Quòd ſsi volumus etiam rem hanc magis
premere, ſsine dubio peccator cui peccata memoriæ occurrunt, nec pœnitet, ſsi quem
actũ
actum
eliciat etiam pro tempore quo non tenetur
pœnitentiam agere, ſsemper peccat peccatum
nouum. Illud ſsiquidem obiectum volitionis,
qua volo non pœnitere etiam dum non teneor, nulla ratione honeſstari poteſst: cum actus oppoſsitus hoc eſst pœnitentia & contritio, omni tempore vſsque adeo bona & hone
ſsta ſsit, vt contrarius actus, quo pœnitere nolo, nullo vnquam tempore honeſsti rationem
habeat. Non aſs
ſsero
tamẽ
tamen
, eſs
ſse peccatum mortale, velle non pœnitere, tempore quo non
teneor: peccatum (inquam) mortale ex genere ſsuo: eſst tamen veniale, quia non habet obiectum honeſstum: actus verò indifferentes
ſschola noſstra penitus reijcit. Hunc igitur in
ſsenſsum. D. Thomas intelligendus eſst: vt ſscilicet, homo ſstatim teneatur, imò ſsemper, pœ
nitere de peccato commiſs
ſso:
nõ
non
poſsitiuè dolendo: ſsed negatiuè, non complacendo: quo
etiam ſsenſsu ipſse idem loquitur. 3. p. q. 84. arti. 8. vbi ſsecutus Auguſstinum lib. De
penitẽ
tia
penitentia
, cap. 19. & habetur De pœn. d. 3. c.
Pœnitẽ
| fol. 68r
tia
Pœnit
entia
eſst, & Hugo de S. Vict.
dicentẽ
dicentem
, quòd deus
abſsoluens
hominẽ
hominem
à vinculo culpæ & pœnæ
æternæ, ligat
eũ
eum
vinculo perpetuæ deteſstationis peccati, aſs
ſserit,
pœnitẽtiã
pœnitentiam
etiã
etiam
poſst remiſs
ſsum peccatum debere durare vſsque ad finem
vitæ. Quod egregiè annotauit Caietanus
in commetarijs ſsupra eundem art. nam, quòd
poſst
impetratã
impetratam
veniam per primam
cõtritionem
contritionem
, homo iterum
atq;
atque
iterum dolere teneatur, nulla ratione nititur niſsi cùm homo dubitat, an verè fuerit contritus: tum enim
locũ
locum
habet quod Iſsidor. tradit. 2. lib. De ſsum. bo.
Propitiatio Dei occulta eſst: ſsine intermiſssione flere neceſs
ſse eſst.