
significarẽt
significarent
Christum ex carne, & diuinitate
factũ
factum
. Vn|
dè in hoc non sunt hæretici, nec peccant consecrantes in fermentato.