Primum itaque non ambigo. D. Tomam cum caeteris omnibus scholasticis authoribus in hanc sententiam es se, que partem huius controuersiae affirmatiue amplectitur. Imo illud est princeps argumentum, quo haec opinio refellitur, quod nouicia sit, & in re quae ad mores pertineat sine idonea ratione, communi theologorum sensui refragetur. D. itaque Thomas pro comperto sumit, de poe nitentia diuinae legis es se praeceptum, nec id semel dicit, sed s aepius. 4 d. 17. q. 2. artic. 2. q. 3. ad. 3. &. q. 3. artic. 1. q. 4. &. 3. p. quae stione. 84. artic. 7. ad. 1. &. 2. &. quae stionis. 85. articulo. 2 in argumento in contrarium. Et. 22. q. 62. articu. vltimo. Imo adeo quae. D. Thomas. art. illo. 2. quae stionis. 14. dixit, non modo haec refellunt, verum etiam confirmant. Nam si propositum non poenitendi speciale peccatum est, vt ibidem dicitur: qui fieri potest, vt de poe nitentia non sit speciale praecetum? Nempe si comedere praeceptum non es set, pro positum non comedenti specialis culpa non es set. Si ieiunandi praeceptum peculiare non es set, ne peculiaris quidem culpa es set, propositum non ieiunandi. Et hunc in modum cetera, que singulatim persequi longum est. Deinde, poe nitere est actus specialis virtutis. ad salutem neces sarius: ergo est in praecepto. Consequentia patet ex D. Tho. 22. q. 3. art. 2. &. 3. p. q. 68. art. 1. vbi as serit, ea quae sunt neces saria ad salutem cadere sub praeceptis diuinae legis: & re vera id ostendit (nisi me animus fallit) ratio manifesta, non enim aliter melius pos sumus iudicare an praeceptum sit legis de quarumque virtutum actibus, nisi ex eo quod ad finem legis sunt neces sarij. Porro, si finis primus legis idemque praecipuus sine actu cuiusquam virtutis constare non potest, conuincimur sane, de huiusmodi actu praeceptum legislatoris es se, nisi incipientem atque inprouidum in legibus neces sariis volumus defuis se. Atque haec certa regula & forma est de prae ceptis legis, siue naturae, siue scripturae, siue gratiae , siue humanae seu diuinae, philosophandi .