Durandus tamen. d. 17. q. 15. hanc quidem
rationem calumniatur, ſsed eam tuetur Paludanus. q. 5. eiuſsdem diſstinctionis: ac multo
etiam magis Adrianus. q. 4. De confeſssione.
Nos verò fatemur, concluſsionem mathematica demonſstratione planè exploratam haberi non poſs
ſse: ſsed fide posita, afferuntur argumenta, quæ probant, conſsentaneum eſs
ſse, ita
fieri oportere. Ac revera, cùm huius
ſacramẽ
ti
sacramenti
finis, non tam vindicare ſsit, quàm ſsanare
(non enim venit filius hominis in mundum,
vt iudicet mundum, ſsed vt ſsaluetur mundus
per ipſsum, Ioannis. 3.) notitia, neceſs
ſsaria iudici ad hoc ſsalutare iudicium, ex tali fine ſsalutis depromenda eſst.
Tantũ
Tantum
itaque criminum
pœnitens confeſs
ſsori debet manifeſstare,
quã
| fol. 104r
tum
qua
ntum
opus erit ad ſsalubre pœnitentis
iudiciũ
iudicium
,
atque vindictam. Et quemadmodum leges
conſsiderant, quod plerumque neceſs
ſse eſst: raros autem euentus negligere ſsolent ſsic & rationes legis in ea ſspectant, quæ plurimum accidere ſsolent: quæ verò rarenter incidunt,
nec legem, nec racionem legis infirmant.
Cõ
pertum
Compertum
ſsit igitur, confeſssionem peccatorum
integram eſs
ſse oportere. Sed, an id ſsit de iure diuino, in dubium vertitur. Cui tamen (no
longas moras trahamus) breuiter reſspondetur, confeſssionis integritatem ex diuina in
ſstitutione fuiſs
ſse. Qui enim confeſssionem in
ſstituit, non mancam & mutilam, ſsed
integrã
integram
inſstituit. Dei quippe perfecta ſsunt opera.