Pœnitentiam ergo definituris, vt à facillimis ordiamur, tenenda primúm eſst ipſsius vocis origo. Nam ſsine huiuſsmodi notione rem de qua diſs ſserimus probè tenere nõ non poſ ſumꝰ possumus . Pœnitentiam itaq; itaque à pœna deriuari, nemo eſst qui poſssit ambigere. Pœna autem, vindicta quedam eſst præteritæ culpæ. Vnde & Priſsci authores, verbũ verbum pœnio, pro eo quod punio, vſsurpauere. Sed, & cùm rerum malè geſtarũ gestarum , quaſsi, vindicante natura, ipſsi intra nos de nobis ſsupplicium ſsumimus, tum, pœnitere propriè dicimur. Pœnitentiæ autem vocabulum tam etſsi latius pateat, vſsu tamẽ tamen doctiſsimorũ doctissimorum , in bonã bonam partẽ partem deflecti ſsolet: vt nõ non , niſsi quæ iu ſstè ꝓ pro culpis aſs ſsumitur, Pœnitẽtia Pœnitentia nũcupetur nuncupetur .