Tertia concluſio. Cõtritio de ſingulis mortalibus ſpecialis & diſtincta, neceſ ſaria eſt ad ſalutem: non ſolùm neceſsitate præcepti, verùm etiam neceſsitate finis. Fuitq́; ſemper in omni lege neceſ ſaria, ſine ordine ad cõfeſsionem . Itaque non ſufficit contritio generalis, qua doleo me fuiſ ſe peccatorem, ſed requiritur ſpecialis quæ diſtinctè feratur in ſingula, vt ſi peccatis præteritis in memoriam reuocatis, uoluntas vnica contritione vniuerſa illa deteſtetur, velitq́; pro vniuerſis deo ſatisfacere. Hæc quippe ſat erit, hancq́; nos pœnitétiam ſpecialem, ac diſtinctã appellamus. Nã ſi vnico verbo ſacerdoti ſignificare poſ ſem diuerſa peccata mea, illa eſ ſet ſpecialis diſtinctaq́; confeſsio. Quo circa, cùm pœnitentia confeſsioq́; interior peccatorũ hominis, ad deũ ſit, vnicus ille actus qui fertur in peccata, diſtincta & ſpecialiter cognita, ſpecialis pœ nitentia & vocatur, & eſt. Aſ ſerimus autem, hanc non aliter requiri, ac rationẽ dati & accepti à diſpenſatore. Quamquidem confuſam & generalẽ nemo arbitraretur idoneam, di ſtinctam & ſpecialem omnes exiſtimarent neceſ ſariam.