Ad
ſsextum argumentum. Licet
præceptũ
præceptum
negatiuũ
negatiuum
generale
ſsit, ne fiamus inimici Dei
per actum, quo inimititia
cõtrahatur
contrahatur
: at, ne
ſsimus inimici Dei
ſsecundum reatum, nullo negatiuo pręcepto
ſsumus a
ſstricti. Sicut enim de
amicitia habituali Dei, nullum præceptum
affirmatiuũ
affirmatium
e
ſst:
ſsic, de inimicitia, quæ
ſsecundum reatum e
ſst, qua
ſsi habitualis, nullum e
ſst
negatiuum, omnes
ſsiquidem leges, actus, vel
|
præcipuunt, vel prohibent, non habitus. Et
cùm obiicitur. Velle e
ſs
ſse Dei inimicium
ſecũ
dum
secundum
reatum etiam, e
ſst intrin
ſsecè malum, fateor id quidem, quia, vt volitio mala
ſsit,
ſsatis
e
ſst obiectum e
ſs
ſse malum,
ſsiue
ſecundũ
secundum
actũ
actum
ſsiue
ſsecundum
reatũ
reatum
, nam qui po
ſsitiuè vult
habitum habere vitij, vel etiam e
ſs
ſse reatu malus,
cõ
ſentit
consentit
in rem, quæ rectæ rationi aduer
ſsatur, imò adeò implicitè con
ſsentit in
culpã
culpam
ſsine qua nec habitum vitij habere, nec reatu
malus e
ſs
ſse pote
ſst, non tamen proinde
ſsequitur, quòd
ſsit præceptum de non per
ſseuerando in peccato:
ſsed
ſsolùm, ne velimus malum:
quod cum recta ratione pugnat. Atque (vt
vno verbo dicamus) velle Dei inimicitiam,
directè charitati aduer
ſsatur, at, non velle amicitiam eo,
ſscilicet, tempore, quo non teneor
velle, charitati non repugnat. Quare, negatur con
ſsequentia.