Hinc verò facilè patet, quid in ea quæ
ſstione tenendum
ſsit, quæ Adrianum po
ſst quin|
tam quæ
ſstionem de confe
ſssione, dubio. 7.
malè habuit, An, cùm pœnitens ignorat, aliquam circun
ſstantiam non e
ſs
ſse peccatum, &
propterea non confitetur, oporteat confe
ſs
ſso
rem interrogare, & commonere. Et quidem,
cùm ignorantia e
ſst vincibilis, nulla controuer
ſsia e
ſst:
ſsed pœnitentem etiam inuincibiliter ignorantem confe
ſs
ſsor admonere tenetur
illius peccati aut circun
ſstantiæ, quæ ex ignorantia præteritur,
ſsiue præceptum diuinum
ſsit,
ſsiue
humanũ
humanum
: quia moralirer loquendo,
vt theologos decet, confe
ſs
ſsor tacens & ab
ſsoluens penitentem errantem circa materiam
peccati mortalis,
ſsuo opere probat:
cõfirmat
confirmat
q́ue pœnitentis errorem. Mox
etiã
etiam
, quia confe
ſs
ſsor doctor e
ſst, ad quem accedit pœnitens,
tanquàm ad vicarium Dei, vt in
ſstruatur: vnde infideliter ageret contra magi
ſsterium
ſsibi
cõmiſ
ſum
commissum
, ni
ſsi doceret
errantẽ
errantem
, liquet enim
pœnitentes accedere ad confe
ſs
ſsores, non
ſsolùm vt ab
ſsoluantur,
ſsed vt in
ſstruantur. Nam
et
ſsi confe
ſs
ſsor, quatenus confe
ſs
ſsor e
ſst, non
ſsit
ni
ſsi aut iudex, aut medicus, at, quia proprius
ſsacerdos & pa
ſstor, & doctor e
ſst, (ad Ephe
ſsios
4.) fit in de, vt omnes leges tam diuinas,
quã
quam
humanas, quę
ſspectant ad pœnitentem, eum
docere teneatur: vnde in Concilio Vuomartien
ſsi iam citato, interrogationes etiam proponuntur, quæ ad pœnitentis eruditionem
|
nece
ſs
ſsariam pertinent. Quia verò proprii
ſsacerdotes vicarios con
ſstituunt
ſsui muneris &
officii delegatos,
ſsentiant qui vices
ſuſcipiũt
suscipiunt
propriotũ
propriorum
ſsacerdotum, id
ſsibi negotii dari, vt
non modo pœnitentes &
audiãt
audiant
, &
abſoluãt
absoluant
verumetiam erroribus amotis in
ſstituant.