Durandus tamen. d. 17. q. 15. hanc quidem rationem calumniatur, ſsed eam tuetur Paludanus. q. 5. eiuſsdem diſstinctionis: ac multo etiam magis Adrianus. q. 4. De confeſssione. Nos verò fatemur, concluſsionem mathematica demonſstratione planè exploratam haberi non poſs ſse: ſsed fide posita, afferuntur argumenta, quæ probant, conſsentaneum eſs ſse, ita fieri oportere. Ac revera, cùm huius ſacramẽ ti sacramenti finis, non tam vindicare ſsit, quàm ſsanare (non enim venit filius hominis in mundum, vt iudicet mundum, ſsed vt ſsaluetur mundus per ipſsum, Ioannis. 3.) notitia, neceſs ſsaria iudici ad hoc ſsalutare iudicium, ex tali fine ſsalutis depromenda eſst. Tantũ Tantum itaque criminum pœnitens confeſs ſsori debet manifeſstare, quã | fol. 104r tum qua ntum opus erit ad ſsalubre pœnitentis iudiciũ iudicium , atque vindictam. Et quemadmodum leges conſsiderant, quod plerumque neceſs ſse eſst: raros autem euentus negligere ſsolent ſsic & rationes legis in ea ſspectant, quæ plurimum accidere ſsolent: quæ verò rarenter incidunt, nec legem, nec racionem legis infirmant. Cõ pertum Compertum ſsit igitur, confeſssionem peccatorum integram eſs ſse oportere. Sed, an id ſsit de iure diuino, in dubium vertitur. Cui tamen (no longas moras trahamus) breuiter reſspondetur, confeſssionis integritatem ex diuina in ſstitutione fuiſs ſse. Qui enim confeſssionem in ſstituit, non mancam & mutilam, ſsed integrã integram inſstituit. Dei quippe perfecta ſsunt opera.
Loading...