Sed quoniam Theologis nõ non licet, ſsine graui cauſsa, noua placita cudere, communẽ communem ſsententiam nos ſsequamur: ea potiſssimum ratione, quòd lex nõ non in id ſspectat, quod raro paucis euenire poteſst, ſsed quod plerunq; plerunque hominibus vſsu venit. Eſst autem neceſs ſsarium ferè populo, vt omnia crimina ſsacerdoti proprio confiteatur, vel reſseruata. Tum, quia ferè populꝰ populus ignorat, quæ peccata ſsint reſseruata, quæ contra non ſsint. Qua de re à ſsacerdote proprio inſstituatur oportet. Tum etiam, quia me| dicus ad eos morbos curandos, quorum ad ſse pertinet medicatio, vt plurimum neceſs ſse eſst, reliquos graueis morbos intelligat: vt & conſsilium aptum, & remedium opportunũ opportunum impendat ægroto. Quòd ſsi quis obijciat, poſs ſse doctum eſs ſse peccatorem, atque inſtructũ instructum : peccataq́ue vſsque ad eò ſse iuncta, atque diuer ſsa, vt vel conſsilium, vel medicina vni applicata, alteri nec obſsint, nec proſsint. Iã Iam nos huic obiectioni reſspondimus, eiuſsmodi priuatos euentus legibus non obſsiſstere, quominus in vniuerſsum obligent: quæ videlicet id conſsiderant, quod maiori ex parte populo neceſs ſsarium eſst.