Pro quorũ quorum argumentorũ argumentorum ſsolutione, commemorandũ commemorandum eſst, cõfeſsionis confessionis integritatẽ integritatem , nõ non oportere mathematicã mathematicam eſs ſse: ſsed moralẽ moralem : vnde nõ non neceſs ſse eſst, omnia peccata cõtineat contineat ſsed quę in memoria ſsint, adhibita humana diligẽtia diligentia . Inde etiã etiam fit, vt ſsi pœnitens cœperit peccata dicere: & ex morbo, vel alia cauſsa linguæ vſsum amiſserit: confeſsionẽ confessionem quidẽ quidem faciat integrã integram , nõ non omniũ omnium abſsolutè peccatorum: ſsed eorũ eorum tamẽ tamen , quæ & debet, & poteſst confiteri. Ex qua etiã etiam radice, illud colligimus, non eſs ſse neceſ ſariũ necessarium , hominẽ hominem cõfiteri confiteri omnia peccata, quæ memoria tenet: ſsed illa quę cõfeſ ſori confessori rationabiliter exprimentur. Lex enim Chriſsti de moribus ad moralẽ moralem integritatem obligat, id eſst, rationi cõ ſentaneam consentaneam . Nam, quod à ratione diſs ſsonat, non præcipit. Peccatũ Peccatum itaque | quod rationabiliter tacetur, irrationabiliter explicatur, non eſst materia confeſssionis à Chriſsto inſstituta. Dimidiare igitur confeſs ſsionem à Chriſsto domino præceptam, hoc eſst, aliquod mortale peccatum tacere, quod Chriſstus inſstituit eſs ſse in illa confeſssione aperiendum: id ſsacrilegium eſst, &c. Nec ſsacerdos dimidiatam abſsolutionem præbet: nam abſsolutio limitatur etiam ad confeſssionem inſstitutam à Chriſsto, ſsicut forma per materiam limitatur. Ad omnibus ergo abſsoluit ſsacerdos, quæ ad ſsuum iudicium ſspectant ex Chriſsti inſstitutione. Illud verò peccatum, quod cauſsa vrgente tacetur, nõ non pertinet tũc tunc ad illius ſsacerdotis iuriſdictionẽ iurisdictionem , reliqua verò pertinent, vnde pœnitens alia confiteri tenetur, ſsicut qui non poteſst ieiunare vno die quadrageſsimæ, à reliquorum ieiunio nõ non abſsoluitur.