Cum autem amicus, pœnis amici non delectetur, & alioqui etiã (Ariſtotele authore) pœnæ medicamenta ſint, quæ velut per contrarium dolorem: morbum pellunt è voluptate progenitum, tertius pœnitẽtiæ finis eſt ſalus animi. Dolet namq; pœnitens, lachrymatur & gemit, vt per huiuſmodi quaſi antidotum, morbo ſpirituali medeatur. vt Diuus Thomas tertia parte. quæ ſt. 90. art. 3. docuit, & Auguſtinus tracta. in Pſal. 57. Sed & Hieronymus in Eccleſiaſtes caput ſeptimum, inquiẽs . "Nouit hirundo pullos de ſucco oculare chelidoniæ, & dictamum capræ appe tũt vulneratæ, cur nos ignoremus medicinã pœnitentiæ propoſitam eſ ſe peccãtibus ?" Eandem quoq; ſententiam eiſdẽ ferè verbis, Tertullianus dixit in libro de pœnitẽtia . Et Chry ſoſt. homil. 7. ad populum Antioch. "Iudices" (inquit) "cùm latrones ceperint, ac ſacrilegos, non quomodo ipſos meliores reddant cõ ſiderant : ſed quomodo ab ipſis peccatorũ pœ nas exigant: Deus autem cõtra : quum aliquẽ ceperit peccatorẽ , non conſiderat quomodo ſupplicium ſumat, ſed quomodo ipſum corrigat." Itaq; & iudex, pariter & medicus. &c. Paulus deniq; . 2. ad Corin. 7. "triſtitia" (ait) "quæ ſecundum Deum eſt, pœnitentiam in ſalutẽ operatur." Quamobrem, pœnitentiæ iudiciũ vt amicũ , ita quoq; ſalutare eſt, pluſquã vindicatiuum, cuius, ſcilicet, finis, non tã vindicta quàm vindicta ſalutaris eſt.