Ad illud igitur explicandum prius aggrediamur, An confeſssio, quæ ſsacerdotibus in aurem fit, euangelico iure ſsit pręcepta. Suadetur enim non eſs ſse. Primùm, quia tale præceptũ præceptum diuini iuris nullo ſsacrarum literarum loco reperitur. Quod ſsi ita eſst, vt certè videtur eſs ſse, non eſst cur diuini iuris pręceptũ pręceptum eſs ſse fingamus. Dein de. Si confeſssio diuinæ inſstitutionis eſs ſset, eius quoq; quoque integritas ab euangelico iure proficiſsceretur: vnde fieret vt & pœ nitens omnium peccatorum & ſspecies & numeros dicere, & confeſs ſsor ſsolicitè vtrum que interrogare deberet, quod eſs ſset re vera moleſstiſssimum. Ac præterea non liceret eccleſsię vlla ex cauſsa confeſssionem partiri. At partitur: vt, cùm ſsunt caſsus reſseruati, abſsoluit Romanus pontifex ab iliis: pro aliis verò non re ſseruatis remittuntur pœnitentes ad proprios ſsacerdotes. Nõ Non igitur diuinæ inſstitutionis eſst omnia ſsimul peccata ſsacerdoti confiteri.