Denique, cùm de ſatisfactione ad arbitriũ ſacerdotis præceptum ſit, (vt nos proximè definiemus) certè ſatisfactio eſt ad ſalutẽ neceſ ſaria, nã ſi nõ eſ ſet, nõ eſ ſet in præcepto. Ac revera fruſtra fuiſ ſent ſacerdotes iudices cõ ſtititi , ſi eorum ſententiæ parêre non eſ ſet neceſ ſarium. Inanis enim eſt autoritas iudicandi, quę impunè reiici poteſt: idq́; eò magis, quòd iudicium hoc non eſt ad dirimẽdas lites, ſed ad vindicanda ſcelera. Et quod iudicibus neceſ ſarium eſt, ſcilicet, pœnam in dicere reis, ne ſint iudices iniqui: id nos exequi neceſ ſariò debemus, ne falſi pœnitentes & inobediẽ tes tum videamur, tum etiam ſimus. Nec argumentum quod in contrarium inſinuamus operę pretium eſt nunc eludere: partim, ꝙ facile eſt: partim, quòd poſtea eluere debemus. Quapròpter eadem argumenta confutanda ſunt, quæ à principio huius controuerſiæ fecimus.