Denique, cùm de
ſsatisfactione ad
arbitriũ
arbitrium
ſsacerdotis præceptum
ſsit, (vt nos proximè definiemus) certè
ſsatisfactio e
ſst ad
ſalutẽ
salutem
nece
ſs
ſsaria,
nã
nam
ſsi
nõ
non
e
ſs
ſset,
nõ
non
e
ſs
ſset in præcepto. Ac revera fru
ſstra fui
ſs
ſsent
ſsacerdotes iudices
cõ
ſtititi
constituti
,
ſsi eorum
ſsententiæ parêre non e
ſs
ſset nece
ſs
ſsarium. Inanis enim e
ſst autoritas iudicandi,
quę impunè reiici pote
ſst:
idq́;
idque
eò magis, quòd
|
iudicium hoc non e
ſst ad
dirimẽdas
dirimendas
lites,
ſsed
ad vindicanda
ſscelera. Et quod iudicibus nece
ſs
ſsarium e
ſst,
ſscilicet, pœnam in dicere reis,
ne
ſsint iudices iniqui: id nos exequi nece
ſs
ſsariò debemus, ne fal
ſsi pœnitentes &
inobediẽ
tes
inobedientes
tum videamur, tum etiam
ſsimus. Nec argumentum quod in contrarium in
ſsinuamus
operę pretium e
ſst nunc eludere: partim,
ꝙ
quod
facile e
ſst: partim, quòd po
ſstea eluere debemus.
Quapròpter eadem argumenta confutanda
ſsunt, quæ à principio huius controuer
ſsiæ fecimus.