Primum itaque non ambigo. D. Tomam cum cæteris omnibus ſcholaſticis authoribus in hanc ſententiam eſ ſe, quę partem huius cõ trouerſiæ affirmatiuè amplectitur. Imò illud eſt princeps argumentum, quo hæc opinio refellitur, quòd nouicia ſit, & in re quæ ad mores pertineat ſine idonea ratione, communi theologorum ſenſui refragetur. D. itaq́ue Thomas pro comperto ſumit, de pœ nitentia diuinæ legis eſ ſe præceptum, nec id ſemel dicit, ſed ſ æpius. 4 d. 17. q. 2. artic. 2. q. 3. ad. 3. &. q. 3. artic. 1. q. 4. &. 3. p. quæ ſtione. 84. artic. 7. ad. 1. &. 2. &. quæ ſtionis. 85. articulo. 2 in argumento in contrarium. Et. 22. q. 62. articu. vltimo. Imò adeo quæ. D. Thomas. art. illo. 2. quæ ſtionis. 14. dixit, non modo hæc refellunt, verùm etiam confirmant. Nam ſi propoſitum non pœnitendi ſpeciale peccatũ eſt, vt ibidẽ dicitur: qui fieri poteſt, vt de pœ nitentia non ſit ſpeciale præcetum? Nempe ſi comedere præceptum non eſ ſet, pro poſitum non comedenti ſpecialis culpa nõ eſ ſet. Si ieiunandi præceptum peculiare non eſ ſet, ne peculiaris quidem culpa eſ ſet, propoſitũ non ieiunandi. Et hunc in modũ cetera, quę ſingulatim perſequi longum eſt. Deinde, pœ nitere eſt actus ſpecialis virtutis. ad ſalutẽ neceſ ſarius: ergo eſt in præcepto. Conſequentia patet ex D. Tho. 22. q. 3. art. 2. &. 3. p. q. 68. art. 1. vbi aſ ſerit, ea quæ ſunt neceſ ſaria ad ſalutem cadere ſub præceptis diuinæ legis: & re vera id oſtendit (niſi me animus fallit) ratio manifeſta, non enim aliter melius poſ ſumus iudicare an præceptum ſit legis de quarumcunq; virtutum actibus, niſi ex eo quòd ad finem legis ſunt neceſ ſarij. Porrò, ſi finis primus legis idemq́; præcipuus ſine actu cuiuſquàm virtutis conſtare non poteſt, cõuincimur ſane, de huiuſmodi actu præceptũ legiſlatoris eſ ſe, niſi incipientem atq; inprouidum in legibus neceſ ſariis volumus defuiſ ſe. Atque hæc certa regula & forma eſt de præ ceptis legis, ſiue naturæ, ſiue ſcripturæ, ſiue gr̃ æ , ſiue humanæ ſeu diuinæ, philoſophãdi .