Iu
ſstæ autem vindictæ duo
ſsunt genera: alterum publicum, in quo alius e
ſst reus, alius iudex, accu
ſsator, & te
ſstis: alterum priuatum, in
quo, & reus, & vindicationis admini
ſster
idẽ
idem
e
ſst. In illo, aliena culpa vindicatur: in hoc propria. Illa vindicta inuoluntaria patienti e
ſst:
|
hæc contra, voluntaria. Pœnitentię igitur nomen, non quam libet culpæ vindictam,
ſsed illam
voluntariã
voluntariam
de
ſsignat, qua reus ip
ſse
ſsponte pœnas eligit, vt in proprias culpas animaduertat.
Auguſstinus (ſsiue quis alius eius operis
fuit author) in libro de vera & falſsa pœnitentia. cap. 19. Pœnitere (inquit) e
ſst pœnam tene
re, vt
ſsemper puniat in
ſse
vlciſcẽdo
vlciscendo
, quod
cõ
miſit
commisit
peccando, &
cap. 8. Pœnitentia e
ſst quæ
dam dolentis vindicta, voluntariè punientis
in
ſse, quod
cõmiſiſ
ſe
commisisse
ſse, dolet. Quo &
Ambroſsius videtur alluſsiſs
ſse, ſsuper Pſsal. 27.
cõcione
concione
. 1. dicens. Plena e
ſst difinitio pœnitentię
cõ
memoratio
commemoratio
delictorum, vt vnu
ſsqui
ſsque peccata
ſsua, velut quodam quotidiani
ſsermonis
flagello ca
ſstiget, &
cõmiſ
ſa
commissa
ſsibi flagitia
condẽ
net
condemnet
. Literæ
quoq;
quoque
ſsacræ pa
ſssim
admonẽt
admonent
pœ
nitentiam agere, ad
quã
quam
profecto non exhortarentur, ni
ſsi
ſspontanea e
ſs
ſset
: nec
pœnitentiã
pœnitentiam
ab alio inflictam,
agendã
agendam
e
ſs
ſse monerent:
ſsed
potius patiendam. Quod no
ſstro in themate
etiam intelligitur
ſsi verba diligentius expendantur. Ni
ſsi
pœnitẽtiã
pœnitentiam
habueritis ait. Id
autẽ
autem
habere dicimur, quod in no
ſstra pote
ſstate e
ſst:
vt D.
Thom. annotauit. 1. p. q. 38. art. 1.