At verò non poſuerunt ſpecialem virtutẽ pœnitentiæ: vel quia non conſiderauerũt virtutem, niſi in ordine ad bonũ humanũ , pœ nitentia autem non eſt virtus ſpecialis niſi in ordine ad diuinam prouidentiam: quæ eſt re ſpõ ſio . D. Tho. diſt. 14. q. 1. art. 1. q. 3, ad quartũ , vel quod finis huius virtutis ſuperat omnem hominis rationẽ . Quod enim deus concilietur, eiuſque offenſa compẽ ſetur per pœ nas voluntariè aſ ſumptas, ratio naturalis nõ aſ ſequitur. Certè Tullius id fieri poſ ſe nõ putauit. Cuiꝰ . 3. acad. lib. verba hæc ſunt. "Quòd ſi liceret iis, qui in itinere deerraſ ſent , ſi vitam deuiam ſecutos , corrigere errorem pœniten do, facilior eſ ſet emẽdatio temeritatis." Quòd ſi liceret inquit, licet plenè, apud quos, nempe apud fideles, qui lumine fidei ſolum, intelligunt, clementiã Dei patris, pœnitendo poſ ſe placari: indulgentiam peccatorum penitẽ do poſ ſe comparari: compenſationem iniuriæ deo factę, pœnitendo poſ ſe fieri: morbos omnes animi pœnitẽdo poſ ſe aboleri, ea ratio naturalis non tenet: tenet fides,