Quibus eiſsdem argumentis, Scoti opinio refellenda eſst, qui in. 4. d. 14. q. 2. tenet ad cõ tritionem contritionem requiri certum intenſsionis gradũ gradum . Qui quidẽ quidem error falſso nititur fundamento. Credit enim Scotus attritionẽ attritionem acquiſsitam ex puris naturalibus, diſpoſitionẽ dispositionem eſs ſse ad gratiã gratiam . Et quoniã quoniam vidit non quãlibet quamlibet naturæ diſplicẽ tiã displicentiam , puta remiſs ſsam, idoneã idoneam eſs ſse ad iuſtificationẽ iustificationem , coactus fuit aſs ſserere, contritionẽ contritionem exigere certam intenſsionem magnã magnam ſsoli Deo cognitã cognitam . Verûm imaginatio hæc (ſsiue Scoti fuerit, ſsiue non fuerit, nam ſsi quis eum voluerit hoc errore liberare, cum hoc ego non magnopere pugnabo) imaginatio hæc (inquam) non modo falſsa eſst ſsed etiam periculoſsa & erronea, ne quod verbum atrocius dicam. Vltima nanque ad gratiam diſspoſsitio (vt no| bis demonſstratum eſst) auxilio Dei indiget ſspeciali. Quo auxilio poſsito ſsiue Deus moueat ad magnum dolorem ſsiue ad paruum intenſsiue, talis dolor contritio erit, ſsicut ad amorem charitatis, ſsiue Deus auxilio gratuito intenſse moueat voluntatem ſsiue remiſs ſse, ſsiue vt duo, ſsiue vt decẽ decem , actus charitatis erit. Iuſstus ſsiquidem habens charitatem infuſsam vt decem, poteſst actum amoris. Et cum de tali gradu requiſsito nulla poſssit eſs ſse Probabilitas, an ſscilicet habeamus illũ illum nec ne: certè de contritione nullum præceptum eſs ſset. Quod ne ipſse idem Scotus non admittit, eſs ſset enim ſstultum præceptum, quod ſsemper inuincibiliter ignoratur. Quinimo, teneretur homo ex toto conatu pœnitentiam agere, ne ex poneret ſse periculo talem gradum omittendi.
Loading...