Quòd
ſsi latine vocis
nullã
nullam
rationem haberemus,
ſsi rerum item
conſequentiã
consequentiam
et
ordinẽ
ordinem
negligeremus, etiamnum, Luthero Era
ſsmo
que
oſtenderemꝰ
ostenderemus
Græcã
Græcam
μετανοὶας
vocẽ
vocem
pœ
nam
quoq;
quoque
ad
vindictã
vindictam
de
ſsignare. Cuius rei
te
ſstimonia
ſsi quis à nobis requireret, nihil e
ſs
ſset profecto. quod tam facile expedire
poſ
ſemꝰ
possemus
, ni
ſsi ad alia properaret oracio. Certè
Paulũ
Paulum
. 2. ad Corinth. 7. pro pœnitentia
μετάνοια
v
ſsurpa
ſs
ſse, vel proteruus inficiari non poterit
habent enim græca in hunc
modũ
modum
κ᾽ γρ κατάθεον λύϖκ, μετάνοιαν εις῀ σωτιρὶαν αμεταμ῾ελκτονκατεργαξεται
: hoc e
ſst. quæ enim
ſsecundum Deum tri
ſstitia e
ſst, pœnitentiam in
|
lutem non pœnitendam operatur. Quo loco
ſsi re
ſsipi
ſscentiam vertas,
ſsententiam in apo
ſstolo fal
ſsam efficies non enim tri
ſstitia re
ſsipi
ſscentiam operatur:
ſsed è diuer
ſso
reſipiſcẽtia
resipiscentia
tri
ſstitiam: at tri
ſstitia quæ
ſsecundum
Deũ
Deum
e
ſst
pœnitentiam hoc e
ſst voluntariam pœnam,
vindictamque culparum. No
ſster item Au
ſsonius loquentem pœnitentiam inducens:
ſsum
(inquit) dea, quæ facti, non
factiq;
factique
exigo pœ
nas, nempe vt pœniteat,
ſsic metanœa vocor.
Non igitur
ſsiue latinè pœnitentia,
ſsiue græ
cè menanœa, nouam
ſsolummodo vitam:
ſsed
& veteris odium
vindictamq;
vindictamque
ſsignificat. Sed
ais:
ſsi verbum verbo reddas,
μετανοία mutatatio cogitationis & mentis e
ſst, tran
ſsmentatio,
ſsi in hunc modum loqui latina con
ſsuetudo permitteret. Fateor equidem. At mentis mutatio e
ſs
ſse non pote
ſst, ni
ſsi mens diuertat à malo,
contraq;
contraque
accedat ad
bonũ
bonum
. quod
quia non fit gre
ſssibus corporis,
ſsed affectibus
animi, veterem
vitã
vitam
animus auer
ſsetur oportet, cum elegit nouam:
ſsic enim animi mutationem recta philo
ſsophia interpretatur:
quã
quam
ſsi haberent Lutherani, nihil ab illis præterea
exigeremus,
ſsi modo haberent eam, non
quã
quam
ſsibi fingunt ip
ſsi,
ſsed quam & verè et graphice
de
ſscribit
Ambroſsius. 2. lib. de
pœnitẽtia
pœnitentia
cap.
10. inquiens. Facilius inueni qui
innocentiã
innocentiam
ſseruauerint,
ꝗ̈
quam
qui
cõgrue
congrue
egerint
pœnitẽtiã
pœnitentiam
.
|
An qui
ſsquàm illam pœnitentiam putat, vbi
requirendæ ambitio dignitatis, vbi vini effu
ſsio, vbi copule coniugalis v
ſsus?
Renunciãdũ
Renunciandum
ſseculo e
ſst,
ſsomno ip
ſsi minus indulgendum
quàm natura po
ſstulat, interrumpendus e
ſst:
gemitibus, interpellandus e
ſst
ſsu
ſspiriis:
ſseque
ſstrandus orationibus: viuendum ita, vt vitali huic moriamur v
ſsui. Seip
ſsum
ſsibi homo abneget, & totus mutetur:
ſsicut quendam adole
ſscentem fabulæ
ferũt
ferunt
, po
ſst amores meretricios peregre profectum, & amore abolito regre
ſs
ſsum, veteri po
ſstea occuri
ſs
ſse dilectæ, quæ
vbi non interpellatam mirata, putauerit
nõ
non
recognitam, dixerit ego
ſsum:
reſpõderit
responderit
ille,
ſsed ego non
ſsum ego. Hanc mihi cogitationem atque animi transformationem,
ſsi præ
ſstiteris, iam ego de nomine nihil moror, Illa
re vera pœnitentia e
ſst, de qua nos in prę
ſsentia di
ſsputamus.