Obiicit tamen nobis
Lutherus apud Ro|
fenſs. ar, 5. Imò &
Eraſsmus in annotationibus
ſsuper tertium Matth. caput, quòd apud Græ
cos
μετὰνοια
nõ
non
pœna aut dolor e
ſst,
ſsed
reſipiſcẽtia
resipiscentia
: &
μετανοεῖν re
ſsipi
ſscere. At vbi interpres noui te
ſstamenti v
ſsurpat pœnitentiæ vocabulum, græco in fonte
μετὰνοια e
ſst. vbi pœ
nitent agite, Græca lectio habet
μετανοεῖτε,
non ergo in v
ſsu
ſscripturę
ſsacræ
pœnitẽtia
pœnitentia
dolor aut pœna e
ſst,
ſsed mutatio
cõ
ſilij
consilij
&
mẽtis
mentis
& pœnitere,
ſsapere po
ſst
erratũ
erratum
,
inſtituereq;
instituereque
animum ad
viuẽdum
viuendum
rectè. Scilicet hoc irrefragabili argumento, in illam hęræ
ſsim incidê
re Germani, vt crederent, veram
pœnitentiã
pœnitentiam
nihil aliud e
ſs
ſse, quàm
nouã
nouam
vitã
vitam
. Iuxta quod
Ambroſs. apud Magiſstrum. 14. diſst. ait, veram
pœnitentiam e
ſs
ſse, ce
ſs
ſsare à peccato. Hinc verò nos, paucis extricare
poſ
ſemꝰ
possemus
,
ſsi veteris interpretis, & Chri
ſstianorum omnium latinè
loquentium authoritate contenti, latini nominis
notionẽ
notionem
&
originẽ
originem
ſsequeremur:
q̃
que
ſsatis
(vt arbitror) ante nobis explicata e
ſst. Quin
etiam,
ſsi rerum ordo, fuerit diligenter in
ſspectus, re
ſsipi
ſscentia atque tri
ſsticia, v
ſsque adeò
ſsibi vici
ſssim hærent, vt,
ſsi alteram tollas,
vtrãque
vtramque
nece
ſs
ſse
ſsit e
ſs
ſse
ſsublatam. Etenim,
ſsi
ſsapis,
protinꝰ
protinus
incipit di
ſsplicere, quod placuit. Imò,
ſsi
erratũ
erratum
tuum
ſsemel intelligis, tu ip
ſse incipis,
tibi illico di
ſsplicere. Cùm verò, quicquàm di
ſsplicet quod placebat. id
quemadmodũ
quemadmodum
quo
|
tempore placuit delectabat, ita nece
ſs
ſse e
ſst,
cõ
triſtare
contristare
dum di
ſsplicet. Ac ne hunc quidem re
ſsipi
ſscentiæ
triſtitiæq;
tristiæque
nexum, arcanæ literę tacuerunt.
Geneſs. 6. Videns Deus quòd multa malitia hominum e
ſs
ſset in terra, pœnituit
eũ
eum
, quòd hominem feci
ſs
ſset, & tactus dolore
cordis intrin
ſsecus. En po
ſst
pœnitentiã
pœnitentiam
: dolor
cordis apponitur, &
Hiere. 31. Po
ſstquàm
cõ
uertiſti
conuertisti
me egii pœnitentiam, &
poſtquã
postquam
oſtẽ
diſti
ostendisti
mihi, percu
ſssi femur
meũ
meum
: in quæ verba
Hierony. Dolentis (inquit)
& plangentis. &
ſsuper errore pri
ſstino plorantis
indiciũ
indicium
e
ſst, vt
femur manu percutiat, &
ſtultũ
stultum
ſse ante fui
ſs
ſse fateatur. Dolor itaque, comes indiuiduus
e
ſst re
ſsipi
ſscentiæ.