Hoc tamen mouere nos nulla ratione debet: eſt enim in ſignis diſcrimẽ inter homines offenſos & Deum: ꝙ offenſus homo, ab offẽ dente id primũ exigit, nõ vt ſe torqueat ꝑ pœ nas. ſed vt reddat honorẽ , ablatũ per iniuriã : tametſi & illud quoq; in partẽ cõpenſationis accipiat, ſi is ꝗ offẽdit de offenſa præterita cõ triſtetur . At verô Deus, è cõtrario ad primũ exigit, vt cũ volumus peccatũ admiſ ſum cõ penſare , triſtamur luamuſ q́; pœnas delicti cõ miſsi : id verò ſecundario requirit, vt honorẽ & reuerentiã , quæ peccando detraximus, pœ nitendo rependamus. Cur ita? Nempe non ſuam, ſed noſtrã quærit vtilitatem: quę videlicet in pœnis voluntariè pro peccatis aſ ſumptis, maxima eſt. Nam (vt Chryſoſto. homil. 5. 6. &. 7. ad populum, elegantiſsimè tradit) nulla medicina appoſitior, nullũ remedium præ ſentius aduerſus peccata eſt, quàm triſtitia dolorq́; pro peccatis: & quemadmodum vermis lignum, tinea veſtem è quibus prodiêre conſummunt, ita pœna matrẽ è qua nata eſt, hoc eſt culpam, interimit. Metito igi tur. ea virtus per quam offenſas Dei compẽ ſamus , pœnitentia nũcupatur : quæ videlicet pœnas voluntarias infligit: quibus vtiq́; deus vel maximè placatur, quoniam iis vel maximè homo ſanatur.