Sed hi, primũ primum in eo fallũtur falluntur , quòd non vident intereſs ſse plurimum, inter ea quæ ſsolum neceſs ſsaria ſsunt, vt præcepta, & quæ neceſs ſsaria ſsunt etiã etiam , vt media, ſsine quibus ſsalus haberi non poteſst. Aiunt nanq; nanque , excuſsari hominẽ hominem à pœnitentia, & memoria peccatorum, cùm habet de peccato cömiſ ſo commisso vel ignorantiã ignorantiam inuincibilem, vel etiam diſtracionẽ distractionem , neceſ ſariã necessariam à peccatis cogitãdis cogitandis , quaſsi pœnitentia ſolũ solum eſs ſset, neceſs ſsaria, quia præcepta eſst: & nõ non itẽ item , ꝗ̈a quia mediũ medium ad ſsalutem neceſ ſariũ necessarium . Atqui in huiuſs modi mediis licet admittatur excuſsatio: ne homo peccet, quãdo quando ex ignorãtia ignorantia deſsunt, nõ non | tamen admittitur, vt ſsine illis homo ſsaluetur exempli gratia. Fides Chriſsti eſst ad ſsalutem neceſs ſsaria: quòd ſsi cui euangelium non annuncietur, excuſsabitur quidem à præcepto credendi, id eſst, non peccabit ex eo quòd nõ non credit in Chriſstum: ſsed vitam æternam minimè conſsequetur: ad quã quam conſequendã consequendam , Chri ſsti fidem habere neceſs ſse eſst. Atq; Atque idem de baptiſsmo dicere licet: ſsine quo nemo ſsaluus efficitur: ſsiue occupatus circa res alias, ſsiue oblitus baptiſsmi fingatur. Intelligimus ergo ad diuinam prouidentiam pertinere, vt quo voluit vel fidem vel baptiſsmum, medium ad ſsalutem præ ſstituere, facienti quod in ſse eſst, nũ quàm numquam deneget tale medium. Sic igitur, cùm pœnitentia ſsit, ad ſsalutem medium neceſs ſsarium, (quod abunde ſsacrarum etiam literarũ literarum teſstimoniis oſstenſsum eſst) diuinæ procurationis eſs ſse conuincitur, vt facienti quod poteſst ea ſsuggerat, quæ fuerint huic remedio adhibendo neceſs ſsaria.