At ſsecundum reſspondet D. Thomas, (eſst enim primum argumentum illius ſsecundi articuli) quòd contritio virtualiter pertinet ad exteriorem pœnitentiã pœnitentiam , in quãtum quantum implicat propoſsitum confitendi & ſsatisfaciendi. Contritio ſiquidẽ siquidem (vt rectè Caietanus admonuit) non quomodocunq; quomodocunque eſst pars huius ſsacramenti: ſsed quatenus refertur ad claues Eccleſsiæ, habet enim pars, in eo quòd pars, ordinẽ ordinem ad totum, & ad reliquas partes. Sic ergo contritio accepta, includit voluntatẽ voluntatem compenſsandi delictum ad arbitrium ſsacerdotis: qua con ſsideratione initium eſst & ratio exterioris pœ nitentiæ. Cõ ſtat Constat autem, interiores actus hoc modo ad exterius iudicium pertinere, aliter enim iudicatur offendens ex odio, aliter offendens ex ira. Compenſsatio item pœnitentiæ, niſsi ſsponte fiat à reo, non eſst reconciliatiua. Quare velle compenſsare delictũ delictum , quod in cõtritione contritione clauditur, eſst prima huius iudicii pars, quod eſst nö non ſolũ solum vindicatiuũ vindicatiuum , ſsed cõ | conciliatiuum. Non igitur oportet, quamlibet partem huius ſsacramenti eſs ſse ſsenſsibilem, ſsed ſsatis eſst, ſsi ſsit ratio, quare aliæ partes ſsenſsibiles ad hoc ſsacramentum & iudicium pertineãt pertineant . Idq́; Idque eò magis, quòd hoc forum interius eſst, quò nihil vetat, actus etiam interiores referri.