Hoc tamen mouere nos nulla ratione debet: eſst enim in ſsignis diſcrimẽ discrimen inter homines offenſsos & Deum: ꝙ quod offenſsus homo, ab offẽ dente offendente id primũ primum exigit, nõ non vt ſse torqueat ꝑ per pœ nas. ſsed vt reddat honorẽ honorem , ablatũ ablatum per iniuriã iniuriam : tametſsi & illud quoq; quoque in partẽ partem cõpenſationis compensationis accipiat, ſsi is ꝗ qui offẽdit offendit de offenſsa præterita cõ triſtetur contristetur . At verô Deus, è ex cõtrario contrario ad primũ primum exigit, vt cũ cum volumus peccatũ peccatum admiſs ſsum cõ penſare compensare , triſstamur luamuſ q́; luamusque pœnas delicti cõ miſsi commissi : id verò ſsecundario requirit, vt honorẽ honorem & reuerentiã reuerentiam , quæ peccando detraximus, pœ nitendo rependamus. Cur ita? Nempe non ſsuam, ſsed noſtrã nostram quærit vtilitatem: quę videlicet in pœnis voluntariè pro peccatis aſs ſsumptis, maxima eſst. Nam (vt Chryſsoſsto. homil. 5. 6. &. 7. ad populum, elegantiſssimè tradit) nulla medicina appoſsitior, nullũ nullum remedium præ ſsentius aduerſsus peccata eſst, quàm triſstitia dolorq́; dolorque pro peccatis: & quemadmodum vermis lignum, tinea veſstem è ex quibus prodiêre conſsummunt, ita pœna matrẽ matrem è ex qua nata eſst, hoc eſst culpam, interimit. Metito Merito igi| tur. ea virtus per quam offenſsas Dei compẽ ſamus compensamus , pœnitentia nũcupatur nuncupatur : quæ videlicet pœnas voluntarias infligit: quibus vtiq́; vtique deus vel maximè placatur, quoniam iis vel maximè homo ſsanatur.