Nec ego video, cur Chriſstus in Euangelio præceperit de ſsingulis exteriorem pœnitentiam, niſsi quia requirebatur interior de ſsingulis, vt exterius ſsignum viſsibile interiori rei ſsignatæ inuiſsibili reſsponderet. Non igitur (quod quidam arbitrantur) contritio ſspecialis propter confeſssionem exigitur: ſsed è ex diuerſso, confeſssio ſspecialis propter contritionem: vtraque autem propter iudicii naturam. Omnis quippe iudex, cui iudicandi eſst authoritas demandata, reorum delicta inquirere atque examinare debet ſspeciatim: vt iuxta culparum menſsuram, ſsit & pœnarum moderatio. Sic in euangelica lege, iudicium de peccatis Sacerdotibus delegatum eſst: qui, vt fideliter ſsuum munus exequantur, non habent eſs ſse | contenti ſsi peccata ſsolùm in genere cognoſs cant: ſsed habent interrogare etiam ſspecialia delicta, ac delictorum adiacentes circunſstantias. At in lege naturæ hoc iudicium erat ipſsi peccatori commiſs ſsum: vt ipſse idem, & eſs ſset teſstis & accuſsator & iudex. Vnde ait. Si im pius egerit pœnitentiam ab omnibus peccatis ſsuis, & fecerit iudicium. Et iterum. Feci iudicium & iuſstitiam: non tradas me calumniã tibus calumniantibus me. Quamobrem, peccator in propria cauſsa iudex effectus, niſsi expendat delicta ꝓ pria propria , niſsi diligenter ſseipſsum interroget & examinet, vt ex qualitate & quantitate culparũ culparum , imponat ſsibi pœnitentiæ modum certè infidelis iudicij, imò iniqui pœnas daturus eſst, apud æquiſssimum iudicem. Hæc naturæ ratio eſst: quis negat? huic ſsacrę literę cõ ſentiũt consentiunt : hanc ſsancti doctores inſinuãt insinuant : huius vim. D. Thomas intuitus, tertiam illam concluſionẽ conclusionem aſs ſseruit. Qua etiam aſs ſserenda, nos multa diximus non pœnitus abſsona, aut contemnenda. Sed ſsi quid melius quiſsquàm affere poterit, nobis volentibus & gratulantibus facturus eſst. De tertia igitur controuerſsia ſsatis.