Hinc verò facilè patet, quid in ea quæ ſstione tenendum ſsit, quæ Adrianum poſst quin| tam quæ ſstionem de confeſssione, dubio. 7. malè habuit, An, cùm pœnitens ignorat, aliquam circunſstantiam non eſs ſse peccatum, & propterea non confitetur, oporteat confeſs ſso rem interrogare, & commonere. Et quidem, cùm ignorantia eſst vincibilis, nulla controuerſsia eſst: ſsed pœnitentem etiam inuincibiliter ignorantem confeſs ſsor admonere tenetur illius peccati aut circunſstantiæ, quæ ex ignorantia præteritur, ſsiue præceptum diuinum ſsit, ſsiue humanũ humanum : quia moralirer loquendo, vt theologos decet, confeſs ſsor tacens & abſsoluens penitentem errantem circa materiam peccati mortalis, ſsuo opere probat: cõfirmat confirmat q́ue pœnitentis errorem. Mox etiã etiam , quia confeſs ſsor doctor eſst, ad quem accedit pœnitens, tanquàm ad vicarium Dei, vt inſstruatur: vnde infideliter ageret contra magiſsterium ſsibi cõmiſ ſum commissum , niſsi doceret errantẽ errantem , liquet enim pœnitentes accedere ad confeſs ſsores, non ſsolùm vt abſsoluantur, ſsed vt inſstruantur. Nam etſsi confeſs ſsor, quatenus confeſs ſsor eſst, non ſsit niſsi aut iudex, aut medicus, at, quia proprius ſsacerdos & paſstor, & doctor eſst, (ad Epheſsios 4.) fit in de, vt omnes leges tam diuinas, quã quam humanas, quę ſspectant ad pœnitentem, eum docere teneatur: vnde in Concilio Vuomartienſsi iam citato, interrogationes etiam proponuntur, quæ ad pœnitentis eruditionem | neceſs ſsariam pertinent. Quia verò proprii ſsacerdotes vicarios conſstituunt ſsui muneris & officii delegatos, ſsentiant qui vices ſuſcipiũt suscipiunt propriotũ propriorum ſsacerdotum, id ſsibi negotii dari, vt non modo pœnitentes & audiãt audiant , & abſoluãt absoluant verumetiam erroribus amotis inſstituant.
Loading...