Ad ſecũdam secundam vero confutationem, in qua difficultas eſst maxima, ſsunt qui negant primam contritionem meritoriam eſs ſse, quam ego ſsententiam olim iuuenis tenere ſolebã solebam , nec enim poteram eam perſsuaſsionem induere, vt gratia habitualis qua iuſstificamur, prima contritione prior eſs ſset: quod tamen erat neceſs ſsarium, vt illa contritio eſs ſset meritoria: quippe, cum gratia & amicitia dei, totius meriti radix & origo ſsit, atq; atque id etiam. D. Tho. mihi ſsentire videbatur. 1. p. q. 62. art. 2. ad. 3. in hæc verba. Triplex eſst conuerſsio in Deum: vna quidem per dilectionem perfectam, quę eſst creaturæ iam deo fruentis. Et ad hanc cõ uerſionem conuersionem , requiritur gratia cõ ſumata consumata . Alia conuerſsio eſst, quæ eſst meritum beatitudinis, & ad hanc requiritur habitualis, gratia quæ eſst merendi principium. Tertia cõuerſio conuersio eſst, | per quam aliquis præparat ſse ad gratiã gratiam habendã habendam , & ad hanc non exigitur aliqua habitualis gratia, ſsed operatio Dei ad ſse animam cõuertentis conuertentis : ſsecundum illud, cõuertenos conuertenos domine, & cõuertemur conuertemur . &. 3. p. q. 89. art. 1. ad. 2. Actus inquit, primus pœnitẽtis pœnitentis ſse habet: vt vltima diſspoſsitio ad gratiam conſequẽdam consequendam : ſscilicet, contritio. Alij verò ſsequentes actus pœnitentiæ, procedunt iam ex gratia & virtutibus. Sed quoniam. D. Thomas. quẽ quem ego authorẽ authorem libentiſssimè ſsequor. 1. 2. q. 112. art. 2. ad. 1. contrariam ſsententiam tenet: concedo contritionem primam eſs ſse meritoriam gloriæ. Primò, quia eſst operatio amici Dei ordinata in finem ſsupernaturalem. Imò vt oſstenſsum eſst, in finem charitatis, ab ipſsa charitate ordinata ergo eſst meritoria.