Pœnitentia eſst virtus: quæ quidẽ quidem cõcluſio conclusio in dubitata apud Catholicos ſsemper fuit. Ni ſsi, quòd noſstra hac tempeſstate, quidam apud Hiſspanos hęretici, irridere cœperunt eos qui de peccatis commiſssis triſstarentur. Cuius erroris author, creditur eſs ſse Lutherus, qui nouam ſsolummodo vitam à pœnitentibus exigit, pœnas non exigit. At hic error (ne aures veſstras ſsanctorum teſstimoniis obtundã obtundam ) ex ſsacris literis reuĩcetur reuincetur . Baruch. 2. Anima quę triſstis eſst ſsuper magnitudine mali, & incedit curua & infirma, & oculi deficientes, & anima eſsuriens, dat tibi gloriam & iuſstitiam domino. 2. ad. Corinth. 7. Gaudeo, nõ non quia cõ | fol. 20r triſtati contr istati eſstis, ſsed quia contriſstati eſstis ad pœnitentiam, quæ enim ſsecundum Deum. &c. Et Pſsalm. 6. Laboraui in gemitu meo, lauabo per ſsingulas noctes lectum meum, & lachrymis meis ſstratum meum rigabo. Ecce Propheta ſsanctus & rex laborat, gemit lachrymatur. Vbi? in lecto: quantum? rigat: quam diu? per ſsingulas noctes. Ob vnam, ſscilicet, noctẽ noctem quã quam in iniquitate contraxerat, vitæ totius laborem, gemitum lachrymaſ q́; lachrymasque deſsignat, & poſst tan clarum & illuſstre Dauidis exemplũ exemplum , ſsunt qui in luce meridiana cæcutiant. Quorum ſstultitiam facile ſsanè erit redarguere, vel naturali ratiocinatione: quæ oſstendit dolorem de peccatis moderatum ob debitum finem eſs ſse laudabilem. Nam, quem errati piget qui caſstigat ſseipſsum: idq; idque maximè cauet ne rurſsus in eoſdẽ eosdem laqueos inducatur, is laude digniſssimus eſst.