Quòd ſsi latine vocis nullã nullam rationem haberemus, ſsi rerum item conſequentiã consequentiam et ordinẽ ordinem negligeremus, etiamnum, Luthero Eraſsmo que oſtenderemꝰ ostenderemus Græcã Græcam μετανοὶας vocẽ vocem pœ nam quoq; quoque ad vindictã vindictam deſsignare. Cuius rei teſstimonia ſsi quis à nobis requireret, nihil eſs ſset profecto. quod tam facile expedire poſ ſemꝰ possemus , niſsi ad alia properaret oracio. Certè Paulũ Paulum . 2. ad Corinth. 7. pro pœnitentia μετάνοια vſsurpaſs ſse, vel proteruus inficiari non poterit habent enim græca in hunc modũ modum κ᾽ γρ κατάθεον λύϖκ, μετάνοιαν εις῀ σωτιρὶαν αμεταμ῾ελκτονκατεργαξεται : hoc eſst. quæ enim ſsecundum Deum triſstitia eſst, pœnitentiam in | lutem non pœnitendam operatur. Quo loco ſsi reſsipiſscentiam vertas, ſsententiam in apo ſstolo falſsam efficies non enim triſstitia reſsipi ſscentiam operatur: ſsed è diuerſso reſipiſcẽtia resipiscentia triſstitiam: at triſstitia quæ ſsecundum Deũ Deum eſst pœnitentiam hoc eſst voluntariam pœnam,
vindictamque culparum. Noſster item Auſsonius loquentem pœnitentiam inducens: ſsum (inquit) dea, quæ facti, non factiq; factique exigo pœ nas, nempe vt pœniteat, ſsic metanœa vocor. Non igitur ſsiue latinè pœnitentia, ſsiue græ cè menanœa, nouam ſsolummodo vitam: ſsed & veteris odium vindictamq; vindictamque ſsignificat. Sed ais: ſsi verbum verbo reddas, μετανοία mutatatio cogitationis & mentis eſst, tranſsmentatio, ſsi in hunc modum loqui latina conſsuetudo permitteret. Fateor equidem. At mentis mutatio eſs ſse non poteſst, niſsi mens diuertat à malo, contraq; contraque accedat ad bonũ bonum . quod quia non fit greſssibus corporis, ſsed affectibus animi, veterem vitã vitam animus auerſsetur oportet, cum elegit nouam: ſsic enim animi mutationem recta philoſsophia interpretatur: quã quam ſsi haberent Lutherani, nihil ab illis præterea exigeremus, ſsi modo haberent eam, non quã quam ſsibi fingunt ipſsi, ſsed quam & verè et graphice deſscribit Ambroſsius. 2. lib. de pœnitẽtia pœnitentia cap.
10. inquiens. Facilius inueni qui innocentiã innocentiam ſseruauerint, ꝗ̈ quam qui cõgrue congrue egerint pœnitẽtiã pœnitentiam . | An quiſsquàm illam pœnitentiam putat, vbi requirendæ ambitio dignitatis, vbi vini effu ſsio, vbi copule coniugalis vſsus? Renunciãdũ Renunciandum ſseculo eſst, ſsomno ipſsi minus indulgendum quàm natura poſstulat, interrumpendus eſst: gemitibus, interpellandus eſst ſsuſspiriis: ſseque ſstrandus orationibus: viuendum ita, vt vitali huic moriamur vſsui. Seipſsum ſsibi homo abneget, & totus mutetur: ſsicut quendam adoleſscentem fabulæ ferũt ferunt , poſst amores meretricios peregre profectum, & amore abolito regreſs ſsum, veteri poſstea occuriſs ſse dilectæ, quæ vbi non interpellatam mirata, putauerit non recognitam, dixerit ego ſsum: reſpõderit responderit ille, ſsed ego non ſsum ego. Hanc mihi cogitationem atque animi transformationem, ſsi præ ſstiteris, iam ego de nomine nihil moror, Illa re vera pœnitentia eſst, de qua nos in prę ſsentia diſsputamus.
Loading...