Et certè cũ cum lex arffirmatiue affirmatiue præcipiat, pœ nitentiam agite, rurſumq́; rursumque ſsub mortis interminatione ſsubiungat, niſsi pœnitentiam habueritis, omnes ſsimul peribitis: intelligi non poteſst, quibus aliis verbis legiſslator huiuſsmodi præceptũ præceptum , ſsi vellet poſs ſset inducere. Omnis ſsiquidem virtutis operatio, quæ verbo imperandi a lege præ ſscribitur, aut in conſsilio eſst, aut in præcepto. De opere verò quod ſsolum in conſsilio eſs ſset, dici nulla ratione poſs ſset, niſsi hoc feceritis, peribitis. De pœnitẽtiæ pœnitentiæ igitur actu præceptum eſst, quod eo magis mihi perſsuadeo, quòd Ioannes Baptiſsta ſstatim à principio populo proponit: pœnitentiam agite, appropinquauit enim regnum cœlorũ cœlorum . Eandem quoq; quoque legem, eiſdemq́; eisdemque verbis Chri ſstus primitus inuulgauit, apoſtoliſq; apostolisque in uulgã dam uulgandam iuſssit. Nullo autem pacto veriſsimile ſsit, conſsilia legis ſstatim in initio à populis exigi. Quinimo, illud veriſsimilius eſst à turba præcepta, & ea quidem maximè neceſs ſsaria cum primis requiri: vnde & Mar. 1. pœnitemini (inquit) & credite euangelio: vt vtrunq; vtrunque tanquã tanquam neceſs ſsarium præceptum proponat, pœnitere, & euangelio credere.