Sed illud tamen catholici quidam, contrario pœnitus ſenſurus ſenſu atque ratione, in dubiũ vocãt : an ad veram pœnitentiã pręter dolorẽ de peccato pręterito, ꝓpoſitũ exigatur, deinceps futura vitãdi : ita vt quẽadmodũ { Maioris. 4 di. 14. q. 1 & alma in eadẽ diſt. & quę ſtione. } pœnitentẽ vitã veterẽ deteſtari ſic & nouam animo concipere. ac proponere neceſ ſum ſit, Et quidem iuniores nonnulli, exiſtimant hoc propoſitum non eſ ſe in pœnitẽtia neceſ ſarium. Tum quoniam, vt vox ipſa præ ſe fert, pœnitencia, culpas præteritas reſpicit, non proſpicit futuras: quod & Diuus Tho. animaduertit. 4. diſt. 17. q. art. 2. q. 4. vbi aſ ſerit pœnitẽtiæ propriũ obiectũ eſ ſe peccatũ cõ miſ ſum : quate ait, ſecundum ſuam ſpeciẽ re ſpicit tantum peccatum pręteritũ . Tum etiã , quoniam ventura mala cauere, prudentiæ actus eſt, non pœnitentiæ. Non igitur animus futura vitandi ad veram pœnitentiam neceſ ſarium eſt.