Ad primum argumentũ argumentum . Iam oſstendimus locum in euangelio Ioannis, vnde confeſssionis præceptum ducitur. Nam quod Caietanus in cõmentariis commentariis ſsuper hunc locum aſs ſserit: in ſstitutionem ſsacramenti pœnitentiæ inde haberi, non præceptũ præceptum : certiſssimè ſsaluabitur. Habetur enim neceſssitas comparendi corã coram iudicibus à Chriſsto conſstitutis, atq; atque ex conſequẽ ti consequenti præceptum confeſssionis: ſsine qua peccata noſstra à ſsacerdotibus iuſstè ac prudenter diſs cerni, iudicariq́ue non poſs ſsunt. Iam, quod hę retici tradunt, Innocentium tertiũ tertium fuiſs ſse confeſssionis auricularis autorem, imprudenter errant. Leo ſsiquidem Papa multis annis ante Innocentium præcepit confeſssionem, non publicè fieri, ſsed occultè. Quinetiam aſs ſseruit contra apoſstolicam regulam publicam confeſssionem poſstulari: vt patet epiſstola. 57. ad epiſscopos Campanię: &. 69. ad Theodorum epiſscopum. Huius etiam iudicii ſsacramentalis apud ſsacerdotes meminit Innocẽtius Innocentius primus in epiſstola ad Decentium capi. 7. Sed & Clemens in. 1. epiſstola ad Iacobum fratrem domini, Petrum apoſstolum tradidiſs ſse refert, | cogitationes etiam malas oportere Chriſstianos mox ad Chriſstum illidere, & ſsacerdotibus domini manifeſstare. Eius etiam eſst mentio apud Hieronymum in illud Ecccleſsiaſst. 10. Sim ordeat ſserpens in ſsilentio &c. Nam quod ſsuper Pſsal. 84. referri ſsolet, forſitã forsitan reiicietur, quòd cõmentaria commentaria illa, an D. Hieronymi ſsint, incertum eſst: quemadmodum lib. 2. De viſsitatione infirmorũ infirmorum : & libellus Ad comitem, & liber De vera & falſsa pœnitentia, D. Auguſstini eſs ſse negantur. Sed eſst tamen in Auguſstino locus, quẽ quem euertere ne Eraſsmus quidem poſssit: in lib. 3. De baptiſsmo contra Donatiſst. cap. 17. &. 18. vbi nititur iudicium hoc ſsacerdotale eodem hoc ipſso Ioannis aſs ſserere teſstimonio: vide etiã etiam , tractatu. 2. in Pſsal. 101. ſsuper illud, Vt audiret gemitus compeditorum. Cyprianus quoq; quoque ſsermone. 5. De lapſsis, etiam eos, qui corde tantũ tantum lapſsi ſsunt, docet, hoc ipſsum, apud ſsacerdotes Dei dolẽter dolenter debere confiteri. Pœnitentiæ huius inſsuper, quæ apud ſsacerdotes fit, mentionẽ mentionem fecit Tertulianus in libro. De pœnitentia. Ambroſsius autẽ autem lib. 1. De pœnitentia cap. 2. hanc ſsententiam eodem, quo & nos Ioannis teſstimonio confirmat. Nam alia, quæ ſsolent afferri, vt eſst illud Iaco. 5. Cõfitemini Confitemini alterutrũ alterutrum etc. Et illud Lucæ. 17. Ite oſtẽdite ostendite vos ſsacerdotibus &c. non adeò firma vident̃ videntur aduerſsus hęreticos teſstimo| nia, tametſsi dici etiam facilè poterat, quòd licet ex ſsacra ſscriptura huiuſsmodi præceptum non haberetur: habetur tamen ex traditione Chriſsti & apoſstolorum: quem admodum & alia pleraq́ue naturę fidei documenta. Quòd ſsi rara apud antiquos ſsecrætæ cõfeſsionis confessionis mẽ tio mentio eſst, frequẽs frequens verò publicæ, vt in Cõcilio Concilio Niceno ca. 9. & aliis itẽ item plurimis, ad ſsanè nihil noſstræ huic definitioni aduerſsatur. Oſtõ ſum Ostensum eſst ſsi quidem, non ſsolum ex traditione maiorum, verumetiam ex euangelico teſstimonio: confeſssionem peccatorum ſsacerdoti fieri debere: quod quidem eſst de neceſssitate ſsacramenti. Secreram verò, aut publicam confeſs ſsionem fieri, prudentiæ eſst naturali relictum quæ dictat, vt occulta peccata occultè, publica, publicè iudicentur.
Loading...